21. Skarb

~ Nigdy nie decyduj w złości i nie obiecuj w szczęściu. ~

- Anonim

- Hermiona! – krzyknął. Nie posłuchałam. Szłam uparcie dalej, nie zwracając na niego uwagi. Czemu? Bałam się. Byłam pewna, że coś zrobiłam źle. Skręciłam w prawo i spotkałam się twarzą w twarz z Fredem.
- Cholera! – krzyknęłam. Z jednej strony był bliźniak, z drugiej Ślizgon. Każdego z nich chciałam omijać szerokim łukiem. Odwróciłam się plecami do Weasleya i stanęłam tuż przed Draconem.
- Hermiona, nareszcie! – powiedział, zadowolony z siebie, po czym zrobił swoją zwykłą minę, wyrażającą złość na widok Gryfona, stojącego za mną.
- Draco…
- Musimy pogadać – powiedzieli na raz chłopcy. Nie wiedziałam co zrobić, a oni chyba zauważyli moją dezorientację. Wokół przechodzili uczniowie, dziwnie się na nas patrząc. Przynajmniej pogoda się nieco poprawiła i zaczęło jasno świecić słońce.
- Załatwię to pierwszy – rzekł Malfoy, łapiąc mnie za łokieć i pociągając za sobą, jednocześnie nie odrywając nienawistnego wzroku od przeciwnika.
- Pogadamy później – krzyknął Fred, po czym wściekły odwrócił się na pięcie i odszedł.
- Puść mnie! To boli! – krzyknęłam. Chłopak lekko rozluźnił uścisk.
- Najpierw ze mną porozmawiasz – rzekł spokojnie, chociaż wiedziałam, że w środku jego duszy za chwilę eksploduje potężny wulkan. Miałam nadzieję, że nie wyleje złości na mnie. – Wejdź.

- Tutaj? - zapytałam z niedowierzeniem, patrząc na drzwi łazienki Jęczącej Marty.
- Tak. Szybciej, zanim nas ktoś zauważy.
  Weszliśmy do środka, jak kazał. Ledwo zamknął za sobą drzwi, a już był obok mnie. Nie bałam się, wiedziałam, że nie zrobi mi nic złego. Spojrzałam w jego stalowe oczy z uwielbieniem, z każdą chwilą zatapiałam się w nich coraz bardziej. Draco patrzył z pożądaniem, widziałam to. Oddychał szybko, czułam powiew na mojej szyi. Nachylił się nade mną i… po prostu mnie przytulił. Przyciągnął mocno, jakbym była całym jego światem. Czułam ciepło, emanujące od jego ciała.
- Przepraszam, Hermiono – wyszeptał. – Nie miałem pojęcia, że to się tak skończy.
- Przecież nic złego się nie stało. To było nietaktowne, fakt, ale nie szkodzi.
- Nie chcę cię stracić, kocham cię – wyszeptał ponownie. Poczułam na ramieniu łzy. Płakał. Dracon Malfoy naprawdę płakał.
- Przecież to nic takiego, spokojnie – wyszeptałam. 
- To moja wina. Nie chodzi o ostatni wieczór. Przeze mnie tyle cierpiałaś, a ja się na to godziłem. Irma, Barty, Czarny Pan… To moja wina. Nie chcę cię ranić, nie chcę cię stracić! Gdyby nie ja, nigdy by się to nie wydarzyło…
- Wszystko jest już dobrze. Przecież nie wiedziałeś o niczym, prawda? – zapytałam. Milczał. Ponowiłam pytanie. – Prawda?
- Przepraszam. Gdybym cię ze sobą nie zabrał, wszystko byłoby dobrze. Ojciec jest w Azkabanie, myślałem, że będzie inaczej. Niestety, zjawiła się ciotka Irma i wszystko zepsuła. Chociaż, gdyby nie ona, nie byłoby na świecie ciebie – oderwał się ode mnie i spojrzał mi w oczy. Pocałował namiętnie, pełen pożądania i przepełniony nadzieją. Z przyjemnością oddałam się przyjemności.
   Z tego, co mówił mój chłopak, zrozumiałam jedynie tyle, że już najgorsze za nami. Ale czy na pewno?

~*~

- Nic się nie udało. To wszystko wina Malfoy’a.
- Nie załamuj się, zawsze możesz spróbować jeszcze raz – powiedziała Krukonka. Fred i Cho siedzieli na parapecie okna na korytarzu rozmawiając i patrząc na spieszących się gdzieś uczniów. Nikt nie zwracał na nich zbytniej uwagi, więc spokojnie mogli dyskutować o własnych problemach.
- Spróbuję dzisiaj wieczorem. Zaraz po szlabanie.
- Uda się - pocieszała go dziewczyna. Fred, mimo, że tego specjalnie nie okazywał, był jej bardzo wdzięczny. Chciał to jakoś wynagrodzić, lecz nie miał pomysłów. Przypomniał sobie o czymś jeszcze. 

- Cho, a jak twoi rodzice zareagowali na list? - zapytał ponuro. Jej mina zrzedła. 

- Na razie nie dali znaku życia i mam nadzieję, że tak zostanie. 

- Pamiętaj, jestem z tobą, choćby nie wiem co. Zawsze, gdy będziesz miała problem, postaram się ci pomóc - powiedział, po czym przytulił Krukonkę. 

- Dziękuję - wyszeptała, po czym jeszcze bardziej się w niego wtuliła. Po chwili, pożałowała tego ruchu. Spojrzała się prosto w zielone oczy właśnie przechodzącego obok Harry'ego, w których malowała się wściekłość i... smutek. Chłopak pobiegł przed siebie, a Chang za nim, krzycząc jeszcze w stronę Weasley'a 'przepraszam!'. Potter był szybki, lecz po długim biegu zaczął zwalniać, a Cho, jako była lekkoatletka, dogoniła go w mgnieniu oka. 

- Harry! - złapała chłopaka za rękaw szaty w pustym korytarzu. - Zaczekaj - poprosiła. 

- Czego chcesz? - zapytał zdenerwowany. 

- Porozmawiajmy. 

- Nie mam ochoty - rzekł oschle, po czym zwrócił wzrok na portret pulchnego mężczyzny jedzącego obiad przy stole pełnym przysmaków. 

- Proszę cię, to zajmie tylko chwilkę - powiedziała. Gryfon westchnął. 

- Niech będzie, ale streszczaj się - odparł chłodno. 

- Chciałabym ci wszystko wyjaśnić. 

- Och, nic nie musisz wyjaśniać! Przecież dopiero widziałem, jak obściskujesz się z Fredem! 

- Przecież to tylko przyjaciel, nie mogłabym cię zranić, ani on nie chciałby tego zrobić Hermionie, chociaż ona robi to na każdym kroku. Ty też - ostatnie słowa wyszeptała nieco speszona. 

- Ja też? I kto to mówi! Przez ciebie cierpiałem, jak nigdy! Ufałem ci. 

- To czemu ze mną zerwałeś? 

- Bo straciłem wiarę, że kiedyś mi powiesz, co cię trapi. Że przestaniesz mnie okłamywać. 

- Ja tylko chciałam cię chronić! 

- Przed czym? Przed miłością? Przed wiarą w nas? 

- Przed śmiercią, Harry! 

- Co ty pleciesz?! - zapytał sfrustrowany. Miał dość tej gry. Wszystko w nim wrzało. 

- Nie chciałam cię stracić! Nie mogłam pozwolić, abyś wiedział, że... 

- Dokończ - poprosił, nieco łagodniejszym tonem. Cho odetchnęła głęboko i przymknęła powieki. Nie chciała widzieć jego wyrazu twarzy w tym momencie. 

- Moi rodzice służą Vol... Voldemortowi - wyszeptała ledwo słyszalnym głosem. Potter zamarł w bezruchu, nie wierząc w to, co usłyszał. 

- Ale... 

- Gdyby ktoś się dowiedział, że jesteśmy razem, - ciągnęła dalej, patrząc w jego zielone tęczówki. - Moi rodzice by mnie zabili. A ciebie oddali Czarnemu Panu. Wiem, że wymyśliliby coś, aby cię ściągnąć. Gdy nikt o nas nie wiedział, byłeś bezpieczny. Nikt nie wpadłby na pomysł, aby użyć mnie jako przynęty. 

- To niemożliwe - powiedział Harry ledwie słyszalnym głosem. Był zszokowany z dwóch powodów. Jeden, to państwo Chang. Drugi przyszedł mu właśnie do głowy. Jak mógł być taki głupi! 

- Pff... To ma być niemożliwe? Spójrz, co mi zrobili, gdy się o nas dowiedzieli z listów, które pisaliśmy! - podciągnęła rękaw szaty szkolnej. 

- Kto ci to zrobił? - zapytał widząc blizny i rany na nadgarstku Chang.
- Jak myślisz? 

- Chyba nie oni? - odpowiedział pytaniem, wciąż nie bardzo nie wierząc. Cho pokiwała głową. 

- To potwory, a nie ludzie - wyszeptała. Nie chciała w tym momencie się rozpłakać, chociaż łzy cisnęły jej się do oczu. Miała być silna. Zacisnęła zęby i przymknęła powieki. Nareszcie wyjawiła Harry'emu całą prawdę. Zrobiło jej się lżej na sercu. Poczuła, jak chłopak ja przytula.
- Przepraszam - wyszeptał. Otworzyła oczy, a po jej policzkach popłynęły słone krople. Nie były to łzy bólu czy rozczarowania, lecz łzy szczęścia, które wreszcie wróciło. Odzyskała swój skarb. 

~*~

   Wszystko się ułożyło. Między mną a Draconem jest nareszcie dobrze. Wstałam i wyciągnęłam z torby (Dumbledore ściągnął z Malfoy Manor resztę moich rzeczy, sama nie wiem jak*) łańcuszek od Dracona, który dostałam na Boże Narodzenie. Był śliczny. Szybko go włożyłam. Więc co teraz? Zostało mi tylko jedno - pogodzić się z Fredem. Brakuje mi go. Był na prawdę wiernym i czułym przyjacielem. Wiem, nie powinnam dać się ponieść emocjom przed sylwestrem i mówić mu, że go kocham. Może narobiłam mu nadziei? Może nadal coś do mnie czuje? I ten cudowny, jedyny w swoim rodzaju pocałunek...

***

   Rudy był lekarstwem na moje zmartwienia, czułam, że to dla niego jest sens żyć, że go szczerze kocham. Bardzo. Muszę mu to powiedzieć. 
- Fred - wyszeptałam. 
- Coś się stało? - zapytał, patrząc mi w oczy swoimi kasztanowymi tęczówkami. Ubóstwiałam ich widok. 
- Ja... Chyba cię kocham - spojrzałam na niego niepewnie. Jego twarz wyrażała zdumienie. 
- C... co?! 
- Kocham cię, kurwa, kocham! - szybko zatkałam mu usta pocałunkiem, bo już chciał coś powiedzieć. To był jak dotąd najszczęśliwszy dzień w moim życiu. Bliźniak przyciągnął mnie do siebie jeszcze mocniej.

- Hermiona... kocham cię. Cholernie. Jesteś jedyną dziewczyną, do której czuję coś takiego.

***

    Czy nie myliłam się, wypowiadając te słowa? Czy nie byłam szczęśliwa, gdy Weasley wyznał mi miłość? Byłam. Moja radość nie znała granic, dopóki nie wypowiedział kolejnych słów: "Kocham cię, ale przywiązałem się do Diany i nie chcę teraz jej zostawić". Czy to bolało? Oczywiście. Ale czy wtedy nie byłam skłócona z Draconem? Czy wiedziałam, co czuję do Ślizgona? Nie, nie byłam pewna. Zranił mnie, co się potem okazało, przez działanie klątwy Imperius. Więc co teraz? Mam nadzieję, że ja i Fred zostaniemy przyjaciółmi. Potrzebuję go, chcę, by był blisko. Tylko on daje mi tak wielkie poczucie bezpieczeństwa. Muszę się przełamać i z nim porozmawiać. 
   Wstałam z mojego łóżka i zbiegłam schodami na dół. Już chciałam przejść przez dziurę pod portretem, gdy wpadłam na Harry'ego. 
- Hermiona! - krzyknął. - Chodź, musimy porozmawiać - powiedział, po czym chwycił mnie za rękaw i pociągną za sobą. Biegliśmy korytarzem, mijając pojedyncze osoby, które patrzyły na nas ze zdziwieniem. Obrazy miały ponure miny, ale najgorsze było to, że za zakrętem wpadliśmy na Prawie Bezgłowego Nicka. I to dosłownie. Przeszły nas dreszcze, gdy przeniknęliśmy przez ducha, jak gdyby wylano nam na głowę kubeł zimnej wody, lecz nie zostaliśmy mokrzy. Potter nie zwracał na to uwagi. Chyba nawet nie usłyszał niemiłych słów wystraszonego Nicka, skierowanych pod naszym adresem. Po chwili stanęliśmy przed pustą ścianą. Przyjaciel zaczął się przechadzać w tę i z powrotem, po czym po chwili pojawiły się drzwi. Weszliśmy do środka. Pokój Życzeń wyglądał inaczej, niż zazwyczaj, gdy się tu zaszywaliśmy. Było to malutkie, ciemne pomieszczenie z dwoma drewnianymi krzesłami, stolikiem, na którym stały filiżanki z herbatą i talerzyk z ciastkami, a nad tym wisiał obraz przedstawiający wazon z kwiatami. Światło dawała jedynie lampa stojąca w rogu. Zajęliśmy miejsca i daliśmy sobie czas na umiarkowanie oddechu po wyczerpującym biegu. Po kilku chwilach chłopak zaczął: 
- Rozmawiałem z Cho. 
- Co? Kiedy? - zapytałam oszołomiona, robiąc wielkie oczy. Wydawało się, że z ich znajomości nic już nie będzie. 
- Niedawno. Nie uwierzysz, bo ja sam w to nie wierzę, ale... 
- Wróciliście do siebie! - wykrzyczałam, widząc jego szczęśliwą minę. 
- Tak, masz rację. Nawet nie wiesz, jak się cieszę. Znów wszystko się układa, zakończyła się ta męka, którą przeżywałem bez niej. 
- Gratulacje! 
- Dzięki. Ale nie dlatego cię tu ściągnąłem. 
- O co chodzi? - zapytałam szczerze zdziwiona. 
- No bo widzisz, gdy rozmawiałem z Cho... Obiecałem, że nie powiem nikomu, dlaczego się pokłóciliśmy. W każdym razie, uświadomiłem sobie coś, na co mnie naprowadziła. 
- Co takiego? - moja ciekawość rosła z każdą chwilą, ale wypełnił mnie też strach, na widok smutnej miny przyjaciela. 
- Malfoy cię okłamuje. 
- Co? Draco? Nie, to niemożliwe... 
- Posłuchaj, chodząc z tobą, jego rodzina miała możliwość ściągnięcia ciebie do Malfoy Manor, do Voldemorta. Nie wiem, co chcieli przez to osiągnąć, ale to dla nich ważne, a dla ciebie niebezpieczne. 
- Wygadujesz głupoty, nie rozumiem... 
- WYKORZYSTALI MALFOY'A, ŻEBY MÓC CIĘ ZAPROWADZIĆ DO LORDA VOLDEMORTA! - krzyknął ze złością zniecierpliwiony chłopak. Zamurowało mnie ze zdumienia, aż wyprostowałam się. Co on sobie wyobrażał? 
- Harry! Na mózg ci padło? To niemożliwe, żeby Draco... - zamilkłam. Przypomniałam sobie, że Irma miała kontrolę nad Ślizgonem przez Imperiusa. Czy to możliwe, by Potter się nie mylił? Czy blondyn naprawdę zaczął ze mną chodzić tylko dlatego, że Czarny Pan tego chciał? 
- To jest Malfoy, Hermiono. On się nigdy nie zmieni. 
- Ale jak mogli mieć nad nim kontrolę w szkole? Chyba że... SNAPE! 
- Myślisz, że ktoś rzucił na niego Imperiusa i go kontrolował? I tym kimś mógł być ten stary nietoperz? 
- Spotkałam się dzisiaj z Draco. Przepraszał mnie za coś. Myślałam, że chodziło o jego ostatnie zachowanie, ale... Och, Harry! Sama już nie wiem, co mam o tym myśleć. 
- Dla mnie to oczywiste. Jaki ojciec, taki syn. Dodatkowo przez tego dupka ograniczyłaś kontakt z nami, a szczególnie z Fredem. Nie wiem, o co mu chodzi, ale chyba ma powód, by się do ciebie nie odzywać, prawda? - zapytał czarnowłosy. Zagryzłam nerwowo wargę. Miałam powiedzieć przyjacielowi o moich domysłach? Zdradzić, co wydarzyło się między nami w Hiszpanii? Podjęłam decyzję w ciągu sekundy. 
- Harry, ja chyba... Popełniłam błąd. 
- Co? 
- No bo... gdy na sylwestra przyjechałam do Nory... Powiedziałam Fredowi, że... kocham go - oboje zamilkliśmy. Potter popatrzył na stolik, po czym wziął ciastko. Ja za to nie odrywałam od niego wzroku. Czekałam na jego reakcję. 
- No więc... Kochasz Freda? 
- Nie. To znaczy tak... To znaczy wtedy kochałam. Ale... - walnęłam się dłonią w czoło. - Co mi odbija? 
- Nie jesteś pewna uczuć? 
- Wyjąłeś mi te słowa z ust. Wtedy, gdy pokłóciłam się z Draconem, byłam świadoma tego, co czuję. A może mi się zdawało? 
- A Malfoy? 
- Kocham go. 
- Jesteś pewna? - zapytał, patrząc prosto w moje oczy. Teraz, widząc tęczówki najlepszego przyjaciela, zwątpiłam. 
- Nie wiem. To nie takie proste. To przez niego zerwałam z Ronem w wakacje. To on sprawił, że przestałam czuć cokolwiek do mojego byłego chłopaka i myślałam tylko o Malfoy'u. Potem zjawił się Fred i pomógł odbić z dna, po rozstaniu. Gdy wszystko było już dobrze, nagle zgodziłam się być z Draco. 
- Bliźniaka chyba to zabolało, prawda? 
- Sam słyszałeś, byłeś przy tym. 
- Tak, chodził nieźle wkurzony. 
- Właśnie. A po tym wszystkim, co zrobił Draco pod wpływem zaklęcia, za pomocą Sieci Fiuu przeniosłam się do Nory. Był tam tylko Fred. Wtedy właśnie powiedziałam mu, że coś do niego czuję. 
- On wyznał ci to samo? 
- Tak... Ale powiedział, że nie chce zostawiać Diany, lecz ma nadzieję, że będziemy razem. I on chyba nadal w to wierzy - westchnęłam. 
- Spokojnie, Hermi. Wszystko będzie dobrze. Wiem, to banalne, ale ułoży się. 
- Dzięki - posłałam mu uśmiech. 
- Nie ma sprawy, wszystko dla przyjaciółki - powiedział, po czym ścisnął moją dłoń. Poczułam się pewniej. Kochałam Harry'ego jak brata i nie miał pojęcia, jak bardzo byłam mu wdzięczna za to, że jest przy mnie. 
- To co mam zrobić? - zapytałam cicho. 
- Przede wszystkim pogadaj z Fredem. Wtedy się przekonasz, na czym stoisz. Tylko rozmowa musi być szczera. Mi i Cho się udało. I jeszcze jedno... 
- Co takiego? 
- Obiecaj mi, że nie będziesz bezgranicznie ufała Malfoy'owi i nie pojedziesz więcej do Malfoy Manor. 
- To mój chłopak! 
- Hermiono! Boję się o ciebie, a sama wiesz, że jego ojciec jest Śmierciożercą, do tego przyłapanym. 
- Dobrze, Harry, obiecuję - cmoknęłam go w policzek, po czym przytuliłam się do niego. Nadal nie byłam pewna, jak powinnam postępować. Po rozmowie z Potterem byłam pełna wątpliwości. Czy naprawdę kocham blondyna? Czy czuję coś więcej do Freda? Nie miałam innego wyjścia - musiałam szczerze porozmawiać z bliźniakiem. 

~*~

 Kochany pamiętniku! 

  Dzisiaj znów przyśnił mi się ON. Znów ta sama, pełna grozy atmosfera, cisza panująca wokół, po czym padły słowa: "Masz się dowiedzieć!". Nie wiem już co robić. Chyba nie mam innego wyjścia. Muszę podstępem zmusić Barty'ego, żeby poddał się testowi na ojcostwo. Och, pamiętniku, gdybym chociaż znała zabójcę Syriusza... Pragnę zemsty. Moim obowiązkiem jest się dowiedzieć, czy Hermiona jest córką Blacka, czy Croucha. Muszę pokonać zabójcę Łapy jego własną bronią. 
  Czy szaleję? Tak. Jestem wariatką. Co noc pojawia mi się przed oczami obraz mężczyzny, który nie żyje, a którego nadal kocham. A jakie we mnie dominuje uczucie? Tęsknota. I wyrzuty sumienia, że nie zdążyliśmy się nawet pożegnać. Tak bardzo bym chciała, żeby on tu był... 
  Do zobaczenia, pamiętniczku. Muszę zacząć działać. 

Irma


   Kobieta zatrzasnęła dziennik, po czym schowała go pod deską w podłodze.** Wyszła do kuchni po kubek orzeźwiającej kawy. Nadal była w szlafroku i kapciach. Domownicy jeszcze spali, wiec zdziwiła się, gdy zauważyła na dole Narcyzę. Siedziała przy stole i dzióbała beznamiętnie widelcem jajecznicę. Podkrążone oczy i rozczochrane włosy prezentowały się okropnie. Miała nudzony wyraz twarzy i właśnie ziewnęła. Chyba nie spała zbyt dobrze. 
- Witaj, Cyziu. Coś cię trapi? - zapytała troskliwie Crouch. 
- Irma? Nie, nic się nie dzieje - odpowiedziała lekko zdenerwowana kobieta. Wpatrzyła się w bukiet czarnych róż, zdobiący stół. Przypominały jej one o Bellatrix. Kuzynka zapewne spała słodko, uśmiechając się przez sen na myśl, o zbliżającej się misji od Czarnego Pana. Niestety, pani Malfoy wcale się nie ucieszyła, gdy usłyszała szczegóły planu. 
- Przecież widzę, że coś cię trapi. Chyba nie spałaś zbyt dobrze - rzekła kobieta, siadając naprzeciwko. 
- To prawda. Przekręcałam się z boku na bok. Całą noc męczyła mnie myśl, że za dwa miesiące będą święta. Wierzysz, że to już luty? Mroźny, biały luty... 
- To nie pogoda cię przygnębia, prawda? 
- Masz rację - blondynka westchnęła. - Chodzi o kolejną misję. Boję się o Dracona i Hermionę. 
- Cóż... - Irma zaniemówiła. Ona także znała szczegóły planu. - Również nie jestem zadowolona z tego, co wymyślił Czarny Pan, ale dobrze wiesz, że nie możemy mu się sprzeciwiać. 
- Czy ty myślisz, że to takie proste? Nie znasz go? Przecież dzieciaki mogą zginąć! Nie obchodzi cię los własnej córki?! - wybuchła Narcyza wstając i nie mogąc się powstrzymać. Nie wierzyła, że jej kuzynka jest taka spokojna, gdy największy czarnoksiężnik świata chce wykorzystać ich dzieci. Nagle uspokoiła się i usiadła. Waśnie zobaczyła, że po policzku towarzyszki spływa łza. 
- Napisałam do Hermiony list. Nie dostałam odpowiedzi. Jestem okropną matką. Muszę ci coś wyznać - odetchnęła głęboko. - Wykorzystałam Dracona, aby sprowadził tu Hermionę. Chciałam ją odnaleźć, więc namówiłam twojego syna, żeby zaczął z nią chodzić. W ten sposób chciałam ją tu ściągnąć, lecz wiedziałam, że Czarny Pan się nie zgodzi - kobieta zaczęła rzewnie wylewać swoje łzy. - Podsunęłam więc mu pomysł. Gdybym ściągnęła tu Hermionę i przeniosła na ciemną stronę, mogłaby ona skłonić Pottera, aby gdzieś z nią wyruszył czy coś. Zwabiłaby go w pułapkę. Wszystko szło dobrze, ale Draco naprawdę się zakochał! Kazałam mu z tym skończyć, żeby plan się nie skomplikował, lecz było za późno. Zbuntował się. Musiałam to jakoś odkręcić, więc rzucałam na niego co jakiś czas Imperiusa. Już wszystko się układało, gdy musiał przełamać klątwę siłą woli. Razem z Mioną domyślili się o co chodzi i wybaczyli sobie. Zrozum, zrobiłam to, bo ją kocham. Moją małą, cudowną córeczkę! - wykrzyczała Crouch i schowała twarz w dłoniach. 
   Cyzia zaniemówiła. Była w zbyt wielkim szoku, aby cokolwiek z siebie wydobyć. Patrzyła ze współczuciem na kobietę siedzącą przed nią. Z jednej strony była na nią wściekła, za wykorzystanie syna i rzucanie na niego klątwy. Z drugiej jednak, rozumiała ją. Nie miała córki przez piętnaście lat. Nigdy nie zapomniała o swoim pierwszym dziecku i starała się je odzyskać. Gdy Lucjusz trafił do Azkabanu, Narcyza popadła w depresję. Miała nawet własnego lekarza, który pomógł jej wrócić do normalnego funkcjonowania. Do dziś bardzo tęskni za mężem i zdarza jej się płakać. Mimo, iż czasami był tyranem, kochała go i nadal kocha. Nie ma go rok, ale nadal czeka. Co musiała więc czuć młoda matka, której odebrano jej pierwsze dziecko wkrótce po narodzinach? Blondynka nie robiła kuzynce wyrzutów. Była osobą wyrozumiałą i tolerancyjną. 
- Przepraszam, Narcyzo. Hermiona nie odpisała na list, w którym wyznałam, że ją kocham i zależy mi na niej. Na pewno mnie nienawidzi. Źle postąpiłam, ale chęć znalezienia córki stała się moim nałogiem, jedynym sensem życia. Teraz, gdy nie mam nadziei na jej powrót, pozostaje mi tylko żałoba po straconej córce i zmarłym ukochanym... 
- Uko... - przerwała pani Malfoy w pół zdania. - Syriusz? - zapytała z niedowierzaniem. Irma kiwnęła głową. 
- A Barty? Czy on... 
- Sama nie wiem. Black nawiedza mnie w snach. Prosi mnie, abym się wreszcie dowiedziała, czy Hermiona... - zamilkła, nie wiedząc, czy wyjawić prawdę. 
- No wyduś to z siebie - nakłaniała blondynka. 
- Ale...
- Czy Granger jest jego córką - powiedziała Bellatrix Lestrange, opierająca się o framugę drzwi z kpiącym uśmieszkiem na ustach. 

~*~

  W Pokoju Wspólnym panowała gwarna atmosfera. Kilka osób odrabiało prace domowe, inni czytali książki, jakaś grupa siedząca pod oknem grała w Eksplodującego Durnia, Ron i Diana spędzali miłe chwile obściskując się na kanapie przy kominku, a Ginny zatopiła się w miękkim fotelu w rogu pomieszczenia. Czekała na Harry'ego. Zdecydowała się zrobić pierwszy krok, skoro chłopak już nie jest z Cho.  Nadal pamiętała ich pocałunek w sylwestra, który przerwała ze względu na Krukonkę i wyrzuty sumienia, które dręczyłyby ją do dzisiaj. Minął miesiąc, a ją wypełniało nowe uczucie - żal, że nie wykorzystała swojej szansy. W końcu i tak związek Pottera z Chang się rozpadł. Zawsze robi wszystko dla innych, czemu nie zrobiła wreszcie czegoś dla siebie? Usłyszała skrzypnięcie i zauważyła, jak rudowłosy chłopak wchodzi przez dziurę pod portretem. Rozejrzał się, po czym jego wzrok spoczął na siostrze. Podszedł powoli i zajął fotel obok. 
- Hej, Gin. Widziałaś może Hermionę? - zapytał. 
- Nie, chyba wyszła, bo w dormitorium też jej nie ma. A co? 
- Właśnie wracam ze szlabanu i zdecydowałem się z nią porozmawiać - powiedział spokojnie. Widać było, że jest lekko poddenerwowany, ale panował nad sobą. 
- No nareszcie! Myślałam, że się nie przełamiesz - powiedziała uradowana rudowłosa. 
- Tak, wiem. A ty czekasz na kogoś? Siedzisz sama i... 
- Na Harry'ego. 
- Ciebie też wzięło na wyznania? - zapytał głosem, w którym można było wyczuć nutkę smutku. 
- Chyba dam radę. Coś się stało? 
- Eee... Nie chciałbym cię martwić siostra, ale raczej nie powinnaś rozmawiać z Harry'm. 
- Czemu? 
- Chcę się pogodzić z Hermioną, bo... Cho też zdobyła się na odwagę. 
- Wróciła do Pottera?! - Weasley była zszokowana. Jej zapał momentalnie zgasł a w oczach zaszkliły się łzy. 
- Tak, Cho mi powiedziała na szlabanie. Ginns, proszę, tylko nie płacz... - chłopak przysunął się do niej i przytulił ją. 
- A ja głupia myślałam, że mam jakieś szanse... 
- Widocznie nie jesteście sobie pisani... Spokojnie, mała. 
  Bliźniak nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć. Przyjaźnił się z Cho i to jej szczerze kibicował, aby wróciła do Wybrańca, ale szkoda było mu siostry. Wiedział, że Harry uważa ją za przyjaciółkę, a swoje serce oddał Krukonce. Pragnął szczęścia Ginny i miał cichą nadzieję, że jego młoda Gryfonka przezwycięży uczucie. 

~*~

* Więc, dla wyjaśnienia, rzeczy Hermiony przywiozła Narcyza, gdy była u Albusa.
** Tak, pomysł zaczerpnięty od Rowling z Czary Ognia. 

No, więc już wiecie, jaką misję zleciła Irma Draconowi na samym początku opowiadania, mówiąc, że jest od Czarnego Pana :) Mam nadzieję, że ogólnie tekst w miarę zrozumiały.
PROSZĘ O ODDANIE GŁOSU W ANKIECIE PO LEWEJ :)

~*~

Od autorki: 

Awwww, czcionką Georgia, 12 wyszło mi 7 i pół strony w wordzie! Wszystko napisane praktycznie w jeden wieczór ;) < mało, ale dobre i to ;p >


To teraz tak: PRZEPRASZAM, za moje zachowanie. PRZEPRASZAM, że jestem taka okropna, PRZEPRASZAM, za 'szantażowanie' prośbą o komentarze, PRZEPRASZAM, za wszelkie opóźnienia i jeszcze raz PRZEPRASZAM, za to, że jestem jaka jestem (nie dotrzymuję danego słowa głównie, bo opóźniam dodawanie rozdziałów i inne bzdety ;p) . 

Wytłumaczenie: Brak motywacji i czasu. 
Wiem, denne argumenty, ale cóż. 

Dziękuję wszystkim czytelnikom za poświęcenie czasu na czytanie oraz cieszę się, że liczba obserwujących podniosła się nieco. To dla mnie BARDZO dużo znaczy. 

Już nie będzie limitów. Nie ważne ile komentarzy, rozdziały będą jak na razie się pojawiać. Po świętach powinnam troszkę częściej wstawiać, ale zobaczymy jak to będzie ;) 

To już nie szantaż, tylko zwykła prośba: SKOMENTUJ ;)

<ciekawe kto się wykazał i przeczytał moją paplaninę ;D >

Zapraszam również na: 
Oddech Miłości Hogwartu - Fremione
Klątwa Podróżników - opowiadanie wymyślone
Niebieskim Piórem - ocenialnia