11. Niespodziewany gość

~ Umieć kochać? - Do tego trzeba ukończyć szkołę cierpienia. ~

- Claude Lelouch

  Spakowałam kufer i zeszłam na dół. Po kolacji wracam do Malfoy Manor. Nie chciałam, ale musiałam sobie coś wyjaśnić z Draconem i Crouchami. Usiadłam do stołu, gdzie zebrali się już wszyscy Weasley'owie, Harry i Angelina. Ciemnoskóra ma wracać wtedy, kiedy ja. Usiadłam między Harry'm i Georgem. Angelina dzisiaj cały dzień chodziła w skowronkach i zarumieniona, jej chłopak tak samo.

- Co się wam stało? - zapytałam dyskretnie, uśmiechając się ciepło.

- Nic, Hermiono, nic takiego - Angela powoli dostawała napadu śmiechu.

- No powiedzcie!

- A... potrafisz dotrzymać tajemnicy?

- Oczywiście!

- No więc my... - Rudy rozejrzał się po wszystkich. Każdy był zajęty rozmową. - Wczoraj trochę wypiliśmy, no i jak poszliśmy na górę...

- Nie wierzę! To niemożliwe!

- Taak... Ale nie żałujemy. Przynajmniej nie ja. - Gryfonka uśmiechnęła i zaczerwieniła się.

- Nie martw się, to przecież nic złego. - uśmiechnął się. - Ale nikomu nie mów, wiesz...

- Desery! - rozległ się głos pani Weasley przerywający naszą rozmowę. Wciąż siedziałam zszokowana i nie zauważyłam nawet, kiedy Harry nałożył mi na talerzyk waniliowe lody. Nieświadomie wzięłam łyżeczkę i zaczęłam opychać się moimi ulubionymi słodyczami, wciąż gapiąc się przed siebie jak zamurowana. Jak oni mogli już... Chociaż, oboje mają po osiemnaście lat, więc trudno się dziwić. Lecz gdzieś w głębi świadomości, nie mogłam się z tym pogodzić, ani zrozumieć, że oni nie są dziećmi.

- Hermiona - rozległ się czyjś głos w moim uchu. - Możesz pozwolić na chwilkę?

  Odwróciłam się i spojrzałam na osobę za mną. Wstałam i ruszyłam za Fredem do salonu. Weszliśmy do środka, gdzie nikogo nie było, a chłopak zamknął dokładnie drzwi i podszedł do mnie. Ujął moje dłonie i popatrzył w brązowe tęczówki. Moje ukochane iskierki znów się pojawiły.

- O co chodzi? - zapytałam nie odrywając wzroku od jego promiennej twarzy, na której uważny obserwator zauważyłby cień strachu i smutku, głęboko schowany za maską radości.

- Zanim wyjedziesz, chciałbym ci coś dać. Bo wiesz... W święta zbyt dobrze nam się nie układało, a już wcześniej miałem dla ciebie prezent. Ja... chciałbym ci to teraz dać, ale nie rozpakowuj tego tutaj, tylko gdy będziesz sama. I lepiej nie pokazuj na razie nikomu paczki... - chłopak podszedł do wielkiej szafy. Mruknął 'Alohomora!', po czym wyjął z wnętrza żółte pudełko o kształcie sporego sześcianu i obwiązane czerwoną wstążką. Byłam zaskoczona, gdy mi je wręczał.

- D... dziękuję - wyjąkałam.

- Mam nadzieję, że ci się spodoba - wyszeptał, po czym pocałował mnie w policzek i zostawił samą w salonie, z rumieńcami na twarzy.

~*~

  Wirowałam mijając różne kominki, a w ręku trzymając bagaże. W moich oczach czaiły się łzy. Nie chciałam tam wracać, wolałam zostać z Weasley'ami. To oni byli moją prawdziwą rodziną, nie Malfoy'owie, czy też Crouch'owie. Poczułam jak zwalniam i uderzam stopami o grunt. Kurz wzbił się w górę i migotał w promieniach słońca, wpadających przez podłużne, gotyckie okna. Byłam w Malfoy Manor. Ktoś zbiegł po schodach.

- Witaj Hermiono! - Narcyza podeszła i uścisnęła mnie.

- Dzień dobry.

- Weź bagaże i zanieś je do pokoju. Draco jest u siebie, a twoi rodzice... musieli na chwilkę wyjść. Zrobić jakąś herbatę lub kanapki?

- Nie, dziękuję. Jestem właśnie po obiedzie. Ja już pójdę. - Ruszyłam marmurowymi schodami, mijając po drodze obrazy, z których postacie krzywo się na mnie patrzyły, mrucząc coś pod nosem. Pchnęłam drzwi na prawo i znalazłam się w przydzielonej mi już wcześniej sypialni. Wzięłam się za rozpakowanie kufra. Na dnie znalazłam wisiorek od Dracona. Przyjrzałam się mu i odłożyłam go na komodę. Jako ostatnią wyjęłam z niego paczkę od Freda. Już chciałam zobaczyć co jest w środku, gdy usłyszałam pukanie do drzwi. Szybko wepchnęłam prezent pod łóżko i usiadłam.

- Proszę!

  W wejściu stanął Draco. Z jednej strony ucieszyłam się, że znów go widzę, lecz z drugiej, nie chciałam na niego patrzeć po tym, jak mnie potraktował.

- Mogę? - zapytał. Miałam mieszane uczucia, lecz wiedziałam, że prędzej, czy później będziemy musieli porozmawiać.

- Wejdź - odparłam chłodno.

- Chciałbym pogadać - powiedział zamykając drzwi i mierzwiąc swoje blond włosy.

- Ja też.

- Więc... Na początku muszę cię przeprosić za moje zachowanie. Wiem, że jest niewytłumaczalne, lecz ja sam nie wiem jak to wszystko się stało.

- Nie wiesz? To dziwne, bo prawie przez tydzień mnie unikałeś, a potem wyzywałeś od szlam, zupełnie olewając! Wiesz jak to mnie bolało? - W oczach zaszkliły mi się łzy.

- Nie chciałem, uwierz mi. Coś mnie zmusiło, nie mogłem nad sobą panować... Czułem się tak, jakbym nie mógł się kontrolować... Musisz mi uwierzyć i dać nam jeszcze jedną szansę. Odmieniłaś całkowicie moje życie. Kocham cię, Hermiono. Szczerze.

  Nie kłamał. Nie umiałby. Widać było, jak na jego twarzy maluje się wyraz przerażenia, żalu i smutku, a po jego policzkach spływały łzy, które co chwilę wycierał rękawem. Zależało mu.

- Draco, ja naprawdę chciałabym ci zaufać. Ale boję się, że po raz drugi zawiedziesz.

- Każdy zasługuje na drugą szansę. Ja nie panowałem nad sobą. Z własnej woli nigdy bym tak nie powiedział, przecież dobrze o tym wiesz! A to? Jeszcze je masz... - wskazał na wisiorek w kształcie serca, leżący na komodzie.

- Tak. Bo nadal coś czuję. I... chyba dam ci jeszcze jedną szansę, ale będziesz musiał się starać i zmienić.

- Oczywiście. - Przytulił mnie. Ogarnęło mnie uczucie ciepła, spokoju, wewnętrznej harmonii. Poczułam, jak nagle wielki supeł, ściskający moje serce zniknął. Pojawiło się za to coś nowego. Żal i wstyd. Nie rozstałam się z Draconem, a całowałam z Fredem. Zdradziłam Malfoya. Poczułam obrzydzenie do samej siebie. Czy tylko blondyn zachował się nie fair? Przecież ja tak samo, byłam niesprawiedliwa wobec niego. Chociaż, nie mam pewności, że on nie zrobił tego samego. Mimo wszystko, wybaczyłam mu. Kocham go, tego jestem pewna. I jak na razie dam mu tę szansę. Spróbujemy wszystko od nowa. To on był pierwszy w moim sercu.

- Draco, kocham cię. Nie spieprz tego.

- Nie ma mowy.

  Zanurzyliśmy się w pocałunku. Wreszcie dostałam to, czego ostatnio mi brakowało - bliskość.

~*~

  Czy on naprawdę się w niej zakochał? Nie, to nie mogła być prawda. Ale ostatnio często o niej myślał. Dokładnie od kiedy tu przyjechała. Te lśniące włosy, różany zapach, malinowe usta, aksamitny dotyk... Często ostatnio o niej myślał. A był pewny, że już nigdy nie wyleczy się z miłości do Hermiony. On, Ronald Weasley, chyba naprawdę poczuł coś do blondynki, a teraz okazało się jeszcze, że ona i Fred zerwali. Czy miał u niej jakieś szanse? Z Hermioną już nic nie zdziała. Musi się pogodzić z tym, że wybrała Malfoya. A nawet jeśli byłaby z Fredem - jakoś by to zniósł. Przez całe pół roku starał się o niej zapomnieć, wyrzucić z siebie wspomnienia. A teraz dziewczyna, na którą nie zwracał uwagi, która cały czas była gdzieś blisko niego sprawiła, że na jej widok robi mu się cieplej na sercu.

*

  Diana szła po schodach, prowadząc Rona i Harry'ego po schodach na górę, do ich pokoju. Stanowczo za dużo wypili. Weszli do środka i rzucili na łóżka. Blondynka usiadła na brzegu tego należącego do Rudego. 

- Nie możesz tyle pić, bo to szkodzi zdrowiu - powiedziała z nutką rozbawienia w głosie, uśmiechając się do chłopaka. 

- Obiecuję, że już nie będę. 

- No, czas iść spać, musicie wytrzeźwieć. Chyba nie chcecie, żeby wasza matka dowiedziała się ile wypiliście. 

- Masz rację, była by awantura. To ten... ja już się kładę - mruknął Ron przejeżdżając dłońmi po twarzy. 

- To dobranoc. - Dziewczyna pocałowała Rudego w policzek i popatrzyła w stronę Pottera, lecz ten już smacznie spał. Uśmiechnęła się do siebie i wyszła z pokoju. Nawet nie zauważyła, jak Weasley spłonął rumieńcem. 

*

  Chłopak uśmiechnął się na wspomnienie sylwestra i odetchnął głęboko. Wreszcie poczuł, że jest sens żyć.

~*~

[Irma Black]

  Tylko nie to! Co ja zrobię... Jutro Czarny Pan chce ją widzieć. Zmienił swoje plany. Niestety, wiem, że Hermiona w życiu się na to nie zgodzi, choćbym musiała ją zabić. Do tego Draco będzie jej bronił, w końcu wreszcie się pogodzili. Cholera jasna! Gdyby już nie byli razem, wszystko byłoby prostsze! Chyba znów będę musiała użyć ostatecznych środków.

  Wstałam i poszłam do kuchni. Przy stole siedzieli Draco i Hermiona.

- Cześć kochani! Co tam u was słychać?

- Wszystko dobrze - odparła brązowowłosa.

- Jak minął sylwester?

- Było bardzo fajnie. A tobie?

- Proszę, mów do mnie mamo, przecież nią jestem!

- Nie umiem się przyzwyczaić. Mogę mówić po imieniu?

- No, jeśli chcesz mnie ranić... - przybrałam niewinną, smutną minę. Chyba zadziałało.

- Niech będzie... mamo. Więc jak u was?

- Wszystko dobrze. Tęskniliśmy tylko za tobą. Strasznie żałujemy, że cię z nami nie było.

- Ale byłam na święta, więc na sylwestra pojechałam do Weasley'ów. Zrozum, że mam też innych przyjaciół.

- No dobrze, ale jesteśmy twoją rodziną!

- Do tej pory oni byli moją rodziną.

- Nie kłóćcie się już, bo mnie głowa rozboli! - przerwał Draco.

- Masz rację. Komuś zrobić herbatę?

- Ja dziękuję, idę na górę, muszę... pouczyć się z historii magii. - Hermiona wstała z nieco obrażoną miną. Gdy usłyszałam trzask zamykanych drzwi, usiadłam na krześle, wcześniej przez nią zajmowanym.

- Draco, musimy porozmawiać.

- O czym ciociu? - zapytał, wpychając do ust kanapkę z dżemem truskawkowym.

- O tobie i Hermionie.

- Coś się stało?

- Yyy... Tak. No bo... - odetchnęłam głęboko. - Jutro Czarny Pan chce ją widzieć. Chce ją namówić, aby stała się jedną  nas.

- Ona w życiu się nie zgodzi!

- Wiem. I myślę, że to właśnie jutro do nas dołączysz. Będziesz miał Mroczny Znak. Lecz boimy się, że przez moją córkę zmienisz zdanie, lub co gorsza: ona nie będzie chciała współpracować. - Twarz Dracona przybrała poważny wyraz, a z jego chłodnego wzroku dało się wyczytać niezgodę.

- Ciociu, ona w życiu się nie zgodzi. A ja... nie chcę ryzykować naszego szczęścia, ona nie pozwoli mi zostać śmierciożercą! Opuści mnie, a ja tego nie zniosę, kocham ją!

- Nie masz wyboru! Czarny Pan zabije twoją matkę! A przy okazji mnie i Barty'ego też! Tego się obawiałam, że naprawdę się zakochasz! Zrozum, nie możecie być razem, bo to wszystko zniszczy!

- Myślałem, że Czarny Pan zlecił mi misję! Chciał, żebym był z nią i ją tu ściągnął!

- A ty się zakochałeś, a tego nie było w planie. To ja namówiłam Czarnego Pana na ten pomysł, chciałam odzyskać córkę! Teraz mamy nad nią kontrolę, więc już możesz z nią zerwać, a nawet powinieneś - powiedziałam.

- Nie chcę! Kocham ją i...

- Ona ściągnie Pottera i będzie jedną z nas. Wtedy będziecie mogli być razem.

- Nigdy tego nie zrobi, za dobrze ją znam.

- To ją namów!

- Nie dam rady! A z resztą, nie chcę. Ona ze mną zerwie i poleci do Weasley'a, nie mogę zmarnować drugiej szansy!

- Więc nie dajesz mi wyboru. Znów muszę to zrobić - wyszeptałam. Wyjęłam różdżkę i machnęłam w stronę blondyna. - Imperio! 

  Po raz kolejny muszę dopilnować, by ten związek nie zaszedł za daleko.

~*~

  Wpadłam do mojego pokoju, nareszcie będę mogła być sama. Zamknęłam drzwi i wyjęłam pospiesznie żółtą paczkę. Rozdarłam papier i zdjęłam wstążkę. Otworzyłam pudełko i wyciągnęłam z niego coś fioletowego...

- Aaa! Jezus Maria, Fred! Jesteś okropny! - krzyczałam sama do siebie, przepełniona radością. Jak najszybciej przebrałam się i stanęłam przed podłużnym lustrem w złotej ramie. Suknia ze sklepu Madame Malkin, którą przymierzałam w wakacje z Ginny, leżała na mnie idealnie, tak jak wtedy. Wręcz skakałam z radości. Nie mogłam w to uwierzyć! Już miałam zawołać Dracona, gdy nagle mina mi zrzedła. Ta suknia kosztowała aż pięćdziesiąt galeonów! Jak on w ogóle mógł wydać na mnie taką sumę?! I skąd wiedział, że chcę ją mieć? Zaraz... Ginny. Ta okropna dziewczyna! Przez nią Fred stracił kupę kasy!

  W ponurym nastroju zdjęłam element garderoby i wieszając na wieszaku, zamknęłam w szafie. Rzuciłam się na łóżko i zaczęłam wpatrywać w ścianę. Błądziłam w pamięci do dnia, gdy z Ginny i Molly odwiedziłyśmy sklep Madame Malkin. Tak świetnie się wtedy bawiłam... Ginny nie powinna była mówić o tym Fredowi. Jak ja mu się odwdzięczę?!

  Moje rozmyślania przerwało pukanie do drzwi.

- Proszę! - powiedziałam. Do pokoju wszedł mój chłopak. Jego oczy były dziwnie puste, jakby bez wyrazu.

- Musimy pogadać.

- Stało się coś?

- Tak. Jutro będziemy mieli gościa. Nie zdradzę ci kto to, ale wiedz, że całkowicie się z nim zgadzam.

- Ale w jakiej sprawie?

- Jutro się dowiesz. Uwierz mi, to wszystko ma sens. Wiem, że robię dobrze i mam nadzieję, że mnie zrozumiesz - powiedział, po czym zniknął za drzwiami.

  O co chodziło? Czemu się tak dziwnie zachowywał? Nie miałam pojęcia.

~*~

  Wstałam rano, obudzona przez promienie słoneczne, padające mi na twarz. Wzięłam prysznic, ubrałam się, umalowałam i zeszłam na dół na śniadanie. Spotkałam tam Irmę i Barty'ego.

- Dzień dobry - powiedziałam, biorąc jednego tosta i smarując go dżemem malinowym.

- Witaj Hermiono. Mamy wiadomość, dzisiaj wieczorem będziemy mieli gościa - rzekł mężczyzna.

- Wiem, Draco mi powiedział.

- Mamy nadzieję, że go... polubisz. - Ciotka dziwnie się zachowywała.

- A kto to będzie? - zapytałam.

- Niespodzianka - odparł Barty. - Zejdź do salonu o osiemnastej.

~*~

  Zegar na ścianie wskazywał za pięć osiemnastą. Zeszłam na dół i skierowałam się do salonu. To co zobaczyłam, przeraziło mnie. Okna były zasłonięte, w kominku tlił się żar i tylko on oświetlał pokój. Panowała w nim ponura atmosfera oraz aura tajemniczości. Barty, Narcyza i Irma stali obok kominka prawie jak na baczność, a Draco opierał się o parapet przyglądając się swoim butom. Na środku stał tyłem wysoki fotel, od którego bił dziwny chłód. Ktoś w nim siedział. Przestraszyłam się.

- Witam - zaczęłam.

- Hermiona Crouch - Granger, o ile się nie mylę, prawda? - odezwał się ktoś lodowato. Od razu go poznałam. Zimny niczym lód, albo i bardziej, głos, przypominający syczenie węża. Lord Voldemort wstał i stanął przed siedzeniem. - Mnie już chyba znasz.

- Oczywiście. To ty próbowałeś zabić mnie i moich przyjaciół, jak i innych, co w większości ci się udało - odparłam chłodno. Nasz gość tylko się szyderczo zaśmiał.

- To prawda, masz stuprocentową rację. Ale wiesz, że robię to wszystko w dobrym celu, prawda?

- Chcesz władać światem i być nieśmiertelnym. Co w tym dobrego?

- Ahh... widzisz, dokonałbym czegoś wielkiego, przezwyciężyłbym śmierć. Byłbym sławiony, wywyższany ponad wszystkich śmiertelników. Wielu ludzi, naukowców, brało by ze mnie przykład, pokazywali, że jestem mistrzem.

- Dlaczego mordujesz tylu ludzi? - patrzyłam w jego czerwone szparki, zamiast oczu. Dzielnie znosiłam ten widok.

- Widzisz, muszę to robić, ze względu na nieśmiertelność. Tylko to pozwala mi być niezwyciężonym. Wszyscy, którzy mi służą, są ze mną, są niepokonani. Razem, możemy rządzić światem, możemy pozbyć się wszystkich zdrajców krwi! Pamiętasz, jak to było, gdy się z ciebie naśmiewali? - Zaczął chodzić po pokoju okrążając mnie. - Jak tobą pomiatali? Taak... To było okropne. Ale teraz możesz to zmienić. Możesz pokazać innym, że jesteś silna. To, że uważali cię za dziecko mugoli, nic nie znaczy. Jesteś mądrą czarownicą czystej krwi. Potrzebuję cię. Możesz sprawić, że przestaną cię postrzegać jako małą, głupią szlamę. Możesz być kimś wielkim, jak ja! Z twoją pomocą, osiągniemy szczyt potęgi, a twoje imię będzie sławione na wieki! - zamilkł na chwilę. Słyszałam tylko odgłos jego kroków na marmurowej posadzce. Stanął przede mną i rzekł: - Czy chcesz, do nas dołączyć? Czy zostaniesz jedną z nas?

  Nie wiedziałam co myśleć. Byłam pełna strachu. W każdej chwili mogłam ujrzeć zielone światło. Powinnam się tego spodziewać. Irma i Barty to przecież śmierciożercy! Na pewno by chcieli, abym też nią była. Zamknęłam oczy, policzyłam do pięciu i głęboko odetchnęłam.

- Nie - powiedziałam, po czym otworzyłam oczy.

- Co? - zapytał groźnie.

- Powiedziałam: Nie. Nie przyłączę się do ciebie. Chciałeś mnie zabić, moich przyjaciół też. Nigdy nie będę śmierciożerczynią.

- A więc dobrze... Crouch!

  Barty podszedł do mnie, złapał mnie za dłonie z tyłu i pociągnął do ściany. Oplótł ręką moją szyję, więc nie mogłam się ruszyć, mimo, że się wyrywałam.

- Już czas. Draco, chodź tutaj. - Zauważyłam jak blondyn po chwili wahania niechętnie rusza się z miejsca i podchodzi do Voldemorta. Wyciągnął lewą rękę i podciągnął rękaw ubrania. Nie mogłam w to uwierzyć. Patrzyłam na tą scenę, zapominając o wyrywaniu się ojcu. Zamarłam. Chłopak spojrzał na mnie z pustką w oczach. Przez chwilę miałam wrażenie, że chciałby mi coś powiedzieć, lecz w tym momencie odwrócił się. Czarny Pan wyciągnął dłoń z różdżką i wycelował w jego nadgarstek. Pojawiło się żółte światło, oplatające jego rękę.

- Draconie Malfoy, czy przysięgasz być lojalnym śmierciożercą, wiernym swojemu panu?

- Tak.

- Czy będziesz gotów zrobić wszystko, by mu pomóc?

- Tak.

- I czy będziesz gotów oddać własne życie, by go chronić? Nie kłamać, wypełniać jego wolę i zawsze być przy nim?

- Tak.

- A więc dobrze. Od dziś jesteś prawowitym śmierciożercą. - Z różdżki Riddle'a trysnął czarny promień. Gdy zniknął, zauważyłam wypalony Mroczny Znak.

~*~

  Cho szła przez park, znajdujący się niedaleko jej domu. Było zupełnie ciemno i zimno. Rozmyślała o tym, co powinna zrobić. Prawda była taka, że już jest pełnoletnia i może decydować o swoim życiu. Była rozdarta między dwoma decyzjami, lecz już podjęła tę właściwą. Rodzice się nie zmienią. Już nie może tak dłużej być. 

- Cześć Cho! Co tutaj robisz? 

- Oh, witaj Dean. - Rozpoznała Gryfona w świetle latarni. - Mieszkam tu niedaleko i wyszłam na spacer. A ty? 

- Moja babcia się tu niedawno przeprowadziła. Mówiła, że już nie wytrzyma z nami w jednym domu. - Chłopak zaśmiał się. - Przyjechałem ją odwiedzić. W końcu pojutrze wracamy do Hogwartu. Przejdziemy się? 

- Jasne.

- Więc... Jak minęło Boże Narodzenie i sylwester?

- Nawet dobrze. A tobie?

- Też. Wyjechaliśmy z rodzicami na narty w góry, w gwiazdkę zjechała się cała rodzina, a sylwestra świętowałem ze znajomymi.

  W oczach Cho zaszkliły się łzy. Nigdy nie spędzała tak świąt. W rodzinnej atmosferze z przyjaciółmi i najbliższymi.

- Cho, stało się coś? Powiedziałem coś złego?

- Nie, Dean, wszystko okej. Przepraszam, ale muszę już wracać.

- Może cię odprowadzić?

- Nie, dziękuję. Mieszkam za rogiem - powiedziała czarnowłosa, po czym odeszła, zostawiając za sobą obserwującego ją chłopaka.

~*~

  Nie wierzyłam. Nadal tępo wpatrywałam się przed siebie. Jak on mógł? A ja głupia, byłam pewna, że się zmienił. Cały czas był po jego stronie. Zaplanował to wszystko już dawno. 

- No, teraz ty - odezwał się zimny głos. - Podejdź tu. 

  Barty poprowadził mnie do przodu, po czym puścił i pchnął mocno. Wywróciłam się, lecz Voldemort nie zwrócił na to uwagi. - A więc daję ci ostatnią szansę. Przyłączysz się do nas? 

  Spojrzałam na niego wzrokiem pełnym odrazy i wyszeptałam lodowatym tonem:

- Nigdy. - Jego wyraz twarzy zmienił się momentalnie. Stał się poważny i bezlitosny - jednym słowem straszny. 

- A więc nie chcesz współpracować? Jak mi przykro. Crucio! - zwinęłam się z bólu. Setki sztyletów rozdarły moją skórę i przebiły moje kości. Czułam pulsujący ból, jakiego nigdy nie doświadczyłam. Po chwili wszystko ustało. Popatrzyłam po wszystkich. Barty i Irma mieli grobowe miny, Narcyza patrzyła ze współczuciem, a Draco znów wlepiał pusty wzrok przed siebie... - Crucio! - Znów ten przeszywający ból. 

~*~

[Fred Weasley]

  Obudziłem się rano, jak zawsze w moim pokoju. George jeszcze spał. Poczułem, że jestem głodny. Zszedłem na dół w celu zajrzenia do lodówki. Przemierzyłem kuchnię i wyjąłem mleko. W szafce znalazłem miskę i płatki. Wszystko przygotowałem, a mijając stół wziąłem najnowsze wydanie Proroka Codziennego, jeszcze nie otwierane. Zacząłem czytać pierwszą stronę, nic ciekawego. Ktoś po prostu krytykował nowego ministra, wywołując skandal.  Strząchnąłem gazetę jedną ręką, żeby przewrócić kartkę. Na następnej stronie były głównie reklamy sklepu Madame Malkin oraz Esów i Floresów. Już chciałem przekręcić kolejną stronę, gdy zamarłem. Wypełnił mnie niepokój. Miska z płatkami wyleciała mi z ręki i  roztrzaskała się o podłogę, a mleko rozlało wokół. Stałem, jak zamurowany, wpatrując w małą notkę, na samym dole, wciśniętą między reklamy.

Kolejne napaści śmierciożerców! 

Dzisiaj rano dostaliśmy nową informację, że słudzy Sami-Wiecie-Kogo, napadli na dom mugolski. Córka państwa Granger jest czarownicą. Nie znamy powodów, dla których mogliby oni zostać zabici, lecz niestety taki właśnie cel wybrali śmierciożercy. "Nie wiemy, dlaczego Sami-Wiecie-Kto zaczął interesować się mugolami, możliwe, że ze względu na córkę Granger'ów - przyjaciółkę Harry'ego Pottera. Oczywiście składamy kondolencje całej jej rodzinie." - wypowiedział się minister magii, Rufus Scrimgour. Oczywiście panny Granger jeszcze nie powiadomiono o śmieci jej rodziców, ze względu na to, iż są teraz ferie bożonarodzeniowe, które - według naszych źródeł - spędza u przyjaciół. Jutro jednak wróci do Hogwartu, gdzie się wszystkiego oficjalnie dowie i zostanie przetransportowana na pogrzeb. Mamy nadzieję, że nasz minister postara się więcej do takich zdarzeń nie dopuścić.

Elieen Candow

   Patrzyłem się wielkimi oczami na fotografię Mrocznego Znaku, widniejącego nad domem porośniętym winoroślą. Poczułem ukucie w sercu. Jak dziewczyna na to zareaguje? Czy już wie? Jak bardzo się przejmie? Czy da radę dalej się uczyć i normalnie funkcjonować? Te i setki innych myśli błąkały się teraz w mojej głowie. Martwiłem się o nią.

- Co się stało? Usłyszałem jakiś hałas. - Do kuchni wbiegł mój bliźniak. Patrzył na moją zszokowaną minę i resztki śniadania.

- George... Rodzice Hermiony nie żyją.

~*~

Długo pisałam ten rozdział i nie wyszedł taki, jak chciałam, lecz nie mogę pozwolić Wam dłużej czekać. To dla Was zarwałam pół nocy, żeby go dopracować. Przepraszam za to, że jest nudny i nieudany, oraz mam nadzieję, że następny będzie lepszy.

Dedykuję tę notkę Paulinie, która mnie wspiera, oraz Maćkowi, który i tak tego nie przeczyta...

Oraz oczywiście dziękuję wszystkim czytelnikom. Bez Was, blog by nie istniał. Jesteście wspaniali! Kocham Was za komentarze :) Mam nadzieję, że zostaniecie ze mną do samego końca.

UWAGA!

Jeśli chcecie być informowani, w nawigacji w zakładce "INFORMOWANI O ROZDZIAŁACH" dodajcie komentarz. Jeśli wcześniej prosiliście o info, zobaczcie czy jesteście na liście.