16. Hogwart zawsze będzie naszym domem

~ Czasami człowiek gubi się we własnym świecie, 

a odnaleźć może go tylko świadomość tego, 

że jest ważnym dla drugiej osoby. ~

- Freddie

  Molly Weasley weszła do kuchni, gdy właśnie kończyłam śniadanie.
- Hermiono, profesor Dumbledore już tu jest, czeka w przedpokoju.
- Dobrze. Ale, zanim wrócę do Hogwartu, chciałabym panią o coś prosić. Niech nie mówi pani nikomu o tym, co się wydarzyło w Malfoy Manor. Wyjaśnię wszystkim tyle, ile mogę. Nie chcę, żeby ktokolwiek wiedział o Irmie i Barty'm...
- Ależ oczywiście kochanieńka. Powiesz, jeśli będziesz chciała. A teraz choć już. Zostaw to, ja posprzątam - powiedziała widząc, jak podnoszę talerz. - Chodź, niech cie uścisnę na pożegnanie.
  Kobieta ścisnęła mnie bardzo mocno, po czym przywitałam się z dyrektorem. Od razu podniósł rękę. Złapałam go za ramię i już po chwili poczułam ucisk w żołądku. Stałam na podłodze w okrągłym gabinecie profesora Dumbledore'a. Mężczyzna usiadł w swoim fotelu z wysokim oparciem i wskazał mi podobny naprzeciwko.
- Muszę cię zmartwić Hermiono. Wiem, że chcesz wypocząć i spotkać wreszcie przyjaciół, ale chyba zdajesz sobie sprawę z tego, jak ważne jest, abyś opowiedziała mi, co się wydarzyło w Malfoy Manor.
- Tak, profesorze.

- A więc, powiedz mi wszystko. Niestety, teraz - dodał, widząc moje błagalne spojrzenie. Westchnęłam.
- Zaczęło się od tego, jak wyjechałam na wakacje do Malfoy'ów. Wszystko było dobrze, dopóki nie poznałam Irmy Black.
- Kogo? - przerwał Albus.
- Irmy Black. Przebywa w domu Dracona.
- Ale... to niemożliwe...
- Coś się stało profesorze?
- Nie, nic takiego. Opowiadaj dalej.
- No więc pewnego wieczoru zawołano mnie na dół. Okazało się, że moimi biologicznymi rodzicami nie są Grangerowie... - głos mi się załamał.
- Czy... Irma jest twoją matką? - zapytał łagodnie, gdy zobaczył, że nie jestem w stanie wydusić słowa. Kiwnęłam głową.
- Był tam ktoś jeszcze?
- T-tak. Draco, jego matka i... Barty Crouch Junior.
- Więc to on zapewne jest ojcem?
- Prawdopodobnie - urwałam na moment, wspominając wszystkie wydarzenia. - Pokazali mi kronikę Black'ów, byłam na drzewie genealogicznym.
- Co się wydarzyło później?
- Powiedzieli, że rzucą na mamę i tatę zaklęcie zapomnienia... - popłynęły mi łzy. Moi rodzice nie żyją. Wciąż nie mogę się pozbierać i zapewne długo będę czuła ból w sercu.
- Wiesz o tym, że Śmierciożercy napadli na ich dom?
- W-wczoraj się d-dowiedziałam...
- Przykro mi. Wiem, jaki to ból stracić najbliższe osoby.
- Nie chcę o tym mówić - przetarłam oczy wierzchem dłoni. - Mogę mówić dalej? - starzec kiwnął głową, więc kontynuowałam. - Crouch'owie nie chcieli mnie puścić do Weasley'ów na Sylwestra, chociaż z nimi spędziłam Boże Narodzenie. Wreszcie namówiłam ich na trzydniowy pobyt i za pomocą Sieci Fiuu się tam przedostałam. Gdy wróciłam, okazało się, że przybył... Sam-Wiesz-Kto.
- Lord Voldemort tam był?
- Moi biologiczni rodzice to śmierciożercy, którzy zabili najbliższe mi osoby, torturowali mnie zaklęciem Cruciatus i namawiali żebym do nich dołączyła! - wybuchłam. Nie mogłam dłużej skrywać emocji. Wiedziałam, że dyrektor na pewno mi pomoże. W końcu to największy czarodziej na świecie.
- A co na to Draco?
- On... dziwnie się zachowywał. Mówił, że coś go zmuszało do podejmowania złych decyzji. Myślę... myślę, że ktoś rzucił na niego Imperiusa.
- Czy to mogła być jego matka?
- Wątpię. Raczej Voldemort mógłby to zrobić. Narcyza Malfoy jest w głębi duszy dobrą kobietą, czuję to...
- To się okaże. Co się wydarzyło później?
- Wszyscy wrócili do szkoły, a mnie nie obudzono. Okazało się, że miałam być chora, podczas gdy próbowali mnie namówić na współpracę. Wreszcie tej nocy uciekłam. Wsiadłam do Błędnego Rycerza i przybyłam do Nory. W każdej chwili mogą zauważyć, że nie nie ma - spuściłam głowę. - Boję się. Że po mnie wróci - wyszeptałam. Właśnie zdałam sobie sprawę z tego, że Ten-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać tak łatwo nie odpuści i przy najbliższej okazji będzie próbował mnie dopaść. Znajdzie mnie choćby na końcu świata. Albus Dumbledore jest moją ostatnią nadzieją.
- Expecto Patronum! - wypowiedział zaklęcie starzec. - Wiem, że jesteś zmęczona. Uczniowie niedługo się obudzą. Proszę, aby twój przyjazd był tajemnicą, przynajmniej do jutra. Musisz wypocząć. Za chwilę zjawi się tu profesor McGonnagal i zaprowadzi do skrzydła szpitalnego. Proszę, abyś powiadomiła panią Pomfrey o dyskrecji.
- Oczywiście - skierowałam się w stronę drzwi. Już chwyciłam za klamkę, gdy coś mi się przypomniało. - Profesorze, zapomniałam o czymś.
- Tak?
- Wydaje mi się to bardzo istotne. Gdy pierwszy raz spotkałam Lorda Voldemorta, chciał mnie zmusić do zostania śmierciożercą. Draco zaczął zachowywać się dziwnie, gdy się dowiedział, że jestem córką Crouch'ów... Później przepraszał mnie za swoje zachowanie, to znaczy źle mnie traktował i się do mnie odzywał. W dzień, gdy spotkałam Czarnego Pana, krótko przed jego przybyciem znów zaczął być inny. Chyba powinien pan wiedzieć, że on... Podejrzewał, że działał pod wpływem czarów, ale...
- Wiem o tym, panno Granger. Draco również zdaje sobie sprawę z tego, że znam jego tajemnicę, że wiem, kim został. Sam się o tym przekonał dzisiejszej nocy...
  Rozległo się pukanie. Do pomieszczenia weszła nauczycielka transmutacji.
- Chciałeś mnie widzieć, Albusie? Dostałam twojego patronusa.
- Zaprowadź proszę pannę Granger do sali szpitalnej. Nikomu nie mów, że już wróciła. Potrzebuje spokoju.
- Panna Granger? Ale jak...
- To długa historia. Później - spojrzał porozumiewawczo na nauczycielkę. - Hermiono, wzięłaś swoje rzeczy?
  Wskazałam na torebkę, którą trzymałam w prawej dłoni.
- Tylko tyle?
- Jest magicznie powiększona. Już dawno nauczyłam się tego zaklęcia, gdy byłam w szkole. Niestety, większość rzeczy została w Malfoy Manor, sam pan rozumie...
- Oczywiście. Możecie już iść, nie chcę, aby uczniowie zauważyli, że wróciłaś. Może choć na razie unikniemy niekomfortowych pytań. Musisz odpoczywać, dużo przeszłaś - starzec uśmiechnął się lekko.
- Dobrze - odwróciłam się i wyszłam z gabinetu.
  Zeszłam po krętych schodach zaraz za moją opiekunką i ruszyłyśmy szybkim krokiem w stronę sali szpitalnej. Ludzie na obrazach jeszcze spali, a wokół rozlegał się jedynie odgłos stóp, uderzających o perfekcyjnie czystą posadzkę. Zapewne woźny, Argus Filch, musiał spędzić mnóstwo czasu, na szorowaniu jej. Gdy już skręciliśmy przed drzwi Skrzydła Szpitalnego, profesor McGonnagal zatrzymała się i zwróciła do mnie:
- Boże święty! Co się z tobą działo, dziecko! - wybuchnęła, najwyraźniej nie mogąc się już dłużej powstrzymywać.
- Niech opowie pani dyrektor, przepraszam, nie mam siły... - czułam, jak nogi się pode mną uginają, jak moja twarz ląduje na zimnej posadzce. Obraz mi się rozmazał, a w uszach szumiało.
- Panno Granger! Co się dzieje? - nauczycielka Transmutacji natychmiast pchnęła drzwi od szpitala. - Poppy! Chodź tu szybko, potrzebna jest twoja pomoc!
- Na brodę Merlina! Co się stało tej biednej dziewczynie? - zszokowana pielęgniarka za pomocą zaklęcia przeniosła bezwładne ciało na łóżko.

~*~

  Profesor Dumbledore przechadzał się po swoim gabinecie, rozmyślając o przygodach młodej Gryfonki, która niecałe dziesięć minut temu opuściła to pomieszczenie. Powinien interweniować, gdy nie wróciła na drugi semsestr. Powinien coś zrobić... Z drugiej jednak strony, w ten sposób, mógłby jeszcze bardziej jej zaszkodzić. Z opowiadań dziewczyny wynikało, że wszystko zaczęło się od jej wyjazdu do Malfoy Manor. To tam spotkała Irmę i Barty'ego, to tam torturował ją Voldemort... Jedyną osobą, która może wnieść jakieś światło do tej sprawy, jest nastoletni Ślizgon, który niestety nie kryje niechęci do dyrektora. Mężczyzna zbliżył się do jednej z półek i chwycił w dłoń mały kuferek. Otworzył go i wyjął zawartość - list do Dracona.


  Wiem, że jesteś dobrym człowiekiem. Znam Twój sekret, wiem, że jesteś jednym z nich. Każdy, kto doświadczył w życiu wiele złego, w końcu poczuje coś, dzięki czemu jego mała cząstka, domagać się będzie dobra.


- Wiesz Albusie, ten pomysł ze spadającym pudełkiem był świetny, ale skąd wiedziałeś, że chłopak będzie chciał wkraść się, aby przeszukać gabinet? - zapytał Fineas Nigellus Black, wychylając się ze swojej ramy.
- Widzisz Fineasie, z tego, co wiem, panu Malfoy'owi zależy na tym, aby Hermiona była bezpieczna. To samo tyczy się rodziny Weasley'ów i Harry'ego. Gdy George Weasley przybył do mnie późnym wieczorem, domyśliłem się, że ma to coś wspólnego z panną Granger. Położyłem ten kuferek na półce, rzuciłem zaklęcie niewerbalne, dzięki któremu pudełko miało spaść, gdy przejdzie obok adresat. Po za tym wcześniej również zaczarowałem tę oto szafkę, w której są moje tajne dokumenty i rzeczy. Resztę udostępniłem chłopcu, aby zobaczył, że nie mam nic do ukrycia, nie licząc papierów dotyczących szkoły i uczniów oczywiście. Tak jak myślałem, gdy zauważył kuferek, przestraszył się i uciekł. Myślę, że współpracował z paniczem Weasley'em, aby później podzielić się zdobytymi informacjami. Jedyne, co musiałem robić, to udawać, że wierzę we wszystko, co mi opowiedział młody Gryfon, gdy wyprowadził mnie z tego pokoju.
- Widziałem już wiele twoich czynów, Albusie, lecz mimo to, wciąż mnie zaskakujesz - Fineas pokręcił głową ze zdziwieniem, po czym wrócił do pozycji siedzącej.

~*~

  Porfesor McGonnagal siedziała na skraju łóżka. Za jakieś dwadzieścia minut miało rozpocząć się piątkowe śniadanie, lecz ona, mimo głośnego burczenia w brzuchu, obiecała sobie, że odejdzie stąd dopiero wtedy, gdy jej uczennica otworzy oczy.
- Czy wiadomo, co się z nią działo?
- Niestety, jak na razie, tylko Albus ma konkretne informacje.
- To fatalnie, nie mogę zupełnie nic zrobić, dopóki się...
- NIE! - krzyknęłam. Właśnie śnił mi się okropny koszmar. Widziałam Voldemorta, który patrzył mi prosto w oczy. Jego czerwone źrenice zdawały się wnikać w moją duszę, doszczętnie ją pustosząc. Na koniec wypowiedział tylko zaklęcie. Zielony strumień powędrował w moją stronę, gdy się obudziłam.
- Już dobrze, Hermiono. Uspokój się, jesteś bezpieczna.
- Powiesz nam, co się stało? - zapytała pielęgniarka.
- Nie chcę o tym mówić...
- Nie pomożemy ci, jeśli nam nie wyjaśnisz, co ci jest - upierała się lekarka.
- No... dobrze. Lecz profesor Dumbledore prosił o dyskrecję. Nikt na razie nie może wiedzieć, że już wróciłam.
- Oczywiście, lecz teraz powiedz, co się dzieje - rzekła kobieta, rozstawiając parawan, aby nikt mnie nie widział. Bez słowa wstałam, podpierając się o barierki łóżka. Podeszłam do jednego z luster, odetchnęłam głęboko, wzięłam do ręki moją pięknie rzeźbioną różdżkę i wyszeptałam zaklęcie. Nagle, moja twarz, zaczęła się zmieniać. Wreszcie odważyłam się zdjąć maskę. Po kilku sekundach, pani Pomfrey, McGonnagal i ja, ujrzałyśmy w lustrze poobijaną twarz, pełną zadrapań, siniaków i ran. Moja opiekunka krzyknęła z przerażenia i upadła na łóżko, prawie mdlejąc. Pielęgniarka przymknęła oczy, a ja jedynie uroniłam łzę. po chwili na moich dłoniach ukazały się blizny i rozcięcia. Wyglądałam okropnie. Nikt nie wiedział, ile bólu przynieśli mi tamci ludzie. Celowo ukrywałam to przed światem, ukrywałam wszystko. W ciągu tej nocy, dwa razy wyrzuciłam z siebie mój żal i raz pokazałam prawdziwe oblicze. Pokazałam to, co tak naprawdę dała mi moja nowa rodzina.

~*~

  Draco siedział w Wielkiej Sali. Właśnie rozpoczęło się śniadanie. Pomieszczenie rozświetlone było promieniami słońca, padającymi z zaczarowanego sklepienia. Wszyscy uczniowie rozmawiali, śmiali się w najlepsze, tylko on siedział cicho, nie okazując entuzjazmu. Popatrzył na stół Gryffindoru. 'Potter i młody Weasley zawzięcie o czymś dyskują, żaden z nich nie wydaje się być przybity czy rozdrażniony. Rok młodsza, Rudowłosa Wiewióra rozmawia z Thomasem, a komentator Quidditcha, Jordan, siedzi sam. To nie było do niego podobne, zazwyczaj wygłupia się z bliźniakami, lecz dzisiaj nie ma ich przy stole. To bardzo dziwne, zwykle Weasley'owie nie opuszczają śniadania. Idioci, zawsze wykorzystują każdą chwilę, oby tylko móc się najeść. Pewnie matka ich nie karmi. Ale gdzie są teraz?' - pomyślał, widząc Rona, który zajadał się kurczakiem w iście obrzydliwy sposób. Jego rozmyślania przerwał ciemny puchacz, lądując na jego talerzu z jajecznicą. Właśnie nadszedł czas porannej poczty. Na kopercie było jego imię i nazwisko. Poznał pismo - jego matki. Otworzył szybko opakowanie i wyjął zawartość. Bardzo się zawiódł, gdy zauważył, że list składa się wyłącznie z kilku, szybko nabazgranych zdań.


Kochany Draco! 
Nie mogę udzielić Ci żadnych informacji, o które prosiłeś. Wkrótce odwiedzę Hogwart i wszystko Ci wyjaśnię. W razie potrzeby, idź do profesora Dumbledore'a. 
Całuję, mama. 


  Chłopak przetarł oczy ze zdumienia. Do Dumbledore'a?! O co w tym wszystkim chodzi? Nie mogę się z nim spotkać. On wie, kim jestem, wie, że zostałem jednym z nich. Śmierciożercą. Spojrzałem w stronę Stołu Nauczycielskiego. W tym momencie spojrzenia moje i dyrektora się spotkały. Może mi się zdawało, lecz chyba kiwnął głową, wciąż się przyjaźnie uśmiechając.

~*~

  Poppy Pomfrey ruszyła do swojego gabinetu po odpowiednie lekarstwa, a profesor McGonnagal poszła na śniadanie, zaraz po wysłuchaniu mojej opowieści, oczywiście ogólnej. Nie zdradziłam żadnych szczegółów, jedyne co powiedziałam to to, że torturowano mnie i zakazano powrócić do Hogwartu, a zrobili to śmierciożercy z polecenia Voldemorta. Już po chwili połykałam ohydne lekarstwa o dziwnych kolorach. Położyłam się i zaczęłam rozmyślać o ostatnich wydarzeniach i moich najbliższych. O moich rodzicach, którzy nie żyją. O Weasley'ach, którzy zawsze traktowali mnie jak członka rodziny. Każdy z osobna jest wyjątkowy: Ginny jest moją przyjaciółką, przed którą nie mam tajemnic i zawsze mogę z nią plotkować, Ron jest i był zawsze blisko mnie, a z czasem nawet bliżej, niż być powinien, lecz i tak jest moim przyjacielem. Ich rodzice traktują mnie jak własną córkę. Harry też jest częścią tej rodziny. Kocham go jak brata, jest dla mnie bardzo ważny. Są jeszcze bliźniacy. George jest bardzo sympatyczny, choć nadal lubi płatać figle, o czym mogłam się przekonać, spędzając wakacje w jego domu oraz w roku szkolnym w jednym Pokoju Wspólnym Gryfonów. No i Fred. Drugi rozrabiaka, który wiecznie się uśmiecha i robi żarty, jak jego bliźniak. Gdzieś w głębi duszy czułam, że rudowłosy chłopak jest mi bardzo bliski. Kocham go, lecz to chyba nie to. U Malfoy'ów miałam mnóstwo czasu na rozmyślanie. To braterska miłość. Przy nim, czułam się bezpiecznie, ale to Draco podbił moje serce. To jego wybrałam. Ale jeśli Fred tego nie zrozumie? A może on nic do mnie nie czuje? Pamiętam ten dzień w Hiszpanii, ale to był moment słabości. Potrzebowałam ciepła i bezpieczeństwa, teraz wstydzę się tego, co się wtedy wydarzyło. Koniecznie muszę porozmawiać z Weasley'em... Może jednak to było jakieś uczucie. Może chwilowe zauroczenie? Nie wiem, lecz muszę teraz odbudować mój związek z Draco. To nasza ostatnia szansa... Na szczęście już jestem w Hogwarcie, w prawdziwym domu, w którym czuję się bezpiecznie. Teraz mogę już wszystko wyjaśnić, mogę wrócić, znów mogę żyć.
  Po kilku minutach odpłynęłam w objęciach Morfeusza. Tym razem mój sen był przyjemny. Widziałam tylko uśmiechniętą twarz rudowłosego przyjaciela i tańczące w jego oczach ogniki.

~*~

Tak więc jestem. Znowu, z kolejną porcją przygód Hermiony, tym razem w krótkim wydaniu, tak w prezencie tuż przed Bożym Narodzeniem. Według mnie rozdział był... okropny. Ale niestety muszę Was trochę pomęczyć tymi wyjaśnieniami, również troszeczkę w następnym rozdziale, lecz później będzie ciekawie, obiecuję.<3

Dedykacja dla wszystkich czytelników, bez wyjątku.


Czytasz? -----> Zostaw komentarz, poświęć dwie minuty na napisanie, co o tym myślisz. < Nawet jeśli to dno ;) >


< chyba zrobię limit, bo lenie nie komentujecie :d ;<
Nowy rozdział za: 30 komentarzy >