27. Początek końca

~ W momencie śmierci bliskiego uderza człowieka 

świadomość niczym nie dającej się zapełnić pustki. ~ 

- Józef Tischner

            Bellatrix była bardzo dobra, musiałam to przyznać. Nie miałam z nią szans. Na początku szło mi nieźle, lecz po kilku minutach wytrąciła mi różdżkę z rąk. Uśmiechnęła się pokazując swoje krzywe, lekko żółte zęby, a w jej zapadniętych jeszcze oczach świeciły się ogniki szaleństwa i szczęścia. To trwało chwilę. Stałam bezbronna, jakby sparaliżowana. Nie wiedziałam co zrobić. Uciekać? – Zaklęcie i tak by mnie dopadło. Bez różdżki nie mogłam też się obronić. To miał być mój koniec. Stałam wyprostowana i dzielnie patrzyłam w oczy oprawczyni. Wiedziałam, że i tak nic mi nie pomoże.

- Avada Kedavra! – krzyknęła Lestrange, a przez korytarz poniosło się echo. 

            To działo się jak w zwolnionym tempie. Zielony promień sunął wprost na mnie, gdy ktoś w ostatnim momencie skoczył i mnie osłonił. Już w następnej chwili tuż pod moimi stopami runęło bezwładne ciało. Na twarzy Bellatrix pojawił się szok. Stała jak zamurowana, po czym otrząsnęła się i pobiegła w drugą stronę walczyć z Cho Chang, która przed chwilą posłała w jej stronę oszałamiacz. 

            Stałam i patrzyłam się w jego bladą twarz, a po policzkach płynęły mi łzy strumieniami. Upadłam na kolana i przytuliłam się do chłodnego, martwego ciała chłopaka. Jego blond włosy były brudne, po twarzy spływały strużki krwi, a szeroko otwarte oczy wpatrywały się w górę. Dusza z niego uleciała. Jego różdżka potoczyła się gdzieś w bok. 

- NIE! DRACO! - krzyczałam przeraźliwie, gdy to wszystko do mnie dotarło. Złapałam chłopaka za podartą koszulkę i potrząsnęłam nim. Bez skutku. - DRACO! OBUDŹ SIĘ! CZEMU SIĘ NIE BUDZISZ?! 

            Krzyczałam, bolało mnie zdarte już gardło, a łzy moczyły jego koszulkę, w którą wtuliłam twarz. 

            Uratował mnie. 

            Nie, on zaraz wstanie, przytuli mnie i pocieszy. Podziękuję mu i razem skończymy tę bitwę. Wróci do matki, będą szczęśliwi... 

            Przecież się zmienił!

            Przecież było już dobrze!

            Szarpałam się, płakałam, byłam w szoku. Poczułam jak czyjeś silne ramiona odciągają mnie od Malfoya. Iskierki. Nie pomagało już nic, nawet to. Od nie mógł odejść! 

- DRACO, WSTAŃ! – krzyczałam oddalając się od niego, choć tego nie chciałam. - Nie zostawiaj mnie... 

- Hermiona - usłyszałam cichy, uspokajający szept. Dochodził jakby z oddali i mieszał się z innymi dźwiękami bitwy.

- NIE! 

- Hermiono, on nie żyje. 

- To niemożliwe. On musi żyć! MUSI!

            Próbowałam się wydostać z silnych objęć, podbiec do martwego chłopaka i próbować go ocucić. Powoli brakowało mi sił. Czemu to on, a nie ja? Dlaczego mnie zasłonił, pomógł mi.

            Idiota. Kompletny idiota.

            Nie było warto. Nie dla mnie.

- Nic już nie możesz zrobić! - usłyszałam ostry głos Freda. 

            Przywołał mnie tym do porządku. Popatrzyłam na Bellatrix która wygrywała z Cho. Nie mogłam pozwolić, by i ona odeszła. Nie, to nie może się tak skończyć! Fred poczuł, że się uspokoiłam, więc nieco rozluźnił uścisk. W jednej chwili wyrwałam mu się, złapałam moją różdżkę z posadzki i ruszyłam w stronę Lestrange. Czułam przeszywającą nienawiść do kobiety. Co mną kierowało? Chęć zemsty. Zemsty za utratę bliskich. Za cierpienie i ból.

            Za wojnę.

- Crucio! - krzyknęłam. Śmierciożerczyni runęła na podłogę i zaczęła się zwijać z bólu.

            Podziałało za pierwszym razem? Dziwne. Myślałam, że nigdy nie dam rady torturować drugiej osoby, lecz w tej chwili nie mogłam inaczej. Po prostu wszystkie emocje mnie wypełniały na raz: nienawiść, strach, żal, rozgoryczenie, chęć mordu, cierpienie. Widziałam przed sobą jedynie jeden cel – zadać ból. Czułam się jak opętana przez jakąś złą moc.

- I co teraz, szmato?! ZABIŁAŚ GO! – Nie mogłam uwierzyć, że te słowa wypływają z moich ust. Jakby mimowolnie.

            Kobieta jedynie się uśmiechnęła. Siedziała rozbrojona przez Chang i czekała na mój ruch z kpiącym uśmiechem. To jeszcze bardziej mnie rozzłościło. 

- Nie śmiej się! Nie zasługujesz na litość! – krzyczałam. Czułam, że gardło mi zaraz wysiądzie.  

- Hermiona, przestań... - usłyszałam szept Krukonki. 

- Cho, odejdź. Poradzę sobie - wycedziłam przez zaciśnięte zęby, celując w Bellę. 

- Nie jesteś dostatecznie silna by cokolwiek zrobić - odparła kobieta, lekko przesuwając się do tyłu. 

            Dam radę. 

            Wykończę ją. 

            Przymknęłam na chwilę powieki i odetchnęłam głęboko. 

- A właśnie że jestem! Wysłałam już na ciebie Cruciatusa… Zabiłaś Dracona, walczysz przeciw nam. Jesteś okrutna i szalona!

- A ty słaba. Nie będziesz w stanie. Musi przepełniać cię prawdziwa nienawiść. Jesteś zbyt dobrą dziewczynką. Sumienie będzie cię męczyło do końca życia, plugawa szlamo!  

            Usłyszałam szyderczy śmiech. Nie wytrzymałam. 

- AVADA KEDAVRA! 

            Patrzyłam jak Bellatrix Lestrange pada martwa. Loki opadły na jej alabastrową twarz, na której wymalował się szok. Nie mogła uwierzyć, że byłam w stanie to zrobić. Sama nie wierzyłam. Zachwiałam się. 

- Hermiona! Wszystko w porządku? - Podbiegła do mnie Cho i przytrzymała mnie. Była zaskoczona i zmartwiona. Chwilę później obie tonęłyśmy w ramionach rudowłosego bliźniaka. 

            Łzy leciały, nie mogłam ich powstrzymać. Czy byłam aż tak słaba? 

            W tym momencie usłyszeliśmy przeraźliwy krzyk. Pobiegliśmy w jego stronę. Wpadliśmy do Wielkiej Sali i zobaczyliśmy Molly Weasley, która właśnie leżała nad drobnym, bladym ciałem znajdującym się w kałuży krwi, a pod ścianą majaczyły sylwetki dwójki ludzi. Cho wciągnęła szybko powietrze i zakryła usta dłońmi. Rozpoznaliśmy Leę i Jacka Chang. Mężczyzna miał rozbitą głowę, a z ust kobiety lała się krew. Żyli? Wątpię. 

            Popatrzyłam na Freda i Cho. Pobladli. Dopadli szybko panią Weasley. Podeszłam na lekko trzęsących się nogach i zamarłam. 

            Ginny. 

            Moja ukochana Gin. 

            Krwawiła. Dostała Sectumsemprą. 

- Ginny! Spójrz na mnie! - krzyczała pani Weasley. 

- Odsuńcie się - odrzekłam szybko, po czym nachyliłam się nad rudowłosą, przymknęłam powieki i zaczęłam uleczać. Byłam do przodu z materiałem i lubiłam dużo czytać. W skrzydle szpitalnym zaklęcia uzdrawiające szczególnie mi się przydały. Pożyczałam również książki od pani Pomfrey, żebym się nie nudziła. Szeptałam właśnie pod nosem formułki trzymając różdżkę i dłonie nad ranami. Pani Weasley opowiedziała co zrobili państwo Chang i jak posłała ich na ścianę. 

            Jak ludzie mogą być tak okrutni? 

            Jak można doprowadzić do rzezi, rozlewu krwi? 

            Jak można odebrać komuś życie z czystej przyjemności? 

            Coś mi się przekręciło w żołądku. 

            Hermiono, przecież sama zabiłaś Bellatrix. 

            Poczułam się okropnie. Byłam zabójczynią, morderczynią. Jak mogłam zrobić coś tak strasznego? 

            A ona jak mogła zabijać? Robiła to z czystej przyjemności, ty – z przymusu.

            Usłyszałam jak Ginny kaszle i zauważyłam jak lekko uchyla powieki. 

- Niech pani się nią zajmie - rzuciłam, po czym wstałam. 

- Hermiono, dziękuję, uratowałaś ją! - Z oczu Molly lały się łzy. 

            Banał. 

            Ile razy jeszcze dzisiaj zobaczę lub poczuję te cholerne, słone krople? 

- To nic takiego.... - zaczęłam, lecz w tym momencie usłyszałam krzyk Harry'ego. Stał na podwyższeniu z kłem bazyliszka w prawej dłoni i diademem w lewej. 

            Diademem Roweny Ravenclaw. 

            Cholera. 

            Czytałam o nim i widziałam go na wielu obrazkach w książkach. Ujrzałam jak Potter podnosi dłoń z kłem i wbija go w klejnot. W tym momencie przez Wielką Salę przeszła chmura dziwnego dymu, niczym burza. Zaczęłam kasłać i trzeć oczy z bólu. Rozległ się przeraźliwy krzyk, usłyszałam charakterystyczny dźwięk pękającej szyby, a po chwili zalał nas deszcz spadającego szkła rozcinając ostrymi bokami skórę. Metaliczny zapach krwi unosił się w powietrzu. Gdy wszystko opadło ujrzałam Dumbledore'a, który walczył z Czarnym Panem oraz Harry'ego, zbiegającego z podwyższenia, na którym zawsze stał stół nauczycielski. Teraz zostały z niego tylko drzazgi. Voldemort był wyraźnie wściekły. Przestraszyłam się go. Blady niczym trup, dwie szparki zamiast nosa i czerwone, wąskie źrenice, ciskające pioruny.

            Wszyscy stłoczyli się wokół trójki czarodziejów, pozostawiając im pole do popisu. Patrzyłam jak trio rzuca sprawnie w siebie zaklęcia. W tym momencie Fred pociągnął mnie za przegub i wybiegliśmy z sali. 

- Co się dzieje? Musimy pomóc Harry'emu! - krzyczałam, próbując się zatrzymać, lecz chłopak trzymał mnie bardzo mocno. Poczułam jak z ręki odpływa mi krew.

- Pomożemy. Musimy tylko znaleźć Lunę i Neville'a. Już czas.

- Co? To oni nie uciekli z innymi? Na co czas? - zapytałam zdziwiona. 

- Zanim tu przybyłem, rozmawiałem z dyrektorem, a po drodze wiele wytłumaczył mi Harry. Wcześniej również dyskutowaliśmy na ten temat. Neville zaraz przyniesie Miecz Godryka Gryffindora, którym musimy zabić Nagini, węża Voldemorta. 

- Czy dowiem się wreszcie o co w tym wszystkim chodzi? - zapytałam, wyszarpując bolącą rękę z uścisku chłopaka i opierając się o ścianę. Na szczęście panowała tu pustka, jeśli nie liczyć naszej dwójki. 

- Nie domyślasz się? Harry i Diadem. Dziennik w Komnacie Tajemnic. Gdy byłaś w Malfoy Manor Harry i Dumbledore spotkali się w tajemnicy i omówili plan przeciwko Voldemortowi. Dyrektor zniszczył w czasie świąt pierścień, a Harry Kielich Helgi Hufflepuff. Niedawno zdobyli medalion Slytherina, który także został zniszczony. Przed chwilą Diadem Roweny stracił swą moc. Jeszcze nie rozumiesz, Hermiono? To horkruksy! 

            Z każdym jego słowem na mojej twarzy malował się szok i niedowierzanie. Po ostatnich słowach walnęłam się otwartą dłonią w czoło. Jak mogłam być tak głupia, by nic nie zauważyć? Czemu mnie okłamywali?

- Dlaczego mi nic nie powiedzieliście? - zapytałam. Wezbrała we mnie złość. Czy oni mi nie ufali? Pomogłabym im! 

- Byłaś wyczerpana, nie chcieliśmy cię martwić. 

- Ile jest tych horkruksów? - zapytałam. Nie mogliśmy tracić ani chwili. Przecież to była ta chwila, gdy szanse na przetrwanie Voldemorta błyskawicznie malały. 

- Dziennik Toma Riddle'a był pierwszy. Pierścień, Medalion, Kielich i Diadem to już pięć. Nagini prawdopodobnie jest szósta. Horkruksów miało być siedem, tak mówił Dumbledore. 

            Wciągnęłam szybko powietrze i zatkałam dłonią usta. 

- Siedem?! Przecież to straszne! Żeby stworzyć horkruksa trzeba rozszczepić swoją duszę, czyli kogoś zabić!

- Wiem, ale nie mamy czasu o tym teraz myśleć, ponieważ... Neville, tutaj, szybko! - krzyknął Fred do zbliżającego się chłopaka. - Gdzie Luna? 

- Została, by walczyć z innymi. Osłaniała mnie - powiedział chłopak ciężko dysząc. Fred odebrał od niego broń. 

- Musimy znaleźć węża. Trzymaj się, Neville - odparłam, po czym razem z rudzielcem pobiegłam przed siebie. Po drodze wszystko przyswoiłam i ułożyłam sobie w głowie. Wbiegliśmy na drugie piętro przemierzając długi korytarz, gdy usłyszeliśmy krzyk. Skręciliśmy w prawo i zauważyliśmy Dianę i Rona podpartych do ściany w rogu korytarza. Nie mieli różdżek ani ochrony, a w ich stronę sunął ogromny wąż, który syczał groźnie. Nie czekając ani chwili wydobyłam różdżkę i wycelowałam w gada. Ani Drętwota ani Petrificus Totalus niewiele pomogły. Pewnie Czarny Pan rzucił na Nagini zaklęcia ochronne. Tylko rozzłościłam zwierzę, które odwróciło się od przestraszonej pary i ruszyło w moją stronę. Nie wiedziałam co robić, stanęłam jak sparaliżowana. Zaklęcia nie działały, tylko rozjuszały bestię zbliżającą się do mnie. W tym momencie Fred skoczył między nas i jednym ruchem odciął głowę potwora. W górę uniósł się ciemny dym, a brunatna krew ochlapała moje ubrania. Przestraszyłam się i wtuliłam w chłopaka. Iskierki. Poczułam, jak głaszcze mnie po głowie i szepcze uspokajające słowa.

~*~

- Harry! - krzyknęłam, gdy trafił w niego zielony promień, odrzucając go na ścianę z tyłu. W Wielkiej Sali zapanowała cisza. Popatrzyłam na Voldemorta, na którego twarzy pojawił się szyderczy uśmiech. Triumfował.

            Harry. 

            Mój przyjaciel. 

            Martwy. 

- Harry Potter nie żyje! - krzyknął Czarny Pan, a mi zakręciło się w głowie. Nie mogłam w to uwierzyć. Upadłam na kolana i załkałam cicho, a obok mnie pojawił się starszy Weasley. 

            Lavander, Draco, Ginny, Harry.

            Ile tak trwałam? Może minutę, może dziesięć, może wieczność. Nie wiedziałam co się dzieje z innymi. Z amoku wyrwał mnie przerażony głos Cho. Wszystko działo się jak w zwolnionym filmie. Klatka po klatce. 

            Harry wstał na chwiejnych nogach i wycelował w znienawidzonego czarnoksiężnika, który właśnie rozbroił Dumbledore'a. 

- Avada Kedavra! - te słowa spłynęły z jego ust, a ja nie mogłam w to wszystko uwierzyć. 

            Czas przyspieszył. 

            Lord Voldemort upadł martwy na podłogę, by chwilę później zamienić się w chmurę strzępów i wzlecieć w powietrze. Tak nastąpił koniec Czarnego Pana. 

~*~

            19 marca 1997r. 

            Nora, okolice Ottery St. Catchpole, Devon, Anglia

            Postanowiłam założyć dziennik.             Nie do końca dziennik, gdyż nie znajdę czasu, aby pisać tu każdego dnia, ale zajrzę od czasu do czasu. Jutro ślub George'a i Angeliny. Oboje są bardzo szczęśliwi. 

            Za niecały tydzień święta Wielkanocne. Musimy pomóc pani Weasley w pieczeniu ciast. Ginny już wydobrzała, jest z nią coraz lepiej. Teraz spędzi mnóstwo czasu na nauce, którą zaniedbała po wojnie z powodu choroby. Przed nią sumy, muszę jej pomóc.

            Powinnam już lecieć na dół. Niedługo przyjadą Harry i Cho. Jak to dobrze, że oboje postanowili zamieszkać na Grimmauld Place. Po śmierci Lei i Jacka Changów Cho nie wiedziała co ze sobą zrobić. Nie ma żadnej innej rodziny. 

            Jest dobrze.

~*~

            9 maja 1997r. 

            Dormitorium dziewcząt, Wieża Gryffindoru, Hogwart, Szkocja

            Właśnie wróciłam z imprezy w Pokoju Wspólnym. Gryffindor wygrał mecz z Puchonami przez co zdobył Puchar Quidditcha. Ginny zniknęła gdzieś z Terrym Bootem, prawdopodobnie są na błoniach. Od momentu gdy podczas wojny Terry uratował ją przed gruzami skalnymi, spotykają się bardzo często.

            Brakuje mi tylko jednej osoby. Jest przy mnie Fred, ale nadal czuję się winna. Chciałabym móc przeprosić.

~*~

            21 czerwca 1997r. 

            Błonia, Hogwart, Szkocja

            Koniec roku szkolnego zbliża się coraz szybciej. Czuję, że egzaminy poszły mi nieźle. Dobrze, że Harry i Ron wzięli się za naukę. Jestem zaproszona na wakacje na Grimmauld Place i do Nory. Nie wiem, co mam ze sobą zrobić. 

~*~

            4 sierpnia 1997r. 

            Nora, okolice Ottery St. Catchpole, Devon, Anglia

            Sprzedałam mieszkanie. Jak dobrze, że to już za mną. Pani Weasley wzięła za mnie odpowiedzialność i mieszkam u niej, w Norze. Nie wiem, co teraz będzie. Przynajmniej nie muszę latać po Ministerstwie i urzędach mugolskich żeby wypełnić wszystkie papiery. Mam to już za sobą. Przeszłość oddzielam grubą kreską. Niestety, jedna rzecz nie pozwala mi zapomnieć o tym, co było. Nie mogę się przełamać. 

~*~

            25 października 1997r. 

            Biblioteka, Hogwart, Szkocja

            Nie mam już siły. Wciąż się obwiniam. Nie dam rady. Trwa mój ostatni rok nauki w Hogwarcie, ale tym razem nie ma przy mnie Freda. Był moim największym wsparciem. Harry i Ron chyba mają mnie dość. Czuję, jak zamykam się w sobie. 

Nawet Freddie nie jest w stanie mi pomóc. Ta noc pod koniec wakacji nie powinien mieć miejsca. Zdecydowanie za dużo Ognistej. Nawet nie jesteśmy razem. 

            Nic nie znaczące chwile.

            A słone krople moczą nieskazitelny pergamin. 

~*~

            15 marca 1998r. 

            Dormitorium dziewcząt, Wieża Gryffindoru, Hogwart, Szkocja

            Dawno nie pisałam. Rzuciłam dziennik na dno szuflady. Za dużo wspomnień tli się w mojej głowie. Zbyt wiele pragnę przelać na papier. Nie mogę nikomu się wygadać. 

            Tęsknię, Freddie.

~*~

            23 maja 1998r. 

            Błonia, Hogwart, Szkocja

            A więc jednak. Ułożył sobie życie z kimś innym, zapomniał o mnie. Otworzył sklep z magicznymi gadżetami razem z bratem, zaczął nieźle zarabiać. Poznał kogoś. Już do mnie nie pisze.

            Jestem zazdrosna. 

            Cholernie. 

            A pergamin jest już cały mokry. 

            Czyżby dziennik wpadł przed chwilą do jeziora? 

            Nie. To łzy mieszają się z tuszem do rzęs.

~*~

            7 czerwca 1998r. 

            Pokój Wspólny, Wieża Gryffindoru, Hogwart, Szkocja

            Zaczyna się. Narasta we mnie strach, przed spotkaniem z nim. Nie wiem, jak poradzę sobie ze świadomością, że ma inną. Nie doceniałam jego bliskości, przyjaźni. Brakuje mi go.

            Och, Hermiono! Jak mogłaś być tak głupia?!

            To nie jest tylko przyjaźń. Szkoda, że zrozumiałam to tak późno.

            Ron, idioto! Czemu mi o tym wszystkim powiedziałeś? Czemu Freddie nic nie wspomniał wcześniej w  listach o swoich zaręczynach?! 

            Czemu musiałam tego kogoś pokochać? 

~*~

            1 lipca 1998r. 

            Dom przy Grimmauld Place 12, Londyn, Anglia

            Nie dałam rady. Nie pojechałam do Nory. Harry i Cho przyjęli mnie pod swój dach. Czemu wokół mnie są same pary, a ja cierpię? 

            Harry i Cho. 

            Ron i Diana. 

            Fred i Esme... 

            Oni wszyscy planują ślub. Wesele, radość, może wkrótce dzieci. A ja pojawię się bez osoby towarzyszącej. Gdyby chociaż Draco żył... I znów powraca to cholerne poczucie winy i ból. Samo to imię przypomina o tym wszystkim. Do dziś nie odważyłam się odwiedzić jego grobu. Nie poszłam nawet na pogrzeb, byłam jedynie na mszy. Niszczy mnie to od środka. Tak bardzo pragnę zobaczyć się z Narcyzą. 

            Chciałabym znów być sobą, znów cieszyć się z każdej niewielkiej rzeczy, bo w ostatnich tygodniach z trudem odnajdywałam jakieś poważniejsze powody do radości.

            Pustka na zmianę pojawiająca się z otępieniem.

            Czasem towarzyszy im ból.

~*~

            24 września 1998r. 

            Trace Street 18, Londyn, Anglia 

            Jestem w nowym mieszkaniu Narcyzy. Rozmawiałam z nią cały wieczór i zostałam na noc. Nie chcę ciążyć Harry'emu i Cho, przeszkadzam im. Wynajmę coś swojego. Nadal nie mam siły, by pojawić się w Norze. Nie umiałabym spojrzeć Fredowi w oczy. Nawet nie odpisywałam na jego listy przez ostatnie pół roku. Chyba się martwi.

            Zaproszenie na jego ślub spaliłam. Od Ginny znam datę: 20 kwietnia 1999r.

            Nie umiem zapomnieć. 

~*~

            7 listopada 1998r. 

            Kawiarnia przy Douce Street, Londyn, Anglia 

            Wyjeżdżam. Nie dam rady. Postanowiłam wyprowadzić się jak najszybciej. Już w grudniu zamieszkam w przytulnym mieszkaniu w Chicago. Nie chcę dłużej przebywać u Narcyzy, nadużywam jej gościnności.

            Zajmę się projektowaniem ogrodów i sprzedażą magicznych roślin. Chcę odciąć się od starego życia raz na zawsze. 

~*~

            21 maja 2003r. 

            Pod Trzema Miotłami, Hogsmeade, Szkocja

            Mój stary dziennik. Minęło prawie pięć lat od kiedy ostatnio tu zaglądałam. Znalazłam go niedawno na dnie kufra i postanowiłam znów napisać. 

            Wróciłam. Tęskniłam za przyjaciółmi. Na razie spotkałam się tylko z Ronem i Dianą, którzy są nadal zaręczeni, lecz ich ślub odbędzie się razem ze ślubem Harry'ego i Cho za tydzień. Bardzo ucieszyli się, gdy dowiedzieli się, że wróciłam. Czekam właśnie na drugą parę młodą. Wieczorem spotykam się z Ginny. Mój przyjazd nadal jest tajemnicą dla wszystkich innych. Pragnę podjąć posadę nauczycielki zaklęć, gdyż profesor Filtwick czeka już na zasłużoną emeryturę, tak, jak Dumbledore. Od września dyrektorką będzie McGonnagal. Mam jeszcze jeden cel. Narcyza wybaczyła mi śmierć jej syna. Muszę odwiedzić wreszcie jego grób. 

            Cholerna egoistka. 

~*~

            29 maja 2003r. 

            Park w centrum Londynu, Anglia 

            Nie, to niemożliwe. Ślub przyjaciół był wspaniały. Cho i Diana wyglądały przepięknie, a Harry i Ron byli bardzo przystojni w czarnych garniturach. Pojawili się na nim również bliźniacy. George i Angelina mają cudownego synka. Mały Freddie jest śliczny, a wkrótce na świat przyjdzie Roxanne. Piękne imię dla małej dziewczynki. Najbardziej zaniepokoiło mnie to, że Fred przybył bez Esme. Nie chciałam z nim rozmawiać. Ginny powiedziała mi że krótko przed ślubem, gdy dowiedział się o moim wyjeździe, zerwał zaręczyny.

            Szukał mnie w całej Wielkiej Brytanii, choć nikt nie wiedział, że znajduję się w USA.

            Całe wesele unikałam Freda jak ognia, a i tak poprosił mnie do tańca bez wcześniejszych słów przywitania lub choćby zamienienia krótkiego zdania. Tonęłam w jego ramionach podczas wolnej piosenki, przestraszyłam się swojego zatracenia. Pod koniec piosenki po prostu uciekłam. Siedzę teraz na ławce w parku, a wokół latarnie rzucają jedynie blade światło.

            Rany, które się zabliźniły, na nowo rozdzierają moją duszę. 

~*~

            20 lipca 2003r. 

            Las gdzieś w Anglii

            Nie mogę w to uwierzyć. McGonagall została dyrektorką szkoły, a na swoje stanowisko nauczyciela transmutacji przyjęła Freda Weasley'a! Czemu jestem skazana na to, by spędzić z nim minimum cały rok szkolny? Nie mogę się teraz wycofać i poddać. Potrzebuję pieniędzy, muszę jakoś opłacać czynsz. 

~*~

            5 sierpnia 2003r. 

            Nad Tamizą, Londyn, Anglia 

            Pieprzyć wszystko. Jakoś dam radę. Muszę. 

Ten dziennik to sekret. Dlatego powinien trafić tam, gdzie wszystkie inne rzeczy. Już wkrótce zostanie schowany w Pokoju Życzeń. 

            Na zawsze. 

~*~

            Nie mogę uwierzyć, że wyrobiłam się z tym rozdziałem jeszcze w sierpniu. Mam zepsuty komputer już drugi tydzień i ledwo ubłagałam rodziców o lapka. Tak, to już koniec opowiadania, pojawi się jeszcze epilog. Mam nadzieję, że dacie mi chwilę wytchnienia przed jego napisaniem. Ocenialnia również czeka, a ja mam niezły zastój. Niedługo szkoła, ale mam nadzieję, że dam radę wszystko sprawnie ogarnąć.

Do zobaczenia miśki ;* 

PS: Ale mi zjechało akapity i justowanie ;/