13. Rozstania bolą

~ Bo dziś jest dzień, który coś zamyka, 

z kimś trzeba się rozstać, coś opuścić trzeba. 

I choć serce krzyczeć każe - milczeć trzeba. ~

- Anonim

Podkład

  Rudowłosy chłopak popędził na lekcję transmutacji. Przed klasą zebrali się już wszyscy uczniowie. Po jakichś dwóch minutach przyszła profesor McGonnagal i wpuściła ich do klasy.

- Dzień dobry. Dzisiaj zaczniemy temat transmutacji dużych zwierząt. Otwórzcie podręczniki na stronie sto dwudziestej siódmej. Przeczytajcie temat i zajmiemy się praktyką.

  Po przeczytaniu rozdziału, każdy dostał klatkę z łasicą i miał za zadanie przetransmutować ją w fretkę.  Nikomu nie szło zbyt dobrze, jedynie Patrick Jones z Ravenclawu sprawił, że łasica miała głowę fretki, ale reszta ciała pozostała niezmieniona.

- No cóż, musicie bardziej się przykładać. Wiem, że to trudne, ale trochę wiary w siebie. Jako pracę domową, macie za zadanie napisać wypracowanie na temat "Zaklęcia powodującego zmianę koloru włosów". Dwie rolki pergaminu. Przyda nam się to na następnej lekcji, a teraz możecie opuścić salę.

  Wszyscy, jak zwykle, zaczęli pakować swoje rzeczy, a po dzwonku wyszli z klasy. Fred specjalnie się ociągał i gdy został już sam na sam z profesor McGonnagal, od razu wypalił:

- Proszę pani, mam pytanie!

- Przykro mi Weasley, spieszę się.

- To bardzo ważne! Nie zajmę dużo czasu.

- No... dobrze. - Uległa kobieta. - O co chodzi?

- Czy wie pani, gdzie jest Hermiona? - Twarz profesorki nagle spoważniała.

- Panna Granger jest u państwa Malfoy, powinieneś o tym wiedzieć, w końcu jesteście sobie bliscy.

- Czemu nie wróciła do szkoły? - zapytał natychmiast. 

- Dostaliśmy list polecony, że jest bardzo chora i wróci w bliżej nieokreślonym terminie.

- Co?! Ja nie mogę... Muszę z nią porozmawiać! Ona...

- Spokojnie, panie Weasley. Nic jej nie grozi. Wkrótce wróci do szkoły. - Kobieta posłała mu matczyny uśmiech. - No, leć już, bo nie zdążysz na lekcję. Co masz teraz?

- Chyba zielarstwo.

- No to szybko, bo się spóźnisz!

- Dziękuję pani bardzo. Do widzenia! - rzucił na odchodne i pobiegł w stronę szklarni.

~*~

  Czarnowłosa dziewczyna przemierzała pusty korytarz, pędząc na wróżbiarstwo. Była już spóźniona i strasznie zamyślona. Zatrzymała się. Co teraz będzie? Nie miała siły na naukę. Ciągle myślała o Harry'm i jej rodzicach. Jak długo jeszcze to zniesie? Ile bólu jeszcze wytrzyma? Nie miała pojęcia. Nagle poczuła jak ktoś zakrywa jej oczy dłońmi.

- Kim jesteś?

- Nie poznajesz?

  Ten piękny głos, cudowny zapach, to ciepło, emanujące od chłopaka...

- Harry! - dziewczyna odwróciła się i rzuciła mu na szyję, zatapiając w czułym pocałunku. - Jak dobrze cię widzieć! Stęskniłam się - powiedziała.

- Ja także, Cho.

- Nie jesteś na lekcji?

- Mam okienko. A ty?

- Wróżbiarstwo z Firenzem. Lecz szczerze mówiąc, nie za bardzo chce mi się iść...

- To chodź ze mną.

- Gdzie?

- Mam pomysł. - Chang zauważyła w oczach Harry'ego błysk.

~*~

  Albus Dumbledore siedział w swoim zwykłym fotelu i po raz kolejny tego dnia przyglądał się treści listu, zza swoich okularów - połówek. Rozmyślał nad tym wszystkim, co się dzieje w szkole. Nie był do końca pewny, czy Hermiona rzeczywiście jest chora, czy to tylko atrapa. Mimo, że Lucjusz został zesłany do Azkabanu, Malfoy Manor jest idealną kryjówką dla Voldemorta i jego popleczników. W każdej chwili dziewczynie mogła dziać się krzywda, lub co gorsza, mogła spotkać się z samym Czarnym Panem. Dyrektor wstał, odłożył list i podszedł do myślodsiewni. Przytknął różdżkę do skroni i po chwili przelał swoją myśl do wielkiej misy. Miał zamiar wrócić do tego później, ponieważ właśnie na kogoś czekał. Portrety dyrektorów i dyrektorek spoglądały na niego, bacznie go obserwując, lecz nic nie mówiąc. Po chwili dało się słyszeć pukanie do drzwi.

- Proszę!

- Wzywał mnie pan, Dumbledore.

- Owszem Severusie. Wejdź i usiądź - odrzekł starzec, wskazując na miękki fotel.

~*~

  Nie. Tylko nie to! Jak oni mogli?! Czemu mi nie powiedzieli, nie obudzili mnie rano, dlaczego tu nadal jestem?! 

- Nie zgadzam się. Chcę wrócić do Hogwartu!

- Zostajesz tutaj! - kłócił się Barty.

- Jak mogliście mnie nie obudzić?! Draco pojechał, ja też chcę!

- Jesteś chora!

- Nic mi nie jest, o co wam chodzi? Chcecie mnie jak najdłużej mieć przy sobie?

- Hermiono... - szeptała Irma.

- Nie! Wy mnie tylko wykorzystujecie! Wiecie jak to jest, gdy dostaje się Cruciatusem, a rodzina na to patrzy bez zmrużenia oka?! Wiecie, jak to boli?! O wiele bardziej niż klątwa!

- Nie możemy nic zrobi, dobrze o tym wiesz!

- Bo co? Wolicie, aby zabijano na waszych oczach wasze dziecko, niż żeby powstrzymać Voldemorta?!

- Nie wymawiaj tego imienia - wysyczał Crouch przez zaciśnięte zęby. W salonie zapanował spokój. Dom był prawie pusty, jedynie cztery osoby zajmowały jedno z pomieszczeń. Zapanowała cisza, w której było słychać tylko odgłosy bicia serc i szybkie oddechy. Pierwsza odezwała się Irma:

- Dobrze wiesz, że nas to także boli, ale Czarny Pan ma moc, której nie da się powstrzymać. Trzeba być mu posłusznym, nie ma innego wyjścia.

- Powiedzcie mi szczerze. Czemu zostaliście śmierciożercami? - Granger popatrzyła się po każdej z obecnych osób. Narcyza patrzyła się tępo w blat stołu, Barty w dogasający ogień w kominku, a Irma przyglądała się swoim butom. Znów zapanowało milczenie.

~*~

   Para szła korytarzem, trzymając się za ręce. Weszli do Pokoju Życzeń, gdzie było bardzo przytulnie. Miękkie łóżko, kominek, stolik z przekąskami i biblioteczka z książkami. Idealne miejsce na spędzenie wolnej godziny.
- Usiądźmy - powiedział Harry. Serce tłukło mu się o klatkę piersiową. Wiedział, że muszą wreszcie o tym pogadać. Najpierw najgorsze, potem będzie dobrze. 

- Coś się stało Harry? - zapytała Cho. - Jesteś jakiś blady... 

- Musimy porozmawiać. - Chłopak rozsiadł się w jednym z foteli, wskazując dziewczynie drugi. Po chwili zrobiła to samo. Oboje byli poważni. Czarnowłosa domyślała się już, o co chodzi Potterowi. 

- Harry...

- Poczekaj. Cho, ja... Kocham cię. Naprawdę. Ale nie możesz mnie okłamywać. Wiem, że coś ukrywasz. Mi możesz powiedzieć, przecież jesteśmy razem. Wierzę ci i ufam. - Chłopak miał roztrzęsiony głos i oddychał nierównomiernie. wiedział, że to będzie ciężka rozmowa. To, co się stało potem, sprawiło, że zawiódł się na niej. Znów płakała. 

- Przepraszam cię. To ty tak na mnie działasz. Chciałabym ci to powiedzieć, ale zostawisz mnie. Nie chcę cię tracić, Harry. Również cię kocham i chcę być z tobą szczęśliwa. Nie mogę tego zniszczyć, nie teraz, gdy jest mi tak trudno! Sama nie dam rady... 

- Powiedz to! Przecież będę z tobą, będę cię wspierał... 

- To nie takie proste. Ja... Boję się. 

- Czego? Zdradziłaś mnie? Okłamywałaś cały czas?

- Nie...
- Nie ufasz mi. - To brzmiało raczej jak stwierdzenie, niż pytanie. 

- Ależ skąd, ufam, tylko... 

- Przestań. - Harry był rozgniewany. Wstał z fotela, podszedł do kominka i odwrócił się do niej plecami. Dziewczyna podciągnęła nogi pod brodę i schowała twarz za zasłoną włosów. Nastała chwila milczenia. Ogień trzaskał w kominku, a za oknem słychać było deszcz. Jego krople spływały powoli bo zaparowanej szybie. W powietrzu czuć było napiętą atmosferę. Ciszę przerwała krukonka: 

- Nie chce znów wszystkiego spieprzyć. Za bardzo mi na tobie zależy.
  Potter odwrócił się i spojrzał na nią. Wyglądała na małą, niewinną dziewczynkę, ze łzami w oczach, wyraźnie zmartwioną i przestraszoną. Coś go ukuło w środku. Jej zależy tak samo, jak jemu. Ale dlaczego nie chce nic powiedzieć? Nie miał pojęcia. 

- Wiesz co? Skoro nie chcesz mówić, to nie będę cię zmuszał. Zróbmy sobie krótką przerwę, do czasu, aż odważysz się powiedzieć mi prawdę - powiedział chłodno. Ruszył w stronę wyjścia, a Cho odprowadziła go wzrokiem. Przy drzwiach zatrzymał się, odwrócił i rzekł: 

- Myślałem, że to będzie przyjemny czas dla nas obojga, że wyjaśnimy sobie coś i już będzie dobrze, ale widocznie jeszcze teraz nie jest na to odpowiednia pora. Tak chyba będzie lepiej... 

  Harry zostawił dziewczynę w Pokoju Życzeń, siedzącą na fotelu i płaczącą. Sam czuł w sercu ogromną pustkę. 

~*~

I znowu brak weny całkowicie ;C Notka baaardzo krótka, za co przepraszam, ale nie wiem kompletnie jak to dalej pociągnąć. Zdania mi się nie kleją itp ;/

Liczba komentarzy spada. Jeśli nie będzie przynajmniej 15, nie dodam nowej notki. Wyniki są żałosne, już chyba nikt tego nie czyta ;C 

 NAUKA, NAUKA, NAUKA :/