Epilog

~ Jest taka miłość, która nie umiera, 

choć zakochani od siebie odejdą. ~

- Jan Twardowski

Była późna noc, a opuszczony cmentarz otoczyła gęsta mgła. Niezliczona ilość grobowców znajdujących się przy głównych alejkach była podniszczona i zarośnięta wysoką trawą. Księżyc w pełni oświetlał nagrobki, nadając miejscu straszliwy charakter. 

Cmentarz w sumie nie wyróżniał się niczym szczególnym. Skrywał właściwie tylko jedną tajemnicę: pochowano tutaj czarodziejów, by ich dusze mogły spokojnie opuścić ten świat. Ludzi, którzy kiedyś używali magii do czynienia zła i dobra.

Panowała grobowa cisza. Słychać było tylko delikatny szum drzew oraz trzepot skrzydeł nietoperzy, które usadawiały się na niektórych nagrobkach lub gałęziach. Cmentarz wydawał się być opuszczony, a jednak taki nie był. Przy jednym z grobów, który został zbudowany z białego marmuru i był nadzwyczaj zadbany, siedziała skulona drobna postać. Brązowe włosy, lekko pofalowane opadały na ramiona, a fioletowa suknia rozkloszowała się wokół dziewczyny, brudząc się w wilgotnej ziemi i zahaczając o suche liście. Drobna dłoń wyciągnięta była w stronę tablicy, a smukłe palce delikatnie dotykały wyrzeźbionych napisów. 

Dracon Lucjusz Malfoy

* 05.06.1980

+ 18.02.1997

Śmierć będzie ostatnim wrogiem, który zostanie zniszczony.

Cichy szloch rozniósł się echem po cmentarzu. Był tam, leżał pod grubą, marmurową płytą. Przyszła tutaj pierwszy raz, wcześniej nie była w stanie. 

- Wcale nie musiałeś mnie wtedy ratować. Tak bardzo tęsknię – szepnęła, pochylając się nad grobem jeszcze bardziej, po czym przyłożyła do niego chłodny policzek.

- Wiem, że tęsknisz, ale musisz być silna. – Usłyszała cichy głos.

Hermiona podniosła głowę i spojrzała zaczerwienionymi oczami na mężczyznę ubranego w szary płaszcz, który niepostrzeżenie przybył na cmentarz, by ją stąd zabrać. 

- Fred, ja mam wyrzuty sumienia. Jak mogłam na to pozwolić?! 

- Hermiono, Draco na pewno nie chciałby, abyś siedziała tutaj i płakała. Pomyśl wreszcie o sobie, o mnie, o małym Nicholasie Draconie! 

Granger odruchowo położyła swoją drobną dłoń ozdobioną złotym pierścionkiem na lekko zaokrąglonym brzuchu. Świadomość, że właśnie w niej rozwija się maleńki, słodki chłopczyk, dodawała jej otuchy. Dokładnie pamiętała jej ostatnie dwa lata po ukończeniu szkoły. Gdy spotkała się z Fredem w Hogwarcie, by uczyć młodsze pokolenia, gdy wszystko sobie wyjaśnili. Gdy spróbowali być razem i wreszcie gdy zaręczyli się. Czy tego chciała, czy nie, musiała przyznać, że dopiero teraz czuła się naprawdę szczęśliwa i spełniona. Wiedziała, że ma dla kogo żyć. Kochała każdy dzień, bo miała się dla kogo budzić. Już wkrótce wyjdzie za mąż i zostanie szczęśliwą matką małego Nicka. 

A cudowne iskierki będą jej towarzyszyć do końca życia. 

Dawno zrozumiała, że Freddie nie był tylko jej przyjacielem, lecz kimś więcej. Po prostu nie dopuszczała do siebie tej myśli, bała się jej. Dziś jest pełną energii, szczęśliwą kobietą z jedną jedyną wadą: Draco umarł dla niej, a sumienie będzie prześladowało ja do końca życia. 

Wstała, spojrzała na swojego ukochanego, który przygarnął ją do siebie. Wyczarowała jeszcze bukiet kwiatów, ostatni raz spojrzała na grób Dracona, po czym odeszła z miłością jej życia. 

Tak jak zawsze chciała. 

Szczęśliwa. 

~*~

Prawdopodobnie pojawi się jeszcze uzupełnienie historii, tak dla kompletnego wyjaśnienia. 

Epilog nie do końca taki, jak chciałam. Zbyt mało emocji. Choroba nie działa dobrze na wenę. 

Pożegnanie? Podziękowania?
Następna notka ;)