12. Gdzie ona jest?

~ Miłość jest jak wiatr, 

raz silniejsza, a raz słabsza. ~

- Seneka Młodszy

[Narcyza Malfoy]

- A więc to tak! - krzyczałam. - Rzuciłaś na mojego syna zaklęcie Imperius! Jak mogłaś?!

- Zrozum, to wszystko zaszło za daleko. - Irma spokojnie sączyła herbatę. - Nie mogłam pozwolić na to, żeby byli razem. Czarny Pan... Sama rozumiesz.

- Nie, nie rozumiem! Dlaczego nie pozwolisz im być ze sobą? Dlaczego nie chcesz, aby byli szczęśliwi? To twoja córka! CÓRKA!

- Wiem o tym. I przyda jej się trochę dyscypliny. Moją wolą jest, aby została śmierciożercą. Tak jak Draco.

- Nic na siłę!

- Twój syn też na początku nie chciał się zgodzić. Dlatego rzuciłam na niego zaklęcie. Wiesz dobrze, co by się stało, gdybym tego nie zrobiła.

- Wiem... – westchnęłam. - Ale nie musiałaś pozbawiać go miłości ze strony Hermiony.

- Ehh... Hermiona jest dobrym człowiekiem. - kobieta odstawiła porcelanową filiżankę na talerzyk. - Nie pasuje do nas. Wychowana wśród mugoli, a potem przez Weasley'ów i do tego z takimi przyjaciółmi... Zmieniła Dracona. On nie chciał już wypełniać woli Czarnego Pana. Co jeszcze zrobi? Jest moją córką. Chcę, aby przeszła na naszą stronę, lecz ona jest strasznie uparta! Gdyby chociaż twój syn trochę w tym pomógł... Ale on niestety robi coś odwrotnego! Tracisz go, Narcyzo! My wszyscy go tracimy. To już zbyt długo się ciągnie. Musimy coś z tym zrobić, to za bardzo się poplątało.

- Jak w ogóle sprawiłaś, że ona tu trafiła?

- Któregoś dnia spotkałam Dracona. Zaczęłam z nim rozmawiać i dowiedziałam się sporo o Hermione. Poleciłam mu, aby się zbliży do niej i poprosił, aby została jego dziewczyną. Naturalnie się zgodziła. Lecz gdy tu przyjechali, powiedział mi, że naprawdę ją kocha. Wtedy musiałam zmienić plan. Chodziło mi tylko o to, aby odzyskać Hermionę. Moją córkę, którą mi odebrano.

  Irma miała łzy w oczach. Podeszłam do niej i otuliłam ją ramieniem.

- Już nie płacz. Wiem, że było ci ciężko, ale już ją odzyskałaś. Teraz tylko trzeba sprawić, aby była z nami.

~*~

  Leżałam w mojej sypialni na łóżku ze szmaragdowozielonym baldachimem. Wszystko mnie okropnie bolało. Moim jedynym marzeniem, było wrócić jutro do Hogwartu i już więcej nie widzieć Malfoy Manor i tych ludzi. A szczególnie Draco. Wczoraj patrzył na to wszystko, co się działo, bez zmrużenia oka. Dopiero co się pogodziliśmy, a on już zmarnował swoją szansę. Do tego stał się jednym z nich...

  Wstałam powoli, przeklinając w duchu tego potwora, który rzucał we mnie Cruciatusem i podeszłam do szafy. Zerknęłam na żółte pudełko i na chwilę na moją twarz wkradł się lekki uśmiech. Przed oczami stanęła mi twarz Freda, wiecznie wesołego i roześmianego. Natknęłam się na moje książki i dotarło do mnie, że z tego wszystkiego, nie tknęłam masy pracy domowej! Miałam tylko dzisiejszy dzień, aby to nadrobić. Szybko wyciągnęłam opasłe tomy i wzięłam się za studiowanie podręczników, przepisywanie notatek i bazgranie na pergaminie cholernie długich wypracowań.

~*~

- Mamo, nie płacz już! - pocieszała ją Ginny. - To nic nie da...

- Jej rodzice nie żyją! Jak ona sobie poradzi?

- Hermiona nie jest już małą dziewczynką, a po za tym, ma przecież nas...

  W salonie panowała ponura atmosfera. Harry, Ron, Ginny, Fred, George, Diana i pani Weasley siedzieli na kanapach i fotelach, każdy smutny i zdający sobie sprawę z powagi sytuacji.

- Ona pewnie nic jeszcze nie wie, wątpię, aby Malfoy'owie ją poinformowali. W końcu to słudzy Sami-Wiecie-Kogo, co nie? - rzucił Ron.

- Ronaldzie! Oni są dobrzy! To Lucjusz był zły! - rzekł George, świetnie naśladując Hermionę.

- George! To nie czas na żarty - mruknął zasępiony Fred. - Sytuacja jest poważna.

- Masz rację. Przepraszam. - Chłopak ukrył twarz w dłoniach. W salonie nastała prawie cisza, było jedynie słychać szloch pani Weasley. Po kilku minutach, wszyscy usłyszeli stukanie. Harry podszedł do okna i wpuścił do środka brązową sowę. W dziobie trzymała list.

- To do ciebie - Potter podał George'owi kopertę. Bliźniak przeczytał zawartość.

- To od Angeliny. Napisała, że czytała proroka i jest jej strasznie przykro z powodu rodziców Hermiony. Pyta też, czy może jakoś pomóc.

- Och, najpierw Alicja, teraz Hermiona! Co jeszcze? - Molly nadal łkała.

- To na pewno nie był przypadek... - wyszeptała Diana.

- Co masz na myśli? - spytała Ginny.

- Rodzice Hermiony... to musi mieć jakiś związek z nią i Draconem. Jestem pewna. Jakoś wcześniej śmierciożercy się nie interesowali jej rodziną. Może to Narcyza to wszystko ułożyła, bo nie chciała w rodzinie mogolaka? A może Sami-Wiecie -Kto się dowiedział i na to nie pozwolił?
- Nie mam pojęcia, ale czuję, że będzie coraz gorzej... - wyszeptała rudowłosa dziewczyna. 

~*~

  Koniec. Odetchnęłam z ulgą, odrzucając zwój pergaminu z wypracowaniem dla Filtwicka. Zostało mi jeszcze pakowanie się. Podeszłam do kufra i wrzuciłam potrzebne przedmioty, książki i szaty. Rzuciłam się na łóżko i wypuściłam powietrze. Wreszcie Hogwart. Odczuwałam radość, że już to wszystko się skończy.

- Hermiono! - zawołał żeński głos.

- Chwilę! - odpowiedziałam niechętnie. Nie chciałam iść, ale musiałam wreszcie spojrzeć im w twarz. Mam nadzieję, że będzie to jeden z ostatnich razów.

  Jak zwykle przemierzyłam te same, dobrze mi znane schody. Zeszłam do kuchni i zauważyłam Irmę oraz Barty'ego.

- Hermiono, mamy ci coś do powiedzenia.

~*~

  Z czerwonej lokomotywy buchały kłęby pary. Uczniowie żegnali się z rodzicami lub taskali swoje bagaże do pociągu. Pewien rudy chłopak rozglądał się wokół, szukając burzy brązowych włosów, lecz nigdzie jej nie dostrzegał.

- Fred! Pożegnaj się! - pani Weasley podeszła i uścisnęła syna. - Och, na pewno zaraz tu będzie, nie martw się o to.

- Miejmy nadzieję. - Chłopak niepokoił się coraz bardziej. Nigdzie nie było Hermiony. W końcu odpuścił sobie poszukiwania, twierdząc, że zapewne jest już w pociągu i zobaczy się z nią później.

- Bądźcie grzeczni, uważajcie na siebie, nie róbcie dowcipów, słuchajcie nauczycieli, uczcie się...

- Mamo! Znamy to na pamięć, nie musisz nam powtarzać tego dziesięć razy! - zaczął marudzić Ron.

- Właśnie! Powtarzam to w kółko, a wy nie przestrzegacie ani jednego z tych nakazów!

- Pociąg zaraz odjedzie - powiedziała Ginny po usłyszeniu gwizdka konduktora.

- Och, tak. Do zobaczenia dzieci! - Każdy wsiadł szczęśliwy do pociągu i zaczął machać przez okno na pożegnanie. Jedynie Fred wydawał się być dziwnie nieobecny.

- Wszystko w porządku, stary? - zapytał George.

- Nie ma jej - mruknął jego brat.

- Na pewno zaraz się tu pojawi i rzuci ci się na szyję, krzycząc, że zerwała z Malfoy'em i cię kocha. Chodźmy  już zająć przedział. - Chłopcy ruszyli zaglądając kolejno do przedziałów i szukając przyjaciół. W końcu znaleźli Lee z Angeliną i zajęli miejsca obok nich.

- Jak leci? - zapytał Jordan.

- Jakoś. A u was? - odpowiedział George.

- Co z Hermioną? Widzieliście ją? - zapytała Angelina.

- Miałem nadzieję, że chociaż ty wiesz, gdzie ona jest. Lee?

- Niestety.

- Może pójdę jej poszukać?

- Freddie, poczekaj chwilę.

- Ale ja nie mogę czekać. Chcę wiedzieć, czy wszystko w porządku, czy coś jej się stało i jak będzie między nami...

- Idź. Tylko uważaj i nie wdawaj się w żadne bójki ani nic.

- Jasne. - Rudy wyszedł z pociągu i zaczął szukać dziewczyny. W końcu znalazł przedział ślizgonów, w którym królował Draco Malfoy. Siedział właśnie opowiadając coś Crabbe'owi, Goyle'owi, Zabiniemu i Parkinson. Cała piątka ryczała śmiechem i słychać ich było już z daleka. Rudy wszedł do środka.

- Malfoy. Mogę prosić jaśnie pana na moment?

- Weasley. Czego chcesz?

- Nie tutaj.

  Blondyn spojrzał porozumiewawczo na swoich goryli, po czym wstał i wyszedł za bliźniakiem, zamykając drzwi.

- Co jest? - rzucił niedbale. - Tylko szybko, bo mi się spieszy.

- Gdzie jest Hermiona?

- Nie wiem.

- Przecież była u ciebie, powinieneś z nią przyjechać!

- Uspokój się kretynie! Ludzie nas słyszą.

- I tak cię słychać w całym pociągu, Malfoy - odgryzł się chłopak. Draco spojrzał na niego spod byka, po czym rzekł:

- Nie wiem, gdzie jest Hermiona, pewnie z bliznowatym i twoim braciszkiem.

- Ale przyjechała z tobą, tak?

- Może tak, może nie. A teraz wynoś się.

- Ej, grzeczniej.

- Bo co mi zrobisz? Naślesz na mnie ghula? Gnomy? Czy jakiś inny okaz, mieszkający w twoim chlewie?

- Zamknij się!

- Kontroluj się, Weasley. Nie radzę ci ze mną zadzierać.

- Bo co? Postraszysz mnie swoim tatusiem? Och, wybacz. On ci nie pomoże, bo właśnie siedzi w Azkabanie.

- Nie. Pomoże mi ktoś inny. Ktoś o wiele bardziej potężny, niż myślisz. – powiedział blondyn, po czym z szyderczym uśmiechem wrócił do siebie. Fred stał w miejscu z mętlikiem w głowie.

~*~

- Widziałeś może Hermionę Granger?

- Nie.

- Widziałeś dzisiaj Hermionę?

- Dzisiaj? Niestety.

  Chłopak przepytał mnóstwo osób w pociągu i w szkole. Nikt jej nie widział.

- Trudno, zobaczymy się jutro. Może ma przybyć jakoś inaczej? Proszek Fiuu albo świstoklik? Ale dlaczego w takim razie nie z Malfoy'em? Coś się musiało stać...

- Nie myśl już o tym. Chodźmy spać. Ona na pewno już jest w łóżku. Jutro się z nią zobaczysz.

- Masz rację, George. – Zmęczony chłopak wspiął się po schodach i wszedł do pokoju wspólnego dla ósmych klas, po czym podążył do swojego dormitorium. Nie zasnął. Całą noc dręczyła go myśl: Gdzie jest Hermiona?

~*~

- Cześć Harry! Widziałeś może Hermionę? - zapytał Fred, widząc chłopaka na korytarzu, zmierzającego na śniadanie do Wielkiej Sali.

- Niestety, jeszcze jej nie widziałem. Chyba się szykuje.

- Dzięki. - Rudy popędził po schodach na siódme piętro. Wpadł do pokoju wspólnego (jako  Gryfon, znał hasło), usiadł w miękkim fotelu i czekał. Wreszcie po około dziesięciu minutach po schodach zbiegła blondynka. 

- Fred? Co ty tu robisz?

- Szukam Hermiony. Jest w dormitorium?

- Nie. W ogóle jej nie było, ani wczoraj ani dzisiaj. Może nocowała z Ginny?

- Dzięki, na pewno ją zapytam. - Po czym chłopak popędził do Wielkiej Sali na śniadanie. Usiadł przy stole Gryffindoru, nałożył sobie jajecznicę i zaczął się rozglądać. Nie było ani Granger, ani jego siostry. Rad, nie rad, skończył posiłek, wziął torbę i ruszył w stronę klasy zaklęć.  

~*~

  Draco wertował strony podręcznika od wróżbiarstwa, rozmyślając o Hermionie. Jak mógł pozwolić na to, aby torturowali ją na jego oczach? Gdyby tylko ona wiedziała, że działał pod wpływem Imperiusa... Gdzie teraz jest? Nie miał pojęcia. Nie przyjechała z nim. Miała się tu dostać dzisiaj rano, lecz jej nie widział. Chciał z nią porozmawiać, wyjaśnić, przeprosić... Przecież tutaj też będzie często pod Imperiusem, na pewno wyślą kogoś, aby go pilnował...

- Draco! - krzyknęła Pansy.

- Czego chcesz?

- Wstawaj już, wchodzimy do klasy!

- No chwilę, przecież się nie pali! Zejdź mi z drogi - powiedział, odpychając ja lekko na bok i zostawiając w tyle. Dziewczyna mało się nie popłakała, ale miał to gdzieś. Teraz liczyło się tylko to, co się stanie dalej z nim i Hermioną.

~*~

[Ginny Weasley]

  Schodziłam właśnie po schodach na błonia, aby zacząć lekcję opieki nad magicznymi stworzeniami, gdy w połowie drogi podbiegł do mnie mój brat.

- Cześć Fred. Coś się stało? - zapytałam, widząc jego wyraz twarzy. Był zaniepokojony.

- Czy Hermiona spała dzisiaj u ciebie?

- Ona ma swoje dormitorium.

- Ale jej tam nie było, pytałem Dianę. W ogóle ostatnio widziałem ją, gdy była w Norze.

- Ja tak samo.

- Gdzie ona jest?! Malfoy też nie chce nic powiedzieć - jęknął chłopak.

- To może zapytaj McGonnagal? W końcu to nasza opiekunka. A jeśli nie, to interweniuj u Dumbledore'a! Przecież nie mogła tak po prostu nie przyjechać od szkoły! Coś musiało się stać, skoro jeszcze jej nie ma – powiedziałam. Portrety różnych ludzi, przyglądały się nam bacznie, a niektóre nawet szpeptały między sobą.

- Mam nadzieję, że wszystko jest okej. Muszę z nią porozmawiać. To ważne.

- Wiem, Freddie - powiedziałam. - Od początku wiedziałam, że nie jest ci obojętna. Ale nie martw się, wszystko będzie dobrze. - Przytuliłam się do brata.

- A jeśli nie?

- Spokojnie, niedługo wróci - powiedziałam, choć niepokój wypełniał mnie od środka, ściskając gardło. Teraz na prawdę bałam się o przyjaciółkę. Tylko gdzie ona się podziewa?

~*~

  Biegłam korytarzem Hogwartu. Rozglądałam się dookoła, wszędzie leżały gruzy i kawałki ścian. W powietrzu było mnóstwo pyłu i kurzu. Spojrzałam przez okno i zauważyłam mnóstwo śmierciożerców walczących z ludźmi z Zakonu Feniksa. Ruszyłam dalej.  Skręciłam w prawo, zauważyłam martwe ciało. Nie wiedziałam kto to. Wokół rozlana była krew. Podbiegłam szybko, przewróciłam tą osobę na plecy i zamarłam z przerażenia. Lavander Brown. Nie mogłam dłużej czekać, wstałam i pobiegłam w dół po marmurowych schodach. W oddali zauważyłam kolejne ciała. Skądś je znałam. Różowe, jak guma balonowa włosy… to Tonks… Łzy napłynęły mi do oczu. Podbiegłam jeszcze szybciej, poznałam prawie wszystkich. Wszystkich moich bliskich. Ruda czupryna. Ron leżał z otwartymi szeroko oczami, lecz jego twarz była blada i zimna.
- Nie, to nie może być prawda, to jakiś koszmar… - wyszeptałam. Zauważyłam pod ścianą Remusa, obok niego leżała Padma Patil. W pobliżu zobaczyłam rude, rozwiane włosy. - Ginny, tylko nie to… - ruszyłam w jej stronę, patrząc na bezwładne ciało, lecz po drodze potknęłam się o kogoś. Czarne, wiecznie rozczochrane włosy, zielone oczy, okrągłe okulary… - Och, Harry! Nie! – upadłam na kolana i ukryłam twarz w dłoniach. Ile jeszcze zobaczę znajomych ofiar? Co tu się dzieje?! Łzy leciały mi strumieniami. Usłyszałam krzyk. Znajomy głos. Wstałam jak uderzona piorunem i pobiegłam w stronę dźwięku. Po drodze minęłam martwą profesor McGonnagal. Kolejny sztylet w serce. Wpadłam do Wielkiej Sali. Panowała tu grobowa cisza. Nikogo nie było, a zniszczenia były minimalne, jakby nikt jeszcze tu nie był. Już chciałam odejść, gdy ujrzałam jednak jakąś postać. Blond włosy, mniej więcej metr osiemdziesiąt wzrostu…
  Prawie nic nie widziałam, łzy ciągle napływały do oczu w takim tempie, że zamazywały mi obraz. Malfoy leżał na zimnej posadzce cały ubrudzony krwią, której przybywało.

- O Boże, Draco, co ci jest?! – krzyknęłam gdy klęknęłam przy nim. Był bledszy niż zwykle.
- Zaklęcie… sectumsempra – powiedział ostatkiem sił. Dotknął dłonią mojej twarzy. – To już koniec.
- Nie, nie umieraj!
- Kocham cię, wiesz? – wyszeptał. Jego oczy się zamknęły, oddech powoli ucichł. Wciąż trzymałam rękoma jego głowę, wpatrując się z niedowierzaniem. Nie, to nie możliwe, on nie może odejść…
- NIE! – usłyszałam krzyk z sali obok. Niewiele myśląc pobiegłam w tamtą stronę. Lord Voldemort we własnej osobie. Stał tyłem do mnie i celował swoją różdżką w chłopaka, zwijającego się z bólu na podłodze. Rozpoznałam rude włosy. Zaczęłam szukać różdżki, nigdzie jej nie miałam. Czarny Pan odwrócił się i spojrzał na mnie z uśmiechem.
- Widzisz, Hermiono, z Draconem już skończył Snape, Dianą zajęła się Nagini. – Wskazał kąt pomieszczenia. Leżała tam nieprzytomna Diana Green we własnej osobie, cała krwawiła od ukąszeń węża. Byłam w szoku i do tego bezbronna. – Potter i młody Weasley już nie żyją, a za chwilę wykończę bliską ci osobę. Możesz się z nim pożegnać, byle szybko.

  Drżącym krokiem ruszyłam w stronę Freda. Nogi miałam jak z waty, a serce biło mi jak oszalałe. Więc to już koniec. Klęknęłam obok Rudzielca i złapałam go za rękę i popatrzyłam w piwne oczy. Puls zanikał. Nagini sunęła ku nam bardzo powoli. Obserwowałam ją, wiedziałam, że zaraz nastąpi najgorsze. Już nic nie powstrzyma Voldemorta.
- Już czas – powiedział Czarny Pan. Wąż nagle wyskoczył w górę i opadł na klatkę piersiową Freda, wbijając swoje kły prosto w jego serce. Krew trysnęła z rany. Nawet nie miałam siły płakać. Zbyt dużo bólu się we mnie gromadziło. Zbyt dużo nienawiści, do tego potwora. Przez niego zginęli ci wszyscy ludzie. Spojrzałam prosto w jego zmasakrowaną twarz.
- Teraz już nic mnie nie powstrzyma. Avada kedavra! – zauważyłam jedyni zielone światło i po chwili ogarnęła mnie ciemność.

~*~

  Obudziłam się cała zalana potem. Dłonie mi drżały, a po policzkach spływały łzy. Więc to na szczęście był tylko sen… Za to jaki realistyczny. Spojrzałam na zegarek, była trzecia w nocy. Ponownie otuliłam się kołdrą, z zamiarem zaśnięcia, oraz modląc się w duchu, żeby sen już nigdy więcej się nie powtórzył.

~*~

Kolejne ogłoszenia parafialne!

Rozdzial krótki, ale dobrze, że jest. Nie dokładnie taki, jak chciałam, ale macie czym się zadowolić.

Po pierwsze rozdział dla Pauliny ;*. Dziękuję kochana za to, że mnie wspierasz <3 .

Po drugie dla Jessicy, szczególnie fragmenty z Malfoy'em. - mam nadzieję, że jeszcze się ułoży.;*

Po trzecie dla Izy - dziękuję i przepraszam za wszystko, co zrobiłam. ;*
I po czwarte dla osoby, przez którą emocje rozpierdalają mnie od środka . 

Standardowo zapraszam chętnych informowanych do wpisania swojego adresu lub gg w zakładce "informowani o rozdziałach", oraz liczę, że ktoś, kto znajdzie większe błędy, powiadomi mnie w komentarzu.

Nie wiem kiedy będzie kolejna notka, ale teraz zalewa mnie fala nauki i dodatkowych zajęć. Przepraszam po raz któryś tam.

Jeśli chodzi o wasze blogi, postaram się nadążać z czytaniem rozdziałów, ale nie zawsze mi się to uda, więc mogę nie skomentować, lub się spóźnić, ale to nie ode mnie zależy, na prawdę. Ale na pewno wszystko nadrobię.

KOMENTARZE naprawdę wiele dla mnie znaczą i bardzo Wam dziękuję, że poświęcacie czas, na czytanie tego, co nazywam opowiadaniem, chociaż nie do końca udaje mi się takie, jak chcę.

Dziękuję za uwagę, Amen.