14. Ucieczka

~ Los czasem rozdziela bliskich sobie ludzi, 

żeby uświadomić im, ile dla siebie znaczą. ~ 

- Paulo Coelho

  Gdzie ona do cholery jest?! Powinna dawno tu być...  Draco dużo myślał nad tym, gdzie może podziewać się jego dziewczyna. Jeśli w ogóle jeszcze z nią jest. Nie wytrzymał. Wstał, podszedł do ściany i walnął w nią z pięści. Cholera! To moja wina! Mogłem się domyślić, że tak się stanie... Podsumujmy: Ciotka nie chce, abym był z Hermioną, lecz my się kochamy. Mama nie ma nic przeciwko. Ale jest jeszcze ten głupek, Weasley. Jeśli to spieprzę, to może mi ją odebrać. Muszę się dowiedzieć, co z nią jest. Draco wstał i ruszył w stronę sowiarni. Po drodze wziął pergamin, atrament i pióro. Pobiegł szybko przez pusty korytarz w lochach, przeskoczył po dwa stopnie na schodach i znalazł się wkrótce na miejscu. Szybko nabazgrał kilka słów na kartce i przywołał swoją sowę i przywiązał jej list. Przez chwilę się zawahał.
- Do Narcyzy Malfoy. - Puchacz odbił się lekko od barierki i wyleciał przez gotyckie okno. Draco patrzył, jak ptak znika za horyzontem. Słońce już zachodziło, a on miał nadal niespokojne myśli. Jak to wszystko się rozplącze?

~*~

  Po cichu pakowałam swoją magicznie powiększoną torbę. Tylko najważniejsze rzeczy - powtarzałam sobie. Wrzuciłam do środka trochę ubrań, książek, pieniądze i jedzenie. Czekała mnie długa droga. Zbliżała się północ. Zwykle o tej porze, wszyscy domownicy kładli się spać. Rozejrzałam się jeszcze raz. Zauważyłam żółte pudełko - prezent od Freda. Szybko wepchnęłam go do torebki. Wrzuciłam ją pod szafę, wskoczyłam do łóżka i nakryłam się kołdrą. Po około pięciu minutach, jak zwykle o tej porze, do pokoju weszła Narcyza.
- Jeszcze nie śpisz? - zapytała.
- Nie. Jeszcze nie. - odpowiedziałam chłodno. Kobieta rozejrzała się po pokoju, wyjrzała na korytarz, po czym weszła do środka i zamknęła za sobą szczelnie drzwi. Rzuciła zaklęcie Muffliato, po czym podeszła bliżej i usiadła na skraju łóżka. Spojrzała mi w oczy ze smutkiem i przez chwile milczała.
- Chcę, abyś wiedziała... Jesteś dla Dracona bardzo ważną osobą.
- Nie jestem pewna.
- Ale ja to wiem. Jestem jego matką, czuję to. On cię kocha, Hermiono.
- Wy wszyscy jesteście tacy sami. Nic nie rozumiecie.
- Wiem, co czujesz...
- Nie, nie wiesz! - krzyknęłam. - Gdy Voldemort mnie torturował jakoś nikt się tym nie przejął! Draco został śmierciożercą! Wy wszyscy służycie temu potworowi i nie macie uczuć, nie obchodzi was ból najbliższych. Jesteście tacy sami jak on. Zimni, straszni, bez serca. - Do moich oczu napływały łzy zawodu, lecz starałam się to ukryć. Narcyza wpatrywała się we mnie z bólem i rozczarowaniem.
- Nawet nie wiesz jak to jest. Nie masz pojęcia, co czuję. Jesteś dla mnie jak córka, choć może tego nie okazuję. Zmieniłaś Dracona, stał się dzięki tobie innym człowiekiem. Bardzo bym chciała, abyście byli razem. Bardzo cię cenię. Służymy Czarnemu Panu, ze względu na mojego męża. To właśnie on nas do tego zmusił i pokazał mojemu synowi jak to jest być złym człowiekiem. To ty go uratowałaś, lecz w obliczu Czarnego Pana jesteśmy nikim. Nie mogliśmy nic zrobić, zabiłby wszystkich. Naprawdę mi przykro. Ale pamiętaj, zawsze dla mnie będziesz częścią rodziny i nie pozwolę Sama-Wiesz-Komu cię skrzywdzić, jeśli tylko będę mogła temu zapobiec. Muszę cię jednak ostrzec przed Irmą i Barty'm. Uważaj na nich, bo oni nie pragną twojego dobra. Draco nie zostałby śmierciożercą i nie pozwoliłby cię tknąć, gdyby nie twoja matka. - powiedziała z naciskiem na ostatnie słowo. Byłam w szoku po tym wyznaniu ciotki. Kobieta wstała i podeszła do drzwi, odwróciła się jeszcze i szepnęła - Jeśli będziesz miała problem, pamiętaj, postaram się pomóc. I jeszcze jedno. Draconowi naprawdę na tobie zależy. - Po czym drzwi zamknęły się. Zostałam sama w pokoju. Zgasiłam lampkę i zaczęłam rozmyślać o tym wszystkim, co mi powiedziała matka Dracona. Gdyby nie moi rodzice... Uważaj na nich... Draco by tego nie zrobił...
- O co w tym do cholery chodzi?! - wyszeptałam. Głowa zaczęła mi pulsować bólem. Chciało mi się spać, lecz wiedziałam, że nie mogę.

~*~

- Ron! Chodź tu natychmiast! - Głos Diany rozległ się po całym pokoju wspólnym Gryfonów.
- Sekundę! - krzyknął ktoś, a już po chwili rozległ się odgłos kroków na schodach. Z dormitorium zszedł wysoki, rudy chłopak, w ciepłym, wyciągniętym swetrze i przykrótkich spodniach. Dziewczyna uśmiechnęła się na jego widok, a na jej policzki wpełzł szkarłatny rumieniec.
- Chodź już, niedługo się ściemni.
  Oboje opuścili pokój wspólny i ruszyli korytarzami Hogwartu. Rozmawiali jak zawsze, ostatnio poprawiły się ich relacje i zbliżyli się do siebie. W pewnym momencie ich dłonie niby przypadkiem się zetknęły, a Rudy zacisnął swoją mocniej na palcach dziewczyny. Poczuła ciepło rozchodzące się po jej ciele. Była szczęśliwa, że tak zżyła się z Ronem. Szli nie zważając na nikogo i korzystając z chwili, gdy mogli być razem. Oboje czuli się swobodnie i ufali sobie.
- Chodźmy tędy, będzie szybciej - powiedziała Diana, pokazując na korytarz po lewej. Skręcili w bok, nadal rozmawiając i śmiejąc się wesoło. W pewnym momencie Ron zatrzymał się i zamilkł.
- Czekaj.
- Co się stało?
- Słyszysz?
  Gdzieś z oddali dochodziły odgłosy płaczu. Natychmiast skierowali się za dźwiękiem. Zatrzymali się przed starą, nieużywaną klasą, lekko pchnęli drzwi i zapalili światło. W kącie dostrzegli burzę czarnych, potarganych włosów oraz... krople krwi? Podbiegli szybko do dziewczyny.
- Jezus Maria, co ci jest?!
- Zostawcie mnie w spokoju!
- Cho! Co ty do cholery zrobiłaś?!
  Z nadgarstka Chang spływały czerwone krople.
- Czemu się pokaleczyłaś?!
- Idźcie stąd!
- Chcemy ci pomóc...
- Nie chce się z nikim widzieć! Wszyscy zawsze uważali mnie za wiecznie ryczącą smarkulę, ale przestałam, już nie płakałam, a teraz co?! Wytrzymałam wszystko. Wszystkie tortury, wszystkie poniżenia i nie uroniłam łzy. A wystarczyło jedno zdanie, abym nie mogła się powstrzymać!
- Czy... Czy ktoś cię zranił?
- On... zerwał ze mną!
- Kto? - zapytała Diana.
- Potter, ty świnio! - krzyknął Ron.
- Harry? Jak to? Czyli oni byli razem?
- To długa historia Diano. Ale Cho, dlaczego on cię zostawił? Przecież jemu bardzo zależało, kochał cię!
- N... nie mogę go dłużej okłamywać, a... ale jak mu powiem prawdę, b... będzie jeszcze gorzej - jąkała dziewczyna.
- Okłamywałaś go?
- Jakby się dowiedział, zabiliby go! Z resztą, nie ważne, teraz już nic nie ma sensu! Dajcie mi już spokój! - Chang wpadła w histerię.
- Ron, może trzeba ją zabrać do skrzydła szpitalnego? Zobacz jak ona się pokaleczyła!
- Nie chce nigdzie iść!
- Nie jestem pewien, czy to dobry pomysł. Mam o wiele lepszy. Przepraszam cię za to, co teraz zrobię i za to, że niszczę właśnie nasz wieczór. Muszę coś załatwić. - Rudy wybiegł z klasy, zanim blondynka zdążyła go powstrzymać.
- Oby nie wpakował się w jakieś tarapaty...
- DIANO! - Krukonka złapała ją za bluzkę przy kołnierzu i cała zapłakana spojrzała jej w oczy. Było w nich coś nie do opisania, coś tajemniczego, nieprzenikliwego, mrocznego i dzikiego. Zaczęła ją szarpać.
- Cho, opanuj się!
- Gdzie on poszedł?! Niech nie idzie do Harry'ego! Dajcie nam spokój! NIECH NIE IDZIE DO HARRY'EGO!
- To chyba nie ma celu... - wyszeptała Green. Wyjęła swoją różdżkę i szepnęła "Petrificus totalus!" . Strumień światła uderzył w towarzyszkę, która zesztywniała. - Przepraszam, ale to jedyny sposób, aby cię uspokoić. A teraz chodźmy stąd. Tylko gdzie... Już po ciszy nocnej, jak nas przyłapią, będzie źle. W skrzydle szpitalnym dowiedzą się, że nie byliśmy w łóżkach... Tak! Już mam pomysł.

~*~

   Rudowłosy biegł szybko korytarzem, mijając obrazy, zbroje i posągi. Na schodach przeskakiwał co dwa stopnie, aż wreszcie dotarł do Pokoju Wspólnego Gryffindoru. Wpadł jak strzała do środka, wcześniej podając hasło "Miodowe Królestwo", zaspanej Grubej Damie. Zauważył Harry'ego w kącie pomieszczenia i od razu ruszył w jego stronę, przewracając wszystkie rzeczy i popychając każdego, kto stanął mu na drodze.
- POTTER! Ty podły kretynie!
- Ron? O co chodzi? - zapytał zdziwiony chłopak.
- O co chodzi? Jeszcze się pytasz?! Chodzi o twoją dziewczynę, tempaku!
  Ludzie, którzy dotąd przypatrywali się scenie w milczeniu, zaczęli pomrukiwać między sobą z wyraźnym zdziwieniem.
- Tak, Gryfoni. Sławny Harry Potter miał dziewczynę, z którą niedawno zerwał, oraz która siedzi teraz w pustej klasie poplamiona krwią i niezdolna do wypowiedzenia słowa!
- Że co?! Jak to we krwi? Co ty pieprzysz, Ron?
- Jak mogłeś jej to zrobić?! A powtarzałeś, że ją kochasz, że ci na niej zależy, a teraz co? Zostawiłeś ją z byle powodu i myślałeś że się wcale tym nie przejmie? Może przesadziła, ale pomyśl, ile razem przeżyliście i ile dla ciebie poświęciła!
- Ona mnie okłamywała! I nadal nie znam prawdy! - Czarnowłosy wstał, a jego podręcznik od wróżbiarstwa spadł na podłogę. Stojąca niedaleko Ginny, drgnęła lekko.
- A wiesz co mi powiedziała? Że nie miała wyboru, bo mógłbyś zginąć! Jesteś kompletnym frajerem. Ona naprawdę cię kocha. A ty? - Ron ciężko oddychał. Zmierzył przyjaciela ostrym wzrokiem, po czym odwrócił się na pięcie i wyszedł przez dziurę pod portretem. Potter opadł na krzesło i ukrył twarz w dłoniach. Czuł, że wypełnia go strach. Bał się tego, że już nigdy nie odzyska Cho.
- Harry? - ktoś pochylał się nad nim. Spojrzał na Ginny, która objęła go ramieniem. - Będzie dobrze.
- Nie. Nic nie będzie dobrze.
- Kim ona jest? - wypaliła. Nie mogła się powstrzymać, ciekawość zżerała ją od środka.
- Możemy teraz o tym nie mówić? Chcę być sam - powiedział Wybraniec, po czym wstał i poszedł do dormitorium. Nikt nie zauważył, że w jego oczach zaszkliły się łzy. Wszyscy byli poruszeni tą sprawą i zadawali sobie jedno pytanie: "Kim jest wybranka Chłopca, Który Przeżył?"

~*~

- Możemy ją tu zostawić? Prosimy, nie wiemy co z nią zrobić, a ty zajmiesz się nią najlepiej. Nie możemy prosić nauczycieli, bo się dowiedzą, że wyszliśmy po ciszy nocnej, a wtedy możemy mieć kłopoty.
- No nie wiem...
- Hagridzie, błagamy! Już północ!
- No... dobrze. Spróbuję coś wymyślić, żeby rano odstawić ją jak najwcześniej do szkoły. Czekajcie, chyba mam gdzieś jakieś bandaże... - gajowy wyjął z szuflady rolkę białego materiału, po czym podszedł i owinął rękę Cho. - Chyba możesz ja już odczarować, Diano.
- Oczywiście.
  Już po chwili dziewczyna się ocknęła.
- Co się dzieje? - zapytała półprzytomna.
- Nic. Jesteś u Hagrida, musisz tu się przespać. Połóż się teraz, a on rano cię odprowadzi do szkoły.
  Chang już nic nie mówiła. Była wyczerpana, więc tylko przytaknęła i poczołgała się na kanapę, stojącą w kącie chaty, którą niedawno gajowy kupił od goblinów. Położyła się, przykryła kocem i prawie natychmiast zasnęła.
- Miała ciężki dzień. Naprawdę wiele przeszła.
- A co się stało? - zapytał z zaciekawieniem Rubeus. - Widzę, że jest zmęczona i zmartwiona. Chyba płakała, prawda?
- Pierwszy raz od dawna. On... bardzo ją zranił... - wyszeptała Diana.
- Na brodę Merlina! Kto był aż takim potworem, żeby coś takiego jej zrobić?! Przecież wszyscy wiedzą, że bardzo przeżyła śmierć Cedrica, jej rodziców męczą w ministerstwie, a do tego jeszcze te niefortunne spotkania z Harry'm...
- Bo to właśnie przez Harry'ego! - krzyknął Rudzielec, nie mogąc się powstrzymać.
- Co ty pleciesz, Ron. Przecież on nie mógłby...
- A jednak. Ale prosimy cię, nikomu o tym nie mów. To ma pozostać między nami - powiedziała Green.
- Jasne, oczywiście.
- No, to my się zbieramy, bo już późno. Tylko nie zapomnij jej odprowadzić, ale rano, jak wszyscy będą spali!
- Dobrze. Uważajcie po drodze, ostatnia napaść śmierciożerców sprzed świąt wstrząsnęła wszystkimi, mogą znów się tu dostać.
- Będziemy uważać. Obiecujemy, a teraz dobranoc.
- Branoc.
  Diana i Ron wyszli z chatki pół-olbrzyma i udali się w stronę zamku. Księżyc świecił w pełni, a wokół migotały gwiazdy. Chłopak objął Green ramieniem, zrobiło jej się cieplej. Zatrzymali się przed marmurowymi schodami. Weasley odgarnął z jej twarzy pasmo blond włosów, po czym spojrzał w oczy.
- Miałem ci powiedzieć to dzisiaj, podczas spaceru, lecz niestety się nie udało. Myślę, że teraz jest dobry moment. Gdy Hermiona ze mną zerwała, myślałem, że już się nie pozbieram, lecz to dzięki tobie dałem radę. Coś do ciebie czuję, Diano.
- Ron, ja... - nie dokończyła. Chłopak zamknął jej usta pocałunkiem. Czuła się cudownie, oddawała pieszczotę, lecz po chwili odepchnęła chłopaka.
- Coś zrobiłem nie tak? - zapytał zmartwiony.
- Nie, Ron. Wszystko wspaniale, ja chyba też coś czuję, ale... Dla mnie to za wcześnie. Niedawno rozstałam się z Fredem, nie mogę, jeszcze nie teraz. Przepraszam. - Blondynka odwróciła się i rzucając Weasley'owi tęskne spojrzenie, zniknęła wewnątrz zamku.

~*~

  Wszystkie dźwięki ucichły. Odczekałam jeszcze dziesięć minut, po czym wyszłam po cichu z łóżka. Wyciągnęłam torbę, przerzuciłam przez ramię i wzięłam prześcieradła. Zaczęłam je związywać. Gdy już wykorzystałam wszystkie, jakie były w szafie, znalazłam ręczniki oraz zasłony. Niestety, nie mogłam użyć magii, ponieważ wyrzucono by mnie z Hogwartu, bo na pewno nikt by nie uwierzył, że mnie torturowano.  Malfoy'owie już by o to zadbali. Ostrożnie otworzyłam okno, przywiązałam koniec materiału do łóżka, a drugi spuściłam na zewnątrz. Sprawdziłam jeszcze raz, czy nikt nie idzie. Nie słyszałam żadnych kroków, wiec spojrzałam w dół. Byłam na trzecim piętrze. Serce zaczęło mi walić tak mocno, że bałam się, że obudzę domowników. Odetchnęłam głęboko, a niepokój narastał we mnie z każdą sekundą. Trzęsącymi dłońmi chwyciłam za prześcieradło i powoli zaczęłam się opuszczać w dół. Ręce zaczęły mnie boleć, ale musiałam dać z siebie wszystko. Po kilku minutach moje stopy dotknęły twardego gruntu. Nie czekając ani chwili puściłam się biegiem przez rozległy ogród dworu Malfoy'ów. Dotarłam do bramy - była zamknięta. Zaczęłam wspinać się po wysokim ogrodzeniu. Po około dwóch minutach byłam po drugiej stronie. Pobiegłam jak najszybciej Tafrel Street, skręciłam w Bergy Street, a następnie na Felt Joel. Zatrzymałam się, aby złapać tchu. Ulica wyglądała okropnie: latarnie dawały mdłe światło, rzucające cienie na utopione w mroku budynki. Panowała tu głucha cisza. Oddychałam szybko, opierając się o ceglany murek. W pewnym momencie wpadłam na pomysł. Wyciągnęłam różdżkę i machnęłam nią. Po pięciu sekundach, stanął przede mną piętrowy autobus. Wysiadł z niego pryszczaty, wysoki chłopak i zaczął czytać z karteczki:
- Witamy w Błędnym Rycerzu. Jestem Stan Shunpike i będę twoim...
- Tak, tak, znam to. Możesz mnie podrzucić?
- Oczywiście! Za drobną opłatą, zawieziemy cię gdzie tylko dusza zapragnie!
- Ile kosztuje przejazd do Nory?

~*~

SKOŃCZONY! Błagam, zlitujcie się nade mną i nie krytykujcie ostro, cały miesiąc się nad tym męczyłam. Wiem, że fatalne, ale po prostu brak czasu, a przede wszystkim WENY. :/

Ostatecznie wrzucam rozdział w takiej wersji. Nie podoba mi się wątek z Cho, ale już nie mam siły nic zmieniać, musi być tak, jak jest. Mam nadzieję, że mnie za to nie zabijecie.
Dodatkowo nie było nic o Fredzie i planowałam więcej Dracona, ale nie mam pomysłu na sceny z nimi. Wybaczcie, postaram się poprawić.

Rozdział dedykuję: 
- Paulinie W. Olej to, nie trać czasu, wszystko się ułoży, jak nie w ten, to w inny sposób ;*
- Bercikowi i Tomkowi - Bert, mam nadzieję, że tym razem nie wybierzesz małpy ;)
- Moim dziewczynom;* - teledysk mega! <śmiech>
- I ogólnie wszystkim czytelnikom, bo jest ich kilku :) 

< Szkoda Iza, że wszystko się spieprzyło. >

Oczywiście osoby, które chcą być powiadamiane, zapraszam do zakładki INFORMOWANI O ROZDZIAŁACH.


LICZĘ bałdzo, bałdzo, bałdzo na Wasze KOMENTARZE. To naprawdę wiele dla mnie znaczy i mnie motywuje :) 


NAUKA, BRAK CZASU, BRAK WENY. 
<   Nie wiem, kiedy się z tego do końca wygrzebię.;/   >


Wkrótce adres bloga zostanie zmieniony.
O czym zostaniecie powiadomieni.