20. Zabójca uczuć

~ Najlepszym przyjacielem jest ten, 

kto nie pytając o powód smutku 

potrafi sprawić, że znów wraca radość. ~

- Anonim 

  Ciemnowłosa dziewczyna siedziała na parapecie jednego z okien. Korytarz był pusty, co jej nie dziwiło o tej porze. Dochodziła druga w nocy, a Cho nie mogła zasnąć. Wciąż myślała o Harry'm. Chciał z nią porozmawiać, lecz ona zachowywała się oschle. Może była zbyt twarda? Może powinna go wysłuchać? Nie. On nie chciał dać jej szansy, nie dał jej dojść do słowa. Czemu miałaby mu ufać po tym, jak z nią zerwał? Przecież chciała go chronić, a on ją zranił! Gdyby jej rodzice dowiedzieli się o wszystkim, z pewnością wymyśliliby coś, aby sprowadzić Pottera i go... zabić. Nie, tego by sobie nigdy nie wybaczyła. Popełniłaby samobójstwo, zanim rodzice zdążyli by ją doprowadzić do śmierci poprzez tortury. Nie chciała zginąć z ich ręki, ale jeszcze bardziej bała się o czarnowłosego. Zdawało jej się nawet, że słyszy jego kroki. Zaraz, nie! Ona naprawdę słyszała kroki! Przestraszyła się, że to Filch, ale zza rogu wyłoniła się postać bliźniaka.
- Fred! Przestraszyłeś mnie... - powiedziała zaskoczona.
- Cho? Co ty tutaj robisz?
- Wiesz, nie mogę zasnąć. Wciąż myślę o...
- Harry'm.
- T...tak. Skąd wiedziałeś?
- Powiedzmy, że czuję się mniej więcej tak samo, jak ty - powiedział Weasley i oparł się o parapet, na którym siedziała Chang.

- Nie rozumiem cię. Nie rozmawiasz z Hermioną, od kiedy wróciła od Malfoy'ów. Czemu?
- Pamiętasz, jak opowiadałem ci o pobycie Hermiony w Malfoy Manor i jej przybyciu do nas?
- Oczywiście, że pamiętam.
- No więc wtedy żaliła mi się, jak bardzo ranił ją Malfoy. W pewnym momencie, ona powiedziała.... że mnie kocha. A po tym wszystkim, wróciła do niego! - krzyknął ze złością rudowłosy.
- Fred, ciszej. Wiem, że się denerwujesz, ale ktoś może nas usłyszeć.
- Przepraszam. Ale ja jej nie rozumiem! Sprawił jej tyle bólu...
- Ale dlaczego jej unikasz? Porozmawiaj z nią o tym. Przecież wyznała ci...
- Może Hermiona była wtedy zbyt zmęczona, by zdawać sobie sprawę z tego, co mówi. A ty nie unikasz Harry'ego?
- To nie takie proste...
- Zauważ, że popełniamy te same błędy w podobnej sytuacji - westchnął chłopak.
- I dajemy sobie identyczne rady, jakbyśmy sami nie mogli się do nich dostosować.
- Faktycznie - potwierdził. Po krótkiej ciszy, zapytał. - Cho, możesz mi powiedzieć, czemu ty i Harry się pokłóciliście?
- Już ci mówiłam. Po prostu nie chciał mnie wysłuchać. Nie wierzył, że mam powody, aby nie mówić mu całości.
- Ale jakie powody? Jakiej całości?
- Nie ważne... - dziewczyna spuściła wzrok na swoje buty, których prawie nie było widać w mdłym blasku księżyca, padającym przez gotyckie okna.
- Cho, powiedz mi wszystko. Przecież możesz mi zaufać, przyjaźnimy się.
- Wiesz, jestem teraz na siebie wściekła. Nie powiedziałam nic Harry'emu, a chcę powiedzieć tobie.
- Proszę... - wyszeptał.
- No... Niech będzie. Jestem w ciężkiej sytuacji. Harry domyślił się, że coś przed nim ukrywam. Ja... Mam w domu piekło - wyszeptała.
- Co? Jak to? - zapytał zdziwiony chłopak.
- Moi rodzice to Śmierciożercy - rzekła Krukonka na wydechu.
- Cholera jasna, chyba sobie żartujesz!
- Spokojnie, ja wcale nie jestem taka, jak oni. Dlatego tyle razy oberwałam Cruciatusem...
- Torturowali cię? - niedowierzanie w głosie  Freda było co najmniej dziwne. Zrobił wielkie oczy, a jego usta rozchyliły się lekko.
- Bili, torturowali, wykorzystywali...
- Czemu nie powiedziałaś Dumbledore'owi?
- Wolę, żeby nie mieszał się do tej sprawy.
- Przecież by ci pomógł - żachnął się Rudy.
- Nie jestem pewna. To mogłoby zaszkodzić Harry'emu.
- Ale czemu jemu nic nie powiedziałaś?
- Fred, zrozum. Gdyby twoja dziewczyna dowiedziała się, że twój ojciec współpracuje z facetem, który chce ją zabić, a na dodatek najpotężniejszym czarnoksiężnikiem, to co byś zrobił?
- Nic jej nie mówił, żeby ją chronić, lub zwrócił się do kogoś o pomoc.
- No właśnie. Ale ja nie chcę pomocy. A po drugie... Moi rodzice dowiedzieli się, że spotykam się z Harry'm i zabronili mi tego. Ostro wtedy oberwałam... - dziewczyna podwinęła rękaw swojej szaty i pokazała Weasley'owi liczne blizny.
- A więc to ich dzieło?
- Tak.
- Wiesz, kiedyś już to widziałem. Myślałem, że się tniesz, albo coś.
- Okaleczanie nicy by nie dało. Za bardzo jestem przyzwyczajona do bólu - stwierdziła spokojnie, jakby rozmawiali o pogodzie.
- Przykro mi.
- Po za tym, gdyby... - odetchnęła głęboko, zanim wypowiedziała nazwisko. - ...Voldemort się dowiedział o mnie i Harry'm, na pewno wymyśliłby coś, aby mnie wykorzystać i zwabić go w pułapkę. Nie darowałabym sobie, gdyby przeze mnie cierpiał.
- Rozumiem cię. Mimo wszystko, musisz jednak z nim porozmawiać. Powiedzieć mu, że to dla jego dobra.
- Mówiłam, ale nie rozumiał.
- A podałaś przyczynę?
- Nie, przecież...
- Powiedz mu o wszystkim. Zrozumie. Na tyle inteligentny jeszcze jest, żeby nie chwalić się na prawo i lewo, że rodzice jego dziewczyny pragną go zabić - powiedział Rudy z uśmiechem. Cho odzyskała nadzieję. Zsunęła się z parapetu i wtuliła w tors chłopaka.
- Dziękuję, że jesteś, Freddie.
- Nie ma sprawy. Zawsze do usług - odrzekł, gładząc ją po włosach. Od razu poczuła się pewniej.
- Muszę wyjaśnić wszystko z Harry'm, ale... Czemu jeszcze nie rozmawiałeś z Hermioną? Wiem, że jesteś zły na nią za Malfoy'a, ale przecież powinieneś to wyjaśnić.
- Nie wiem - westchnął. - Chyba nie mogę się zebrać na odwagę.
- Przecież ci na niej zależy.
- Wiem, lecz... - Gryfon zamilkł. W tej chwili już oboje wyraźnie usłyszeli odgłos kroków. Było za późno, by uciec lub gdzieś się schować. Sekundę później za rogiem pojawił się woźny Hogwartu - Argus Filch, trzymający latarnię w ręku. Tuż obok niego podążała kotka, Pani Norris, która miauczała z zadowoleniem.
- No, no, no. Kogo my tu mamy, kochaniutka? Dwójka uczniów poza swoimi dormitoriami w środku nocy. Proszę, proszę. A jeden z nich, to ten okropny żartowniś Weasley! - krzyknął z oburzeniem mężczyzna. - Macie kłopoty. Oj, taaak.
  Filch zaczął się szeroko uśmiechać na widok wystraszonych min dwójki przyjaciół. Oboje pomyśleli o jednym: Wpadli jak śliwka w kompot.

~*~

  Rano byłam potwornie zmęczona. Po przebudzeniu powoli docierały do mnie wiadomości poprzedniego dnia. Mecz z Ravenclawem, oschła wymiana zdań Harry'ego i Cho, sprzeczka Geroge'a i Freda, spotkanie z Draco i ucieczka ze starej sali od Transmutacji. Tak właściwie, to nie mam pojęcia, czemu tak się zachowałam. Malfoy bardzo się starał, ale czy musiał wstąpić na temat o Harry'm i Cho, gdy miał to być nasz romantyczny wieczór? Czy musiał wyciągać niesłuszne wnioski, a chwilę potem próbować mnie rozbierać? Przesadził. Czy on myślał, że ja nie mam uczuć? Że spokojnie mu się oddam? I że nie obchodzi mnie sytuacja mojego przyjaciela? Przecież wiedział, ile Potter dla mnie znaczy. Właśnie, Harry. Powinnam z nim porozmawiać. Przetarłam oczy i leniwie się przeciągnęłam. Wstałam i ruszyłam do łazienki. Patrząc w lustro przeraziłam się - wyglądałam okropnie! Rozmazana (wieczorem nie miałam już siły zmyć makijażu), włosy w nie najlepszym stanie po wczorajszym meczu, a koszulka, której poprzedniego dnia nawet nie zdjęłam, już dawno powinna znaleźć się w praniu. Bez entuzjazmu weszłam pod prysznic. Po orzeźwieniu i odświeżeniu się, wysuszyłam i ułożyłam włosy, nałożyłam lekki makijaż i przebrałam się w szare, luźne dresy ze ściągaczami, czerwoną bokserkę i czarną bluzę. Do tego trampki. Uwielbiałam ten zestaw, gdyż w luźnych ciuchach czułam się swobodniej. Kończyłam myć zęby, gdy poczułam, jak burczy mi w brzuchu. Chcąc szybko zjeść posiłek, wyszłam z pustego dormitorium. W Pokoju Wspólnym również nikogo nie było. Czyżbym aż tak zaspała? Zbiegłam na dół najszybciej, jak mogłam. Spostrzegłam bardzo dużą grupę osób przed wejściem do Wielkiej Sali. Na środku widocznie rozgrywała się jakaś scena. Usłyszałam krzyki Filcha. Przepchałam się przez tłum i zauważyłam woźnego, profesor McGonnagal, profesora Filtwicka, Snape'a i samego Dumbledore'a. Argus trzymał za ramiona dwójkę uczniów.
- Fred i Cho? Co oni tam u licha robią? - zapytałam samą siebie. Nieoczekiwanie odpowiedziała mi Hannah Abbot, która właśnie stała obok mnie.
- Podobno Filch przyłapał ich w środku nocy na korytarzu. Nieprzyjemna sprawa - coś mnie ukuło w sercu. Co rudowłosy i Krukonka mogli robić razem w nocy poza dormitoriami?
- Więc dlatego jest tu dyrektor i opiekunowie domów, ale po co Snape?
- Nie mam pojęcia. Dobrze wiesz, Hermiono, że lubi on węszyć i odejmować punkty, szczególnie wam. Na pewno coś knuje.
- Niewątpliwie - odpowiedziałam.
- Niech sobie patrzą! Każdy się dowie, jaka kara czeka za wałęsanie się nocą po zamku! - krzyczał woźny.
- Argusie, wyjaśnijmy to w moim gabinecie - powiedział spokojnie Dumbledore.
- Nie ma mowy! Trzeba dać tym dzieciakom przykład dobrej kary!
- Albusie, błagam! Męczę się z nim już dobre kilka godzin, ale jest uparty jak osioł! - prosiła opiekunka Gryffindoru.
- Bo nim jest! - krzyknął ktoś z tłumu, a uczniowie ryknęli śmiechem, przez co Filch zaczął się odkręcać we wszystkie strony i szukać autora słów.
- Masz rację Minerwo. Dość tego - dyrektor machnął różdżką i nagle cała siódemka zniknęła.
- Niezła akcja - powiedział Seamus. - Mam nadzieję, że zbyt ostro im się nie dostanie.
- Uwierz, że ja tak samo - rzekłam. W tym momencie zauważyłam Harry'ego i Rona, którzy wchodzili do Wielkiej Sali kilka metrów przede mną. Dogoniłam ich, przepychając się między innymi uczniami.
- Cześć Hermiono - powiedzieli na raz uśmiechnięci.
- Hej chłopaki. Niezła akcja z Fredem i Cho, co nie?
- Tak. Tylko co oni tam razem robili? - zapytał Potter.
- Nie mam pojęcia, ale gdy tylko wrócą, muszę się dowiedzieć - powiedział Ron. Usiedliśmy na swoich zwykłych miejscach. Tuż po chwili przyłączył się George cały w skowronkach i nieświadomy wydarzenia, które miało miejsce przed chwilą.
- Cześć. A tobie co? - zapytałam.
- Nie wnikaj w szczegóły młoda panno. To moja słodka tajemnica - odpowiedział rozmarzonym głosem.
- Niech ci będzie. A słyszałeś może o tym, ze twój kochany braciszek właśnie wylądował na dywaniku u Dumbledore'a?
- Że co?
- Chodził w środku nocy po zamku. Z Chang - powiadomił Ronald.
- Co za idiota - bliźniak przejechał dłonią po twarzy. Nagle rozległ się trzepot skrzydeł i do środka wleciała chmara sów. Jedna z nich przyniosła mi Proroka Codziennego. Zapłaciłam jej, po czym odleciała. Otworzyłam gazetę. Jak zwykle stek bzdur na temat środków bezpieczeństwa przed Voldemortem i reklamy poradników typu "Jak chronić się przed siłami zła?" lub "Czarna magia nigdy cię nie dosięgnie!". Właśnie w chwili, gdy czytałam jedną z nich, na pusty talerz spadł list. Zupełnie się nie spodziewałam, lecz wszystko zrozumiałam, gdy przeczytałam zawartość.


Droga Hermiono! 
Przepraszam Cię za wszystko. Bardzo Cię kocham i chciałam dla Ciebie jak najlepiej. Musisz pogodzić się z zaistniałą sytuacją i zmienić stronę. Zrób to, jeśli nie dla mnie i Barty'ego, to chociaż dla Dracona. Przepraszam za okoliczności, które miały miejsce w czasie przerwy świątecznej. Wszystko naprawię. Pamiętaj, chcemy Twojego szczęścia kochanie. Gdyby tak nie było, nie dawałabym z siebie wszystkiego, aby Cię odnaleźć po tylu latach. Życzę powodzenia w nauce!
Kocham, Irma


Zgniotłam papier w kulkę, po czym cisnęłam na pusty talerz. Wyjęłam różdżkę i podpaliłam. Nie dość, że w Proroku piszą bzdury, to jeszcze Irma się pofatygowała, aby mnie nawrócić na stronę zła!
- Hermiono, co było w tym liście - zapytał zaniepokojony Harry, patrząc zszokowany jak i reszta znajomych.
- Nic ważnego - wycedziłam przez zaciśnięte zęby.

~*~

  Kobieta zaczęła siarczyście przeklinać. Choć nastało już południe, nadal nigdzie nie było śladu po Rudolfie. Jego wściekła żona przechadzała się w tę i z powrotem po pokoju.
- Nie denerwuj się. Przecież i tak wróci - rzekła spokojnie Irma.
- Wiem - westchnęła Bellatrix. - Ale martwię się, ponieważ wciąż gdzieś znika.
- Może potrzebujecie trochę czasu? - zapytała Crouch.
- Miał go już zbyt dużo.
  W tym momencie usłyszeli kroki na korytarzu - ktoś się wspinał po schodach. Po kilku sekundach, Irma i Bella nie wiedziały, czy powinny wybuchnąć śmiechem, czy złością. W drzwiach stał pijany Rudolf, ściskając w lewej dłoni butelkę Ognistej Whisky, a drugą podpierając się o framugę drewnianych drzwi. Nogi się pod nim uginały i chwiał się na wszystkie strony. Po pomieszczeniu rozniósł się intensywny zapach alkoholu.
- Ty debilu! - krzyknęła brunetka.
- Bella, kochanie, jesteś taka piękna! - słodził mężczyzna. Irma przyglądała się całej sytuacji z boku. Nie chciała się mieszać w kłótnie.
- Jak śmiałeś... Gdzieś ty się podziewał?! - wrzeszczała kobieta podchodząc do niego.
- Kotku, misiu, moja droga! Jesteś śliczna jak niebo na słońcu w lipcową noc! Nie, zaraz, słońce na ksieżycu... - plątał słowa ledwo stojąc. Niestety, pani Lestrange zauważyła jeszcze jeden szczegół, co dużo bardziej pogorszyło sprawę: na szyi męża dostrzegła ślady różowej szminki.
- Ty szmato! - krzyknęła, policzkując go. Na jego twarzy pojawiły się głębokie rozcięcia, które zaczęły krwawić.
- Kocham cię Bella!
- Z kim mnie zdradziłeś?!
- Ja? Z nikim nic nie zard... zdar...
- Nie kłam! Mów natychmiast gdzie i z kim byłeś!
- Ja tylko odwiedziłem Claudine...
- Co to za suka?
- To tylko ta... no ten, no fajna jest... ta noc... kochanie...
  Wtedy zaczęło się piekło. Kobieta oszalała. Wycelowała zaklęcie Cruciatus w męża i wylewała z siebie potok przekleństw. Zaczęła rzucać przedmiotami po całej sypialni. Irma skuliła się w kącie ze strachem w oczach. Rudolf w tym czasie wyczołgał się na zewnątrz, wstał i chwiejnym krokiem zaczął uciekać. Bella wyszła za nim, trzaskając drzwiami. Po kilku minutach wróciła cała rozklejona. Tak, Bellatrix Lestrange miała na policzkach ślady łez zmieszanych z tuszem, lecz w oczach świeciła się żądza mordu.
- Nigdy. Więcej. Tu. Nie. Wróci - wycedziła. Usiadła na łóżku i ukryła twarz w dłoniach. Czuła się fatalnie. Wiedziała, że ostatnio jej małżeństwo się rozpadało, ale nie sądziła, że zdrada Rudolfa aż tak zaboli. Crouch podeszła do niej i objęła ramieniem.
- Nie martw się. Zawsze możesz go odzyskać - pocieszała ją.
- Nie mam zamiaru - kobieta odrzuciła rękę kuzynki.
- Nawet nie wiesz, co mówisz. Kochasz go. Wiesz, ile ja bym dała, żeby się dowiedzieć, kto zabił Syriusza? By sprawić mu taki sam ból. Żeby cierpiał - powiedziała silnym, opanowanym głosem brązowowłosa. Brunetka drgnęła. Jej towarzyszka nie miała pojęcia, że to właśnie w tym momencie morderczyni jej ukochanego siedzi obok i potwornie cierpi. Ten fakt zabijał w Belli wszelkie, pozytywne uczucia, jakie jej pozostały. Czuła się winna, ale nie chciała się przyznać, oraz stracić zaufania i wsparcia pani Crouch.

~*~

- Niestety, zostaniecie tutaj. Szlaban zaczynacie od jutra. Profesorowie McGonnagal i Filtwick właśnie wysyłają listy do waszych rodzin - rzekł spokojnie Dumbledore. W jego gabinecie byli już tylko on, Fred, Cho i Snape.
- Co? Do rodziców? Błagam, nie! - Krukonka nie zdążyła się powstrzymać.
- Widzę, że masz spory tupet - powiedział Severus. Niestety, tylko Fred zdawał sobie sprawę z tego, jakie konsekwencje może nieść powiadomienie państwa Chang o złamaniu regulaminu szkolnego.
- Cho, powiedz im - wyszeptał, gdy Albus i Snape pogrążyli się w dyskusji na ich temat.
- Nie. Wolę to znosić sama - odpowiedziała również cicho.
- Jeśli nie ty, to ja powiem.
- Nie zrobisz mi tego. Błagam, nie...
- To dla twojego dobra - spojrzała mu w oczy. Dostrzegła czułość i zmartwienie. Niestety, była nieugięta.
- Jeśli piśniesz słowo, przysięgam, pożałujesz.
- Musisz powiedzieć.
- Jeszcze nie teraz.
- No cóż. Zapewne zastanawialiście się, czemu wezwałem profesora Snape'a - przerwał dyrektor. - Tak się składa, że to właśnie on przydzieli wam szlaban. Na miesiąc.
- MIESIĄC?! - krzyknęli uczniowie.
- To i tak krótko. Początkowa wersja była taka, byście mieli karę do końca roku. Dodatkowo, oba domy tracą po dwieście punktów.
- Czemu aż tyle? - zapytał zrozpaczony Fred.
- Czy ma pan zamiar dyskutować, aby pogorszyć swoją sytuację, panie Weasley? - Snape rozkoszował się złością i bezsilnością chłopaka.
- Nie, panie profesorze - odpowiedział, kładąc nacisk na ostatnie dwa słowa.

~*~

Dzisiaj krótko. Rozdział skończony. Jest do dupy. Pozdrawiam.

KOMENTUJCIE. Podobają Wam się wątki z Bellą i Irmą, czy wolicie raczej Hogwartowskie? :p 


Zapraszam również na DRUGIEGO, NOWEGO BLOGA
oddech-milosci-hogwartu.blogspot.com