23. Wygrałam

~ Jedyna wolność to zwycięstwo nad samym sobą. ~
- Fiodor Dostojewski

   

Przyglądała mu się, czekając na reakcję. W tym momencie oczy Croucha błysnęły niebieską poświatą. Już wiedziała. Wstała i wybiegła z pomieszczenia ze łzami w oczach. Świat wydawał jej się rozmazany, a tusz smugami spływał po policzkach. Wbiegła na balkon i zaparła się dłońmi na poręczy. Oddychała szybko, nie wiedząc, co ma zrobić. Czy tego się spodziewała? Czy naprawdę chciała, aby ta harmonia się zaburzyła? Czemu nie zrobiła tego wcześniej? Nie byłoby tego całego cyrku... 

Pierwsze gwiazdy pojawiły się na niebie, słuchać było wyraźnie grę świerszczy i ostatnie odgłosy ćwierkających ptaków. Irma chwyciła w dłoń jeden z pięknych kwiatów, należących do róży oplatającej werandę, jak również i ściany domu. Wyciągnęła różdżkę i za pomocą Accio! przywołała swój pamiętnik. 

Pamiętniku!

Już się dowiedziałam. Bardzo się stresowałam, sama nie byłam pewna, czy chcę wiedzieć. Nareszcie. Tyle nerwów, bólu, nieprzespanych nocy... 

Syriuszu, mam nadzieję, że mi wybaczysz. Powinnam od początku to sprawdzić.

Teraz wiem, że mogę być spokojna. 

Kobieta wzięła zerwaną różę i tak, jak kiedyś, przeniosła ją na papier. Pogłaskała  kciukiem rysunek, który pojawił się na gładkim pergaminie i dopisała ostatnie słowa, zanim odesłała dziennik do pokoju: 

Mam nadzieję, że mi pomożesz. Że będziesz wspaniałym ojcem Hermiony. Prawdziwym, Barty. 

~*~

Pchnęła drzwi i wpadła pędem do kuchni. Zastała tam Barty'ego, który kończył swoją kanapkę. Zdjęła ubłocone buty i rzuciła płaszcz skrzatowi domowemu, Bajce.

- Cóż to za mina, Bartemiuszu? - zapytała kobieta, siadając na krześle obok i chwytając w dłoń Proroka Codziennego. Pogładziła papier i rzuciła okiem na pierwszą stronę.  

- Przed chwilą wybiegła stąd Irma, nie wiem, co się stało. Miała dziwny wyraz twarzy, jakby się chciała rozpłakać. 

- Może powinieneś za nią pójść? - zapytała, przekręcając kolejną stronę. Mężczyzna popatrzył na nią, po czym spokojnie upił łyk herbaty. 

- Myślę, że ona chce pobyć chwilę sama. Pójdę, jak tylko nadejdzie odpowiednia pora. A ty gdzie się podziewałaś? Szukaliśmy cię, nie pojawiłaś się również na zebraniu. Czarny Pan nie był zadowolony. Wyraźnie podkreślił, że chce cię widzieć obowiazkowo przy najbliższym zlocie. 

- Nie jestem oficjalnie śmierciożercą, więc nie wiem, kiedy są spotkania. Widzisz u mnie na ręku Mroczny Znak? Nie zostałam powiadomiona. Musiałam wyjść do Leokadii. Potrzebowała mojej pomocy w dobraniu kreacji - odparła spokojnie Narcyza, uważnie dobierając słowa. Potrafiła kłamać jak z nut. Miała szczęście, że Crouch nie jest mistrzem legilimencji, wiec nie mógł wyczytać, że naprawdę odwiedziła Dumbledore'a, by zapytać o stan Hermiony i bezpieczeństwo Dracona. Ostatnio była częstym gościem w gabinecie dyrektora. Oczywiście w tajemnicy przed wszystkimi. 

- Cóż, - rzekł po chwili milczenia chłodnym tonem - chyba pójdę już do Irmy. Następne spotkanie prawdopodobnie jutro. Radzę ci przyjść. - Nie podobało mu się, że kobieta sprzeciwia się Czarnemu Panu i często znika. Pani Malfoy zaś spuściła wzrok i zaczęła wyłamywać palce. Bała się spotkania z Voldemortem. Nie chciała, by ten przeczytał jej myśli. Miała jeszcze o coś zapytać Barty'ego, lecz gdy podniosła wzrok, jego już nie było. 

~*~

Gdy opowiedziałam pokrótce przyjaciołom o wydarzeniach całego poprzedniego dnia, odetchnęli z ulgą. Siedzieliśmy jak zawsze w Pokoju Wspólnym Gryffindoru, podczas przerwy obiadowej. Gdy powiedziałam, że zamierzam zerwać z Malfoyem, Ron widocznie odetchnął z ulgą, a na twarzy Ginny pojawił się promienny uśmiech. 

- Nareszcie Hermiono. On przynosił ci same nieszczęścia. Nawet wylądowałaś przez niego u pani Pomfrey - rzekł Harry, poprawiając się w fotelu. On też widocznie cieszył się, że wkrótce koniec. 

- Tak, zostaje jeszcze tylko kwestia powiedzenia mu "żegnaj" - odparłam. 

Właśnie. To było najgorsze. Cały dzień skrzętnie unikałam i omijałam blondyna. Na wspólnych lekcjach siadałam jak najdalej od niego, a po dzwonku pierwsza wychodziłam z klasy. Sama nie wiem, czego tak naprawdę się bałam. Na szczęście Fred dawał mi siłę, aby nie stchórzyć. Postanowiłam spotkać się z Draco tuż po lekcjach na błoniach. Musiałam wytrzymać jeszcze tylko numerologię, która rozpoczyna się za piętnaście minut. 

- Fred i George wiedzą? - zapytała Diana. 

Byłam szczęśliwa, że od kiedy wróciłam ze Skrzydła Szpitalnego, blondynka stawała mi się coraz bliższa i znajdowałam w niej oparcie. Zauważyłam też, że zaprzyjaźniła się z Ginny, co mnie bardzo cieszyło. Rudej chyba brakowało ostatnio kogoś, komu mogłaby się zwierzyć, a przez ten cały bałagan, zaniedbałam wszystkich przyjaciół.

- Fred wiedział pierwszy. George ciągle znika gdzieś z Angeliną, nie mogę go dopaść. - Wstałam i przeciągnęłam się. - Czy ktoś zmierza na czwarte piętro? Wkrótce zacznie mi się numerologia.
- Ja się chętnie przejdę - stwierdziła Gin. Pożegnałyśmy się z Dianą, Harry'm i Ronem, po czym wyszłyśmy przez dziurę pod portretem. Chwilę milczałyśmy, lecz moja przyjaciółka postanowiła to przerwać. 

- Miona? - zapytała cicho. 

- Hmm? 

- Pamiętasz, jak po powrocie obiecałam ci niespodziankę? - zapytała, patrząc na mnie z niecierpliwością. Zastanowiłam się chwilę. 

- Tak, wspominałaś coś. 

- Trochę nie wyszło przez ten szpital, ale mamy wszystko zaplanowane. Jutro w Pokoju Wspólnym odbędzie się impreza dla ciebie. Chłopaki wszystko organizują. 

- Ginny, posłuchaj. Nie mogę się bawić. Nie było mnie bardzo długo i mam zaległości w nauce. Do tego wkrótce mam egzamin z zaklęć, wiec muszę się przygotować. No i... dobrze wiesz, że i tak nie piję alkoholu. Wolę przeczytać książkę niż tańczyć na stole w skąpym stroju jak nasza Lavander. 

- Hermiono, proszę! Będzie fajnie! Tęskniliśmy za tobą, nie psuj nam zabawy! - prosiła Weasley, robiąc maślane oczy i składając dłonie jak do modlitwy. 

- Nie musicie pytać mnie o zgodę... 

- Jesteś prefektem! - krzyknęła, żywo gestykulując rękoma. - Do tego to wszystko jest organizowane z myślą o tobie! Mamy wszystko ustalone i zaplanowane. Potrzebujemy tylko zgody ostatniego z prefektów... 

- No dobrze, niech wam będzie! - westchnęłam, wywracając teatralnie oczami. - Ale nie obiecuję, że będę się dobrze bawiła - ostrzegłam, robiąc przy tym surową minę. Skręciłyśmy w bok, wchodząc do korytarza, gdzie znajduje się właściwa klasa. 

- Kochana jesteś! - krzyknęła. - Mam okienko, idę powiadomić Freda! 

Rudowłosa zniknęła, a ja ruszyłam, aby powitać się ze znajomymi. Po kilku chwilach drzwi otworzyły się i weszliśmy do sali. Tego dnia na lekcji nie szło mi zbyt dobrze. Zaczęłam denerwować się spotkaniem z blondynem, jego reakcją i ponownym uczuciem pustki w sercu. 

Tak, na pewno coś poczuję.

Oby to coś nie strawiło mojego serca. Chcę jeszcze trochę pocieszyć się życiem. 

- Panno Granger! - krzyknęła Semptia Vector, widząc mój nieobecny wzrok. 

- Słucham? 

- Rozwiąż proszę zadanie, które przed chwilą podyktowałam - rzekła. 

Wstała z krzesła i podeszła do mojej ławki. Spuściłam wzrok i wpatrywałam się ze zdenerwowaniem w ciemny blat stolika. Nerwowo stukałam końcówką pióra o pusty pergamin. Czułam na sobie wzrok wszystkich, w tym nauczycielki. Kąciki oczu niebezpiecznie mnie zapiekły. Jak mogłam być taka nieodpowiedzialna? Przecież chciałam zdawać owutema z numerologii! 

- Hermiono, czemu nie zapisałaś tego, co podyktowałam? - zapytała rozeźlona pani Vector, tupiąc szybko nogą. Położyła ręce na biodra i wpatrywała się we mnie z wyczekiwaniem. Podniosłam głowę i spojrzałam jej w oczy. Chyba zauważyła, że jestem bliska płaczu, bo jej wzrok złagodniał. 

- Przepraszam pani profesor. Zamyśliłam się - odparłam. Poczułam jak na moją twarz wpływa kolor purpury. 

- Myślałam, że będziesz bardziej odpowiedzialna. Takie zadanie zawsze trafia się na egzaminie. Będzie również na owutemach. Mam nadzieję, że na przyszłość będziesz bardziej uważna. 

- Oczywiście  - odparłam, po czym pożyczyłam notatki od Erniego i zaczęłam rozwiązywać zadanie. 

~*~

W pomieszczeniu panowała cisza. Każdy krążył wokół własnych myśli, lecz nikt nie wiedział, co ma powiedzieć. Lea Chang przyglądała się swoim równym paznokciom, pomalowanym granatowym lakierem, jej mąż - Jack patrzył się na krajobraz za oknem, a profesor Dumbledore zetknął palce obu dłoni i wpatrywał się przed siebie, lekko marszcząc czoło. Chyba jeszcze nigdy w tym gabinecie nie panował taki spokój. Po dłuższej chwili, odezwał się młody mężczyzna. 

- Nie zgadzam się - rzekł twardo, kierując wzrok na dyrektora. 

- Musi mi pan wybaczyć, ale sądzę, że nie może pan nic zrobić. Cho jest już dorosła i zdecydowała, że zostanie, jeśli takie jest zalecenie nauczycieli. Wkrótce pisze owutemy, nie może po prostu wyjechać na kilka dni - odparł spokojnie, poprawiając się w swoim fotelu. 

- Jesteśmy jej rodzicami i mamy prawo... 

- Tylko za jej zgodą, pani Chang - przerwał starzec. - Większość grona nauczycielskiego nie była zadowolona z planów jej opuszczenia szkoły. Pani Pomfrey zajmie się jej stanem zdrowia, proszę się o to nie martwić. Teraz najważniejsze jest, aby się uczyła. - Wyprostował się i przeczesał palcami swoją siwą brodę. 

- Nie myśl, Dumbledore, że przejdzie ci to płazem! - krzyknął Jack, kierując palcem prosto na Albusa. - Są jeszcze święta Wielkanocne. Nie odbierzesz nam tak po prostu córki! 
- Cho zrobi to, co uważa za stosowne. Na szczęście szkoła jest za tym, by rozwijała swoją wiedzę i kształtowała edukację. 

- Jeszcze tego pożałujesz, Dumbledore. - Mężczyzna zmrużył oczy, wstał i wyszedł, a zaraz za nim pomieszczenie opuściła jego żona, trzaskając drzwiami. Albus odetchnął z ulgą. 

~*~

- Bellatrix, co ty do cholery jasnej wyprawiasz? - krzyczała Irma. 

Stojąc na balkonie, zauważyła, jak jej kuzynka wychodzi na sąsiedni. Zaczęła wyrzucać rzeczy swojego męża, klnąc przy tym siarczyście. Czarna, koronkowa suknia sięgająca kostek opinała ją, ukazując duży biust, nad którym migotał srebrny łańcuszek z motywem węża. Włosy były rozwiane, czerwona szminka rozmazana, a oczy ciskały błyskawice niczym gromy. 

- Wyrzucam. Rzeczy. Rudolfa. On już tu nie mieszka! - wycedziła przez zaciśnięte zęby. 

- Co się stało? - zapytała Crouch. Jej dłonie zaczęły się trząść, zbladła na twarzy i wpatrywała się z szokiem w Lestrange. 

- Ten sukinsyn pożałuje, że mnie zdradzał! - krzyknęła, wyrzucając na trawę czarny garnitur, w którym była wypalona wielka dziura. 

- To cud, że go jeszcze nie zabiła - stwierdził Barty, który właśnie stanął obok żony i z szokiem przypatrywał się zaistniałej sytuacji. Przywiodły go tu krzyki, lecz nie był aż tak zdziwiony chorym zachowaniem Belli. 

- Chciałam go rozszarpać! - krzyknęła Bella, wyrzucając kolejną porcję podpalonych ubrań. - Ale Czarny Pan nie byłby zadowolony, gdybym uśmierciła jednego z jego zwolenników. Pieprzony palant! Czemu ten fortepian go nie roztrzaskał?! 

Barty i Irma spojrzeli na siebie zaniepokojeni. Ten pierwszy pokręcił głową. 

- Może trzeba wysłać ją na terapię do Munga? - zapytał, lecz nikt nie zdążył mu odpowiedzieć, ponieważ w tym momencie pod balkonem pojawił się Rudolf. Zrobił zaskoczoną minę, po czym wdał się w ostrą wymianę zdań z żoną, w której wyznawał jej miłość i przepraszał, zaś ona wymyślała coraz to gorsze wyzwiska. Wszystko działo się tak szybko, że nikt nie spostrzegł, kiedy mężczyzna dostał ciężką, obitą w brązową skórę walizką w głowę, po czym osunął się na ziemię nieprzytomny. Bellatrix miotała zaklęciami na prawo i lewo, co jakiś czas podpalając jakiś krzak lub rzeczy kochanka, a Crouchowie stali i patrzyli się oniemiali. Dopiero gdy żółty promień świsnął nad głową Irmy, ocknęła się, wybiegła z balkonu, wpadła do pokoju kuzynki i, mimo oporów, siłą zaciągnęła ją do środka. Batremiusz wciąż przyglądał się Lestrange'owi, z trudem tłumiąc śmiech.  

~*~

Szłam w stronę wielkiego dębu, przy którym miałam się spotkać z Draconem. Wysłałam mu sowę z godziną i miejscem spotkania zaraz po śniadaniu. Strasznie się bałam, lecz nie mogłam odwlekać tego w nieskończoność, prawda?

Tylko co ja mam mu powiedzieć? Jak zacząć rozmowę? 

Czemu te myśli muszą tak mocno obijać się o moją czaszkę? Ech... Teraz już nic nie poradzę. Cholera jasna, już za późno. Stoi tam! Weź się w garść Hermiono, przecież to nic takiego, zwykła rozmowa...

- Hermiona! - krzyknął uradowany blondyn, wyciągając ręce w geście przytulenia.

To działo się jak w zwolnionym filmie. Podbiegłam do niego i strzeliłam z otwartej dłoni prosto w twarz. Zachwiał się, złapał się za bolący, czerwony policzek i zaklął siarczyście. Postanowiłam załatwić to od razu, bez owijania w bawełnę. 

- Z nami koniec. - Odwróciłam się na pięcie i ruszyłam przed siebie, chcąc mieć to już za sobą. Niestety, nie dane było mi zajść daleko, gdyż po chwili złapał mnie za dłoń tak mocno, że poczułam jak odpływa mi krew. 

- Co się dzieje? To dlatego zachowywałaś się tak dziwnie przez ostatni czas? Miałaś mnie dosyć? A może to ten Weasley? - pytał natarczywie. 

- Idź zabawiać Greengrass, nie mamy sobie nic do powiedzenia! - krzyknęłam, wyrywając bolącą dłoń.

- O co ci chodzi? - chłopak był wyraźnie zbity z tropu. Nie dałam za wygraną. 

Och, jesteś wspaniałym aktorem, Draco! 

- Słuchaj, Malfoy. Wiem, że mnie wykorzystałeś. Te wszystkie słowa... To był po prostu plan! Chciałeś mnie zaciągnąć do Malfoy Manor i oddać w ręce Crouchów! Udawałeś, że coś do mnie czujesz, a tymczasem zabawiałeś się z tą dziwką pod moim nosem i do tego zapraszałeś na dziki trójkącik w opuszczonej sali! Jesteś zerem, totalnym kretynem. Jak mogłam być tak głupia?! 

- Granger, ty idiotko! Myślisz, że zdradziłem cię z Greengrass? 

- Nie wykręcisz się. Widziałam was. Myślałeś, że szybko z nią pójdzie i zdążysz spławić ją zanim przyjdę? Posłuchaj, nie mamy sobie już nic do powiedzenia. - Spojrzałam w jego oczy z nienawiścią i bólem. W ogóle go to nie ruszyło. Był bez serca, bez współczucia. Nawet nie miał wytłumaczenia. On po prostu grał. Tylko grał. Jak przez ten cały czas... 

Odwróciłam się. Jedna łza spłynęła po moim policzku. 

- Poczekaj! – zawołał spontanicznie, chwytając mnie za nadgarstek i szarpnięciem odwracając w swoją stronę. Nasze wargi zetknęły się. Pocałunek był tak cudownie znajomy. Jego serce waliło szaleńczo o żebra, co czułam pod naciskiem dłoni, którymi chciałam się odepchnąć.  Wreszcie to zrobiłam, a wyraz jego oczu łamał moje serce. Nie było w nich nic. Szara nicość, ciemność... pustka. Jakby w ogóle go to nie obchodziło. 

- Przestań – wyszeptałam, odwracając wzrok. – Proszę, przestań.

- Nie mogę. Nie chcę. Nie potrafię. A wiesz dlaczego? Bo cię kocham i musisz być ślepa skoro tego nie widzisz. 

- Ty co…? - wyjąkałam ledwo słyszalnie. 

- Kocham cię, słyszysz? – Chyba zastanawiał się czy nie potrząsnąć mną, żeby lepiej dotarła do mnie ta wiadomość. 

Stałam i wpatrywałam się w niego z niedowierzaniem. Te słowa brzmiały tak prawdziwie... 

Nie bądź głupia, Hermiono. Jednak świadomość często mnie ostatnio myliła. 

Kłamał. Znów mnie zrani, znów wykorzysta. 

- Nie wierzę ci. Już ci nie ufam. Zapomnij o wszystkim i odpuść sobie. Nie chcę przez ciebie cierpieć - powiedziałam szeptem, po czym odwróciłam się i pobiegłam w stronę zamku, a po  moich rumianych od pocałunku policzkach płynęły strumienie łez. Uśmiechnęłam się do siebie. 

Bolało, ale mimo wszystko byłam szczęśliwa. Ja to zakończyłam, ja byłam górą. Wreszcie poczułam się dziwnie lekka, wolna. Wygrałam. 

~*~

Witajcie! 
Zacznę od tego, że zmieniłam nazwę. Forfeit. Dużo bliższe mi niż Freddie. 
Rozdział krótki, ale kluczowy. Tracę obserwatorów i jest mi przykro, ale to moja wina. Zbyt rzadko piszę, lecz staram się jak mogę... 

UWAGA, WAŻNE! 

Robię porządki, więc proszę osoby, które chcą być informowane na gg lub blogach, o napisanie swojego numeru/adresu (i nazwy) w komentarzu (lub do mnie na gg). 

Wszystkie inne numery zostaną usunięte. 

Czas na to macie do końca roku szkolnego, ponieważ do tego czasu nie pojawi się żaden rozdział. 

Nie smućcie się, za trzy dni opublikuję BONUS z okazji okrągłego roku FHD! :) 

ASK i FANPAGE (po lewej) jeszcze żyją. Możecie pytać i lajkować ;p 

To chyba na tyle. Przepraszam za nieobecność, ale chyba sami rozumiecie - szkoła, poprawianie ocen itp. 

Pozdrawiam miśki ;*