18. Różany krzew

~ Ktoś kiedyś powiedział, że w chwili,
kiedy zaczynasz zastanawiać się,
czy kochasz kogoś,
przestałeś go już kochać na zawsze. ~

- Carlos Ruiz Zafón

  Przebiegł ostatni korytarz i wpadł jak strzała do Skrzydła Szpitalnego. Stanął jak wryty widząc Hermionę, wtuloną w młodego Ślizgona. Czy ona mu wybaczyła po tym, co zrobił? Jak ją zranił?
- Fred! - krzyknęła Gryfonka, na widok chłopaka.
- Cześć Hermiono - odrzekł Rudy. Podszedł do dziewczyny i lekko ją uścisnął, nie patrząc jej w oczy.
- Jak leci?
- Dobrze. Cieszę się, że wróciłaś - powiedział, bez większego entuzjazmu, błądząc wzrokiem po białych ścinach pomieszczenia.
- Freddie, coś się stało? - zapytała.
- Nic - posłał jej wymuszony uśmiech. Dziewczyna nadal nie była przekonana. W tym momencie do pomieszczenia weszli jej przyjaciele. Przywitała się z każdym z nich. Od razu zaczęli pytać o jej zdrowie, przeżycia, opowiadali co się działo i zapewniali, że pomogą jej wszystko nadrobić. Ona z uśmiechem na twarzy odpowiadała na wszystkie pytania i wysłuchała każdą historię po kolei.
- Wyobraź sobie, że dostałem P z eliksirów! Slughorn powiedział, że mój eliksir był prawie idealny! - ekscytował się Ron.

- To cudownie! A jak leci u ciebie Ginny? W tym roku masz sumy.
- Wszystko dobrze, McGonnagal pochwaliła mnie za wypracowanie na temat przemiany zwierząt. Diana mi pomogła je pisać - wszyscy przenieśli wzrok na Green, która się zarumieniła.
- To nic takiego... Prawdę mówiąc, w ogóle nie powinnam tu być, Dumbledore tylko ich zaprosił, to Ron mnie namówił...
- Tak, w końcu nie mogłaś odmówić ukochanemu - powiedział cienkim głosikiem George.
- Zaraz zaraz, ukochanemu? - zdziwiła się Hermiona.
- Właściwie to...
- Jesteście razem?!
- Od dzisiaj - uśmiechnął się Harry. - My też niedawno się dowiedzieliśmy.
- Gratulacje! A tak w ogóle, to gdzie jest Cho? Przecież jest z Harry'm, nie mam nic przeciwko, aby mnie odwiedziła. Chętnie bym się z nią zobaczyła - rzekła.
- Prawdę mówiąc, my... - zaczął Potter.
- Zerwał z nią - mruknął Fred, który siedział na krześle najdalej ze wszystkich i dotąd się nie odzywał. Jedynie mierzył równie milczącego Dracona podejrzliwym wzrokiem.
- Co?! Dlaczego?
- Pokłóciliśmy się... - Harry spuścił wzrok na swoje buty. Nie chciał teraz o tym mówić. Czuł wyrzuty sumienia, że tak potraktował Kurkonkę, ale zrobił to w przypływie złości, która nadal mu ostatecznie nie minęła. Gdy widział ja na korytarzu, odwracał wzrok. Nie mógł patrzeć na smutek w jej oczach. Prawdę mówiąc, tęsknił za nią. Poczuł, jak ktoś chwyta go za dłoń. Spojrzał w piękne oczy Ginny. Posłał jej uśmiech. Cieszył się, że ma taką przyjaciółkę.
- Ekhm... To kiedy wychodzisz ze szpitala? - zapytał George, próbując rozładować napięciem które powstało między zebranymi.
- Jeszcze nie wiem. Myślę, że niedługo - uśmiechnęła się.
- Dzieci, koniec wizyty! - krzyknęła pani Pomfrey, wychodząc ze swojego gabinetu.
- Jeszcze chwilę! - rzekła Ginny.
- Nie ma mowy! Wracać mi do swoich dormitoriów, natychmiast! Jest już późno, jutro nie wstaniecie, a na kim spocznie wina? Na mnie, bo pozwoliłam wam tu zostać!
- Harry! Poczekaj jeszcze chwilkę - powiedziała Granger.
  Wszyscy wyszli. Draco podszedł i pocałował ją, życząc dobrej nocy. Na końcu kolejki do drzwi zobaczyła jeszcze zawiedziony wzrok Freda. Coś go trapiło. Myślała, że ucieszy się na jej widok, lecz on zachowywał się dziwnie.
- Harry, chciałam ci tylko powiedzieć, że jest mi bardzo przykro, z powodu Cho.
- Nie szkodzi Hermiono, dam sobie radę.
- O co wam poszło?
- Cóż... Nie chciała mi powiedzieć prawdy.
- A powiedziała dlaczego?
- Nie chciała mnie na coś narażać. Ale nie powiedziała na co.
- Może bała się o ciebie? Nie pomyślałeś o tym?!
- Nie rozumiem, mogła powiedzieć, co się dzieje! Pomógłbym jej!
- Wiesz, czasami lepiej milczeć. Sama się o tym przekonałam. Draco nie mówił mi, czemu się dziwnie zachowywał, ale nadszedł czas, gdy się na to zdobył. Zrozumiałam, że chciał mnie chronić. Gdybym wiedziała za dużo, nie wiem, czy bym przeżyła. Cho powie ci prawdę, lecz potrzebuje czasu!
- Tak myślisz?
- Jestem pewna.
- Ach, co ja najlepszego zrobiłem? Krzyczałem na nią, byłem wściekły...
- Przeproś ją, uwierz mi, ułoży się.
- Dziękuję Hermiono, że jesteś ze mną. Kocham cię jak siostrę, wiedziałem, że o nas nie zapomniałaś, o mnie i o Ronie.
- Przepraszam was, potrzebowałam czasu, aby wszystko sobie przemyśleć i poukładać...
- Nie ma sprawy - chłopak pocałował ją w policzek. - A, jeszcze coś: Miono, pójdziesz z nami na mecz Quidditcha? Będzie w sobotę, Krukoni i Gryfoni.
- Oczywiście! Muszę zobaczyć, jak wam pójdzie. Po tym, jak ostatnio rozgromiliście Ślizgonów, na pewno wygracie. Gdy sobie przypomnę, jak Draco się wściekał... - oboje wybuchnęli śmiechem.
- A ty jeszcze tu? Ona musi ODPOCZYWAĆ! - warknęła pielęgniarka, złapała chłopaka za rękę i wyprowadziła ze szpitala. Granger uśmiechnęła się do siebie pod nosem.

~*~

- Witaj, Albusie - rzekła kobieta. Tak, jak napisała w liście do Dracona, odwiedziła dyrektora.
- Dobry wieczór Narcyzo. Co cię do mnie sprowadza?
- Chciałabym cię o coś prosić. Czy Draco już tutaj był?
- Tak, opowiedział mi wszystko.
- Więc wiesz, jaka jest nasza sytuacja. Błagam cię. Ochroń mojego syna i Hermionę przed NIM - kobieta podeszła do Albusa, chwyciła go za ramiona i zaczęła łkać. Mężczyzna patrząc na jej skruchę, poczuł dziwną pustkę w sercu.
- Narcyzo, spokojnie. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, by ich bronić.
- Obiecaj mi, proszę!
- Obiecuję. Przysięgam, że dam z siebie wszystko - wyszeptał mężczyzna. Pani Malfoy wtuliła się w starca. Wiedziała, że dotrzyma słowa. Była pewna, że jej dziecko i Granger są bardziej bezpieczni. Nieco się uspokoiła.
- Albusie, czy mogłabym zobaczyć się z synem?
- Teraz?
- Tak.
- No cóż... Oczywiście. Expecto patronum! Idź teraz w stronę Pokoju Wspólnego Ślizgonów.
- Dziękuję ci - kobieta pożegnała się z mężczyzną i ruszyła we wskazane miejsce. Po kilku minutach spotkała na pustym korytarzu Severusa, prowadzącego młodego Ślizgona.
- Witaj, Narcyzo. Dumbledore kazał mi go przyprowadzić.
- Dziękuję, Snape - nauczyciel odszedł zabierając ze sobą głośny odgłos kroków.
- Mama!
- Cześć, Draco! - kobieta przytuliła chłopaka.
- Co ty tu robisz o tej porze? Jest prawie północ...
- Jestem tylko na chwilę - kobieta rozejrzała się niespokojnie. - Posłuchaj mnie, musisz zaufać Dumbledore'owi. Musisz mu zaufać!
- Mamo, ale Czarny Pan...
- Nie ważne! Dyrektor ci pomoże, wam pomoże! To on wziął udział w zabraniu Hermiony do szkoły. Musisz mu wierzyć.
- Dobrze, mamo, ale...
- Muszę już iść, zanim zauważą moje zniknięcie. Dobranoc! - kobieta pospiesznie oddaliła się. Blondyn miał mieszane uczucia. Pani Malfoy nie zachowywała się jak jego matka, która wiecznie siedziała cicho, nie sprzeciwiając się woli jego ojca. Teraz, gdy jest on w Azkabanie, zdobyła się na działanie. Chłopak, pełen wątpliwości i z mętlikiem w głowie, wrócił do Pokoju Wspólnego. Nikogo tam nie zastał. Ogień w kominku już przygasł, ludzie na portretach odpłynęli w objęcia Morfeusza, było tu zadziwiająco czysto - pewnie skrzaty już posprzątały. Nie był senny, lecz położył się spać. Jutro czekał go ciężki dzień - mnóstwo godzin zajęć, w tym zielarstwo, w którym  był naprawdę kiepski.

~*~

  Czas mijał nieubłaganie, a ja wciąż byłam w Skrzydle Szpitalnym. Nic nie pomagały protesty skierowane do pani Pomfrey, że już wszystko jest dobrze. Owszem, byłam w pełni sprawna fizycznie, lecz psychicznie nadal męczył mnie pewien fakt. Od kiedy wróciłam, Fred był u mnie tylko raz i zachowywał się bardzo dziwnie, za to Draco odwiedzał mnie codziennie. Byłam wściekła na samą siebie, że jeszcze tu jestem. Gdybym uciekła wcześniej, nie byłoby całej sprawy z tym szpitalem. W szkole wiele osób plotkowało na mój temat. Niektórzy mnie odwiedzali, inni przysyłali słodkości lub kwiaty. Słyszałam też drwiące szepty Ślizgonów, gdy przyszli odwiedzić jednego z członków drużyny Quidditcha po treningu, gdy trafił go tłuczek. Właśnie, Quidditch. Mecz już za dwa dni, a ja wciąż tu jestem!
- Kolejna porcja leków, panno Granger! - krzyknęła pielęgniarka. Przyniosła srebrną tacę pełną ohydnych eliksirów i proszków. Spojrzałam na nie z niesmakiem.
- Proszę pani, ja na prawdę już jestem zdrowa!
- O nie nie, moja droga. Poleżysz tutaj jeszcze kilka dni.
- Ale w sobotę jest mecz, muszę na nim być!
- Twój stan na to nie pozwala.
- A zaległości w szkole? I tak jestem dużo do tyłu z materiałem - powiedziałam, co nie było prawdą. Odrabiałam wszystkie lekcje i przepisywałam notatki, które przynosili mi Harry i Ron. Zanosili za mnie wszystkie prace, wiec musiałam tylko zaliczyć małe egzaminy praktyczne, lecz zaklęcia dawno opanowałam.
- W jeden weekend wszystkiego nie nadrobisz, kochana.
- Proszę pani, błagam, obiecałam Harry'emu że będę na meczu...
- Ach ta młodzież, tylko miłości im w głowie!
- Harry jest moim przyjacielem. Nie chcę łamać danego słowa. Przecież już czuję się dobrze, mogę wracać do szkolnych zajęć. Dostatecznie wypoczęłam.
- Hmm... No niech będzie - westchnęła zrezygnowana pielęgniarka, widząc moje maślane oczy. - Wypuszczę cię w sobotę rano.
- Dziękuję! - miałam ochotę ją uścisnąć, lecz się powstrzymałam.
- Ach ta dzisiejsza młodzież - powiedziała pani Pomfrey i kręcąc głową wróciła do swojego gabinetu.

~*~

  Kobieta o czarnych, długich lokach siedziała na blacie stołu i okręcała pasmo włosów na palec. Zastanawiała się, jak ta mała zdrajczyni mogła uciec. Przypomniała sobie złość, jaka ogarnęła Czarnego Pana, gdy się o tym dowiedział. Torturował ich Cruciatusem aż do utraty świadomości, stracili pozycję, przestali być najlepszymi Śmierciożercami. Wstała, chwyciła nóż leżący na blace i ze złością rzuciła go przed siebie z grymasem na twarzy. Trafiła w futrynę drzwi, w których właśnie stanęła Irma.
- Widzę, że się dobrze bawisz - powiedziała Crouch, po czym wyciągnęła nóż.
- Wspaniale - mruknęła z niesmakiem Lestrange.
- W sumie nie musisz przy okazji niszczyć mi domu - rzekła sarkastycznie Irma. Bellatrix udała, że tego nie słyszy. Wstała i podeszła do okna. Na wielkim podwórzu nadal leżała gruba warstwa śniegu. Drzewa, krzaki i trawy pokrywał szron. Jedynie jeden krzew nadal wyróżniał się zielenią. Na jego gałązkach kwitły piękne, czarne róże. Jego kolor bardzo mocno kontrastował z otoczeniem, lecz śliczne, duże kwiaty sprawiały, że każdemu robiło się cieplej na sercu, a jednocześnie pojawiał się dziwny rodzaj strachu przed utratą tej rośliny. Przynosiła ona w pewnym sensie szczęście. Bellatrix tego w tym momencie nie czuła, ale wiedziała, że kwiat bardzo intensywnie pchnął, a gdy ktoś zasnął przy tej woni, miał szczęśliwe sny i lepiej powodziło mu się w życiu. Ta odmiana róży była bardzo rzadka oraz kwitła cały rok. To dziadek Lucjusza ją tu posadził. Chciał, aby jego rodzina prowadziła szczęśliwe, beztroskie życie. Więc czemu mieli przed sobą tyle przeszkód? Lucjusz w Azkabanie, Draco ma problemy z Granger, Narcyza załamana... Rodzina się rozpada. To samo działo się z nią i Rudolfem. Już nie czuła do niego tego, co kiedyś. Mężczyzna nie był tym samym człowiekiem. Zmienił się. Oddalili się od siebie. Po chwili poczuła czyjąś dłoń na ramieniu.
- Wiem, o czym myślisz. Przykro mi z powodu twojego męża, Bello.
- Nie mówmy o tym - rzekła na wydechu, patrząc na kuzynkę. - Powiedz lepiej, czy już wiesz. Czy jesteś pewna.
- O co chodzi?
- Nie udawaj. Nie uciekniesz od tego tematu - stwierdziła ostro Bellatrix.
- Cóż, sama nie wiem. Kronika Black'ów mówi, że to Barty...
- Ale może się mylić.
- Niestety. Gdy nikt nie zna prawdy do końca, wybiera lepszą opcję, bardziej znaną. Teraz nie wiemy, czy to Barty, czy Syriusz, lecz wszyscy założyli, że mój mąż. Dlatego jest tak wpisane. W ten sposób można zmylić starodawne zaklęcie.
- Obie dobrze wiemy, że szanse na odkrycie prawdy są znikome, ponieważ Black nie żyje, a Barty na pewno nie podda się testowi.
- Wole nie myśleć, co by zrobił, gdybym go o to poprosiła. Dowiedziałby się o romansie z Syriuszem... - nastała cisza. Nie taka krępująca, jak to zwykle bywa, lecz spokojna. Każda z kobiet pogrążyła się we własnych wspomnieniach.
- Irmo, powiedz mi szczerze: żałujesz tego? - wyszeptała Lestrange, znów odwracając wzrok w stronę krzewu różanego. Crouch chwilę się zastanawiała, po czym rzekła:
- Wiesz, nigdy nie będę żałowała żadnej minuty z nim spędzonej. Owszem, kocham Barty'ego, ale miłość do Syriusza była znacznie inna. Czułam się przy nim... bezpiecznie, a jednocześnie tak, jakbym stąpała po krawędzi. Jego pocałunki były delikatne, ale również spontaniczne. Miał w sobie to coś. Nie żałuję żadnych chwil spędzonych z nim, bo byłam szczęśliwa, choć przez chwilę, ale naprawdę. Strasznie przeżyłam jego śmierć i nadal cierpię, choć tego nie okazuję. Jest mi żal, że nie mogłam go przeprosić. Nie dano nam tego czasu, aby sobie wszystko wyjaśnić...
- Gdyby nie narodziny Hermiony, z którym z nich byś była?
- Na pewno nie chciałabym skrzywdzić Barty'ego, lecz moje serce zawsze było oddane Blackowi. I... Sama nie wiem. Chyba dotąd nic się nie zmieniło - załamał jej się głos. Podeszła powoli do krzesła i opadła na nie. Zaczęła płakać. Zawsze silna Śmierciożerczyni właśnie rozkleiła się z powodu wspomnień związanych z jej zmarłym ukochanym. Tak, teraz, gdy wylała komuś wszystkie żale wiedziała, że jej bardzo daleki krewny zabrał ze sobą część jej serca.
- Nie płacz, debilko. On już nie wróci - warknęła Lestrange.
- Masz dar pocieszania, Bello. Gdyby to Rudolf zginął...
- Dość. Koniec tego rozważania nad miłością.
- Co cię ugryzło?
- Nie ważne - rzuciła oschle kobieta o kruczoczarnych włosach i wyszła z pomieszczenia. Już po kilkunastu minutach wdychała woń czarnych kwiatów różanego krzewu. Czemu przerwała kuzynce i nie chciała rozmawiać o swoim mężu? Czemu temat ich związku zadawał jej ból? Czy między nią i Rudolfem istnieje jeszcze miłość?

~*~

  Jestem. Rozdział krótki, troszkę spóźniony, jakąś prawie godzinę, bo miał być urodzinowy. Taa, stara dupa już jestem, a może jeszcze młoda? W każdym razie kolejny rok mi stuknął. Dobra, wybaczcie, gówniarz ze mnie jeszcze. ;3 No to krótko i na temat: Rozdział dedykuję wszystkim czytelnikom, a przede wszystkim Olce z mojej klasy, która jest na tyle głupia, że to czyta xD
Ok, wszystko co miałam przekazać przekazałam, więc proszę jeszcze o zostawienie komentarza, z góry dziękuję ;)

PS: w pierwszej części zmieniłam narrację. Po prostu było mi wygodniej, bo opisywałam uczucia każdego po kolei. ;)

< małoopisówmałoopisówmałoopisów - leniu, won! Jak zwykle przychodzisz wtedy, gdy piszę! >

[ Mogą być błędy, sprawdzane na szybkiego ;<  ]