19. Gryfoni przeciw Krukonom

~Nie ma nic bardziej niesprawiedliwego,
niż nieodwzajemniona tęsknota.
To nawet gorsze, niż nieodwzajemniona miłość. ~

- Janusz Leon Wiśniewski

  Biegła przez ciemny las. Ktoś ją gonił. Nie mogła złapać powietrza, lecz wiedziała, że nie powinna się zatrzymać. Bała się. Nie miała pojęcia, kim jest napastnik, było zbyt ciemno. Gałąź drasnęła jej ramię, znowu rozdarła suknię. Z rany popłynęła krew. Nie zważając na to, uciekała przed nieznanym, niestety, coraz wyraźniej słychać było odgłos kroków za nią. W jej ciemnych włosach zaplątały się liście i igły drzew, ubranie było już rozerwane i poplamione w wielu miejscach. Potknęła się o kamień i wylądowała w błocie. Chyba skręciła kostkę. Dzielnie wstała i ruszyła dalej. Mimo niemiłosiernego bólu przeszywającego jej nogę oraz licznych ran i zadrapań, nie ustawała. Nagle zauważyła w oddali jasne światełko. Czuła, że już wkrótce skończy się ten pościg, że ma szansę go wygrać. Jej zbawienie było na wyciągnięcie ręki, gdy nagle poczuła, jak przewraca się pod ciężarem oprawcy. Był to czarny pies, który za chwilę przybrał postać człowieka.
- Nie spoczniesz, póki się nie dowiesz. Musisz być pewna - rzekł Syriusz Black, po czym rozpłynął się jak we mgle, a w oddali słychać było wycie psa. Przerażona spojrzała w bok i zobaczyła parę czerwonych oczu, które zbliżały się do niej z każdą sekundą...



  Irma Black przebudziła się z głośnym krzykiem. Była cała zalana potem i szybko oddychała. Powoli, uspakajając się przy miarowym tykaniu zegara, zwróciła wzrok na swojego męża. Barty mruknął coś niezrozumiałego, przewrócił się na drugi bok i poszedł dalej spać. Kobieta wstała i podeszła do okna. Odruchowo spojrzała na różany krzew, który teraz było słabo widać. W ciemności dostrzegła znajomą sylwetkę. Czarnowłosa Śmierciożerczyni przechadzała się wokół, wyraźnie na coś wściekła. Rzucała zaklęciami na prawo i lewo powodując zmianę koloru pnia drzewa z brązowego na fioletowy i różowy lub wypalając dziury w żywopłocie.
- Co ta kobieta robi? Do reszty zgłupiała?! - wyszeptała sama do siebie, kręcąc wymownie głową. Na krótką koszulkę nocną nałożyła szlafrok, a na stopy ciepłe kapcie, po czym wymknęła się z pokoju. Uchyliła drzwi do ogrodu i w ostatniej chwili cofnęła się przed zaklęciem, które rozbiło doniczkę stojącą za nią.
- Pani Lestrange, co pani wyprawia?! - krzyknęła rozbawiona Black. Kochała te napady furii swojej kuzynki.
- Pocałuj mnie w dupę! - rzekła rozwścieczona kobieta.
- Nie, dziękuję. Powiesz mi, co cię ugryzło, że rzucasz zaklęciami w środku nocy pustosząc posiadłość Narcyzy?
- Jakbym mogła mieszkać na Grimmauld Place, niszczyłabym swój dom, a wtedy ogrodnik nie miał by co sprzątać - mruknęła niezadowolona czarnowłosa .
- Jesteś nienormalna!
- Uważaj, bo zaraz zmienię ci nos w marchewkę, obsypię cię śniegiem i będziemy mieli pięknego bałwana!
- Spokojnie, spokojnie. To może raczej użyję słowa 'nieobliczalna'?
- Ja? Czy robię coś dziwnego?! - wykrzyknęła oburzona Bella.
- Czy miotanie zaklęć w żywopłot o trzeciej nad ranem nie jest dziwne?
- Och, to przez tego kretyna - jęknęła Bellatrix i upadła na kolana w zaspę śniegu. Rękoma zaczęła robić kulki i rzucać je za siebie. - Mam go dosyć, Irmo.
- Co znowu zrobił? - Crouch podeszła do kobiety, która w tym momencie zmieniła pozycję i wyglądała jak małe, zdesperowane dziecko: siedziała na śniegu z podkulonymi kolanami i obrażoną miną, a na jej włosach było mnóstwo białych płatków.
- Nie zjawił się. Znów musiał "załatwiać swoje sprawy" - powiedziała dziecięcym głosem, jak gdyby kogoś przedrzeźniała.
- Podejrzewasz go co coś? Na przykład o... zdradę? - zapytała delikatnie szatynka.
- Cóż, ja... cholera! - Bellatrix wstała niespodziewanie i zaczęła drzeć się w niebo głosy - Niech ten idiota tylko wróci do domu, a pokażę kretynowi gdzie jego miejsce! Niech nie myśli, że Bellatrix Lestrange, z domu Black, jest słabsza, ponieważ jest kobietą a nie głupim, próżnym i leniwym facetem, takim jak on! Szykuj się Rudolfie Lestrange, nie podaruję ci tego! Znów mnie zostawiłeś, nie wróciłeś na noc, pożałujesz debilu! Niech ja cię tylko dopadnę, to inaczej pogadamy... - i nadal wykrzykując wyzwiska pod adresem swojego męża, wpadła do domu, zamykając za sobą z trzaskiem drzwi. Cud, że inni się nie obudzili. Irma pokręciła głową wywracając oczami.
- Ona naprawdę jest nieobliczalna - westchnęła. Odwróciła się i spojrzała na róże. Były takie piękne... Poczuła euforię, która ją wypełnia. Zerwała jeden kwiat i wróciła do domu. Weszła po cichu do pokoju, wzięła swój ukryty głęboko pamiętnik i usiadła na parapecie okna. Przerzuciła kilka kartek i dotarła do pierwszej, pustej strony.

Kochany pamiętniku! 
Tej nocy obudziłam się z krzykiem. Śniło mi się coś dziwnego. Biegłam przez ciemny las, ktoś mnie gonił. Zauważyłam światło. Gdy już prawie dotarłam do celu, coś zwaliło mnie z nóg. Był to wielki, czarny pies, który zamienił się w Syriusza...  Kazał mi dowiedzieć się prawdy. Jestem pewna, że chodziło mu o Hermionę. Czy to mógł być duch Blacka? Czy może moja podświadomość płata mi figle? Tak bym chciała, żeby on żył... Gdy dowiedziałam się o jego śmierci, nie panowałam nad sobą, nie mogłam w to uwierzyć. Tak samo jak w oskarżenia o śmierć tych wszystkich ludzi. Tyle czasu spędził w Azkabanie, a potem nie mieliśmy okazji się zobaczyć. Chciałabym się z nim chociaż pożegnać, powiedzieć, że nadal mi na nim zależy. Gdybym tylko wiedziała, jak to się stało, kto go uśmiercił... Nienawidzę tej osoby. Odebrała mi nadzieję. Może wcześniej nie byłam w pełni świadoma, że tak mi zależy, lecz gdy dowiedziałam się, że jego nie ma, że nie da się nic uratować, czy choćby go zobaczyć, usłyszeć jego głos... 
Barty już wcale się mną nie interesuje. Kocham go, ale nigdy nie dawał mi pełni szczęścia. Sama nie wiem, co teraz począć. Muszę go jakoś namówić do testu, ale potrzebna jest również Hermiona. 
No i jeszcze Bella. Dziwnie się zachowuje. Ta kobieta w środku nocy miotała zaklęciami! do tego zaczęła wydzierać się na cały głos zasypując Rudolfa obelgami. Nawet miedzy nimi ostatnio jest ciężko. Ehh... Niedawno jeszcze nie było tych całych 'problemów z miłością', a teraz? Wszędzie. Jak gdyby nadeszła właśnie jakaś fala kryzysu w związkach. 
Niestety, muszę kończyć pamiętniku. Do zobaczenia! 

Irma

PS: Wklejam zdjęcie Syriusza.


Kobieta sięgnęła do swoich wspomnień i przywołała roześmianą twarz Łapy. Za pomocą zaklęcia dosłownie przelała wspomnienia na papier. Spoglądała na portret przystojnego, młodego mężczyzny.
- Przydatne to zaklęcie - mruknęła do siebie.
  Wzięła jeszcze różę, którą zerwała z krzewu. Nagle zauważyła, jak z jej palca spływa czerwona kropla. Ukuła się kolcem. Krew spadła na stronę pamiętnika, zostawiając na niej czerwony ślad. Za chwilę kolejne i kolejne kropelki zrobiły papier. Kobieta położyła kwiat obok i wyszeptała podobne zaklęcie. Papier jakby "wessał" różę, która po chwili pojawiła się jako realistyczny, piękny rysunek. Irma przejechała palcem po miękkiej kartce. Wiedziała, że ten kwiat zawsze będzie przypominał jej o ukochanym...

~*~

  Otworzyłam oczy i spojrzałam na sufit. Dopiero po chwili przyswoiłam sobie myśl, że dziś jest sobota. Odruchowo, szybko się podniosłam i krzyknęłam:
- O matko! Która godzina?!
  Pani Pomfrey, która krzątała się właśnie po prawie pustej sali, powiedziała:
- Widzę, że już obudzona. Spokojnie, dopiero ósma. Śniadanie dzisiaj jest o dziewiątej, ponieważ...
- Mecz Quidditcha! - przerwałam. - I za chwilę wychodzę, prawda?
- No cóż, obiecałam... - westchnęła.
- To ja się zbieram - zrobiłam maślane oczka i słodko się uśmiechnęłam do pielęgniarki, na której twarzy wymalowała się zrezygnowana mina.
- Dobrze, ale najpierw przyjmiesz ostatnią dawkę lekarstw - rzekła, po czym podstawiła mi pod nos tacę z różnokolorowymi świństwami. Posłusznie przyjęłam leki, wstałam, przebrałam się i opuściłam salę, żegnając panią Pomfrey i dziękując za opiekę. Ruszyłam korytarzem, który był prawie pusty. Zapewne wszyscy byli w swoich Pokojach Wspólnych, podnosząc na duchu drużynę przed meczem lub przygotowując się do niego, ubierając barwy domu, któremu kibicują i tym podobne. Zrezygnowana skierowałam się w stronę siódmego piętra. Podeszłam do portretu Grubej Damy i zorientowałam się, że nie znam hasła. Zawsze było zmieniane na nowy semestr.
- Och, czyżby to panna Encyklopedia? - zapytała Gruba Dama. Często lubiła się ze mną przedrzeźniać. Chyba od czasu, gdy wygłosiłam swoją przemowę na temat referatu dla McGonnagal, tłumacząc wszystko Ronowi i Harry'emu na czwartym roku. Czekaliśmy wtedy na Ginny właśnie tu, gdzie teraz stoję.
- Dzień dobry!
- Dawno cię nie widziałam. Chyba ostatnio przed świętami.
- Tak wyszło. Możesz mnie wpuścić?
- A hasło? - zapytała pani z portretu.
- Niestety, nie znam go.
- Cóż, choćbym chciała, bez tego nie możesz wejść.
- Kurczę, gdyby szedł ktoś z Gryffindoru...
  Jak na zawołanie usłyszała czyjeś kroki. Obejrzała się i zauważyła Neville'a, który miał całą twarz pomalowaną w barwy Gryffindoru.
- Hermiona!
- Cześć, Neville!
- Widzę, że już wyszłaś ze szpitala - pyzatą twarz chłopca rozjaśnił promienny uśmiech.
- Tak, specjalnie na mecz Gryfonów.
- Czemu nie wejdziesz przywitać się z resztą?
- Nie znam hasła - rzekłam zawiedziona.
- Nie ma sprawy, zaraz ci powiem! Czekaj, niech sobie przypomnę... - chłopiec zrobił zawziętą minę i zaczął gorączkowo myśleć. Uśmiechnęłam się w duchu, przypominając sobie jego twarz na pierwszym roku. Nic, a nic się nie zmienił. Nadal był tym samym, nieco fajtłapowatym Neville'm Longbottom'em. No, może trochę wydoroślał. Mimo to, darzyłam go sympatią.
- Spokojnie - powiedziałam, widząc, jak robi się czerwony. Zmieszał się.
- Kompletnie wyleciało mi z głowy! Zaraz, przecież hasło to Jeździec Bezgłowy!
- Dokładnie! - wtrąciła się Gruba Dama, odsłaniając przejście. Longbottom przepuścił mnie pierwszą, po czym wszedł tuż za mną. Gdy tylko znalazłam się w środku, otoczył mnie tłum znajomych. Znów zostałam zalana falą pytań. Po dziesięciu minutach mogłam spokojnie odetchnąć i podejść do fotela przy kominku, gdzie siedzieli Harry, Ron i bliźniacy.
- Cześć wam! - przywitałam się radośnie.
- Witaj Hermiono! - Potter wstał i przytulił się. To samo uczynił Ron i George. Rozsiadłam się w miękkim siedzeniu zakładając nogę na nogę. Przesunęłam po wszystkich wzrokiem i zauważyłam, ze Fred mi się przygląda. Zdałam sobie sprawę, że on jedyny się nie przywitał.
- Coś się stało, Freddie? - zapytałam delikatnie.
- Nie, nic - odparł pogodnie, patrząc na Angelinę, która rozrysowywała na kartce taktykę gry. Wiedziałam, że to było udawane szczęście.
- Gdzie Ginny i Diana?
- Są w dormitorium z Lavander i Parvati. Nie chcą powiedzieć, co robią. Mówią, że to niespodzianka.
- Hmm... Wypadałoby się z nimi przywitać. Chyba pójdę - odparłam.
- Czekaj, opowiedz nam w końcu, co jest z Tobą i Malfoy'em - rzekł Ron. Fred drgnął na dźwięk tego nazwiska. Po chwili wstał, spojrzał w stronę boiska Quidditcha i odszedł do Angeliny. George zwrócił wzrok na brata i uczynił to samo.
- A tego co ugryzło? - zapytałam, wskazując kciukiem na bliźniaka. Chłopcy wzruszyli ramionami.
- Mów, jak to jest między tobą i tym tlenionym blondynem - powiedział Ron.
- Cóż, wyjaśniliśmy sobie wszystko, wybaczyliśmy i już chyba jest dobrze...
- Nie mogę uwierzyć, że nadal z nim jesteś! Przez tego dupka popsuły się nasze relacje, które jeszcze w wakacje były takie dobre...
- Ron! Przecież Hermiona nas nie zostawiła...
- Chłopaki, przepraszam, że was zaniedbałam. Miałam trudny czas, choć wiem, że to żadne wytłumaczenie. Wybaczycie mi i będzie tak, jak dawniej?
- Przecież nie robimy ci wyrzutów - rzekł Harry i trącił łokciem Weasley'a, który już otwierał usta z nietegą miną, żeby coś powiedzieć. - Wiedzieliśmy, że wrócisz.
- No, to może mi powiecie co u was? Ciągle tylko ja i ja.
- W sumie dobrze. Z Dianą mi się układa, wszystko zaliczam, odwiedzamy Hagrida... tylko z pracami domowymi ciężko. Przez dwa tygodnie nauki mamy już całą stertę zaległości!
- I pewnie chcecie, żebym wam pomogła?
  Chłopcy wyszczerzyli zęby. Skąd ja wiedziałam, że tak będzie?
- Jesteście nienormalni - uśmiechnęłam się. Brakowało mi tych łobuzów. - A ty Harry? Jak z Cho? - Potter wyraźnie posmutniał.
- Nie chce ze mną rozmawiać. Powiedziała, że nie dałem jej szansy, to teraz ona nie da mi.
- Och, Harry! To okropne! Pomogę ci coś wymyślić.
- Dzięki, Hermiono - spojrzał na mnie z nadzieją w oczach.
  W tym momencie z dormitorium wybiegli Dean i Seamus. Byli podnieceni i szczęśliwi. Na policzkach mieli namalowany herb Gryffindoru, a wokół szyi obkręcone czerwono-złote szaliki.
- Cześć Hermiono! Cześć chłopaki! Gotowi na mecz? - krzyknął Finnigan.
- Oczywiście!
- Która jest godzina? - zapytał Ron. Dopiero teraz zauważyli, że Pokój Wspólny zaczął się stopniowo wyludniać.
- Dziewiąta. Wszyscy kierują się na śniadanie. Chodźcie - powiedział Dean. Wstaliśmy i ruszyliśmy w stronę Wielkiej Sali. W połowie drogi poczułam, jak ktoś przytula mnie od tyłu. O mały włos, a bym się przewróciła na zimną posadzkę.
- Cześć kochana! - krzyknęła rudowłosa osóbka.
- Ginny, Diana! - przytuliłam każdą z osobna.
- Widzę, że już wyszłaś spod opieki pani Pomfrey?
- Tak. Już mnie wypuściła, choć ledwo - uśmiechnęłyśmy się.
  Dotarliśmy na śniadanie. Poczułam zapach jajecznicy z bekonem i dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że od wczoraj nic nie jadłam i burczy mi w brzuchu. Usiadłam między Ginny i Ronem. Naprzeciwko mnie byli bliźniacy. Posłałam im uśmiech, lecz tylko George go odwzajemnił. Sfrustrowana zaczęłam jeść jajecznicę i pić herbatę. Po piętnastu minutach ruszyłam w stronę Pokoju Wspólnego Gryfonów, w celu umycia się i przebrania. W wejściu do Wielkiej Sali ktoś złapał mnie za dłoń. Odwróciłam się i zobaczyłam Malfoy'a.
- Draco!
- Cześć słońce - powiedział, po czym złożył na moich ustach czuły pocałunek.
- Jak leci?
- W miarę dobrze. Będziesz na meczu?
- Oczywiście! Właśnie szłam się przygotować.
- No nie. Nie mogę dotrzymać ci towarzystwa - powiedział z nutą zawodu w głosie. - Ale zaraz po rozgrywce, będziesz tylko moja - szepnął mi do ucha, pocałował w policzek i oddalił się. Uśmiechnięta, wciąż czując zapach perfum blondyna, ruszyłam na siódme piętro. Weszłam, tym razem znając hasło, do Pokoju Wspólnego, po czym skierowałam się do dormitorium. Tam w ciągu godziny wzięłam prysznic, wysuszyłam włosy, nałożyłam lekki makijaż oraz ubrałam się w dżinsy i czerwoną bokserkę. Na to zarzuciłam szatę szkolną i złapałam kurtkę. Zeszłam na dół, gdzie panowała napięta atmosfera. Każdy denerwował się nadchodzącym meczem. Spojrzałam przez okno. Na zewnątrz było bezchmurne niebo, lecz szron pokrywał gałęzie drzew, a na jeziorze błyszczała warstwa lodu. Nie znałam się na Quidditchu, lecz stwierdziłam, że są to dobre warunki do rozegrania meczu.
- Gotowi? Za chwilę musicie wychodzić, jeszcze pół godziny do rozpoczęcia - oświadczyłam.
- Masz rację - rzekł Harry. - Musimy się zbierać.
  Wstał i razem z Ronem podeszli do Angeliny. Wymienili kilka zdań, po czym dziewczyna krzyknęła:
- Drużyno, wychodzimy!
  W tym momencie Harry, Ron, Fred, George, Angelina, Katie i Ginny opuścili pomieszczenie. Westchnęłam, nałożyłam kurtkę i ruszyłam za nimi. Po chwili dołączyli do mnie Diana i Neville. Rozmawiając z nimi, śmiejąc i czując euforię ruszyliśmy na stadion. Było bardzo zimno. Rozejrzałam się, niewiele osób już tu dotarło. Spojrzałam na zamek i zauważyłam tłum nastolatków, wylewających się na błonia. Po kilkunastu minutach trybuny zapełniły się uczniami Hogwartu. Poczułam na swoim ramieniu czyjąś dłoń.
- Hagrid! - krzyknęłam i przytuliłam się do olbrzyma.
- Siemanko Hermiono! Cześć Diano. Co u ciebie słychać? - spojrzał prosto w moje piwne oczy.
- Dobrze, a u ciebie?
- Również. Przyszłaś na mecz, co? Też pomyślałem, że popatrzę na wyczyny Harry'ego, cholibka.
- Jak zawsze będzie świetny - wtrąciła Green.
- Masz rację, jak dla mnie jest lepszy nawet od Kruma! - powiedział Rubeus. Przypomniałam sobie bułgarskiego zawodnika i na chwilę posmutniałam, lecz w tym momencie Lee Jordan rozpoczął zapowiadanie.
- Drużyna Gryfonów właśnie wychodzi na boisko! Johnson, Bell, Weasley, Weasley, Weasley, Weasley i Potter! - krzyknął czarnoskóry chłopiec. Niektórzy ryknęli śmiechem słysząc, że połowa drużyny to rodzina rudzielców.
- Wealsey'owie też mają smykałkę do gry - mruknął Hagrid.
- Teraz drużyna Krukonów! Davies, Bradley, Chambers, Ingleebe, Samuels, Page, oraz Chang, jedyna dziewczyna w zespole! A teraz kapitan Gryfonów, piękna, mądra... przepraszam pani profesor! Angelina Johnson oraz Roger Davies z Ravenclawu właśnie podają sobie dłonie. Drużyny przygotowują się i czekają na gwizdek pani Hooch. Trzy, dwa, jeden... - słychać było głośny gwizd, a kafel wyleciał w górę. - Poszła! Piłkę przejmują Gryfoni! Najmłodsza z drużyny, Ginny Weasley, pędzi do bramki przeciwnika! Podaje do Bell, teraz Johnson, znów Bell i... GOL! DZIESIĘĆ DO ZERA DLA GRYFONÓW! - ryknął Lee na cały głos. Stadion po naszej stronie oszalał. Znalazłam wzrokiem Harry'ego, krążył nad boiskiem wypatrując znicza. Ale czy na pewno? Zauważyłam, że rzuca ukradkowe spojrzenia w stronę Cho. Oby tylko nie przegrał meczu, ze względu na nią...
- Patrz! To był faul! - krzyknęła Diana. Katie dostała pałką w nogę. Zawyła z bólu i zsunęła się z miotły. W ostatniej chwili pomogli jej bliźniacy - złapali ją za ręce i pomogli się utrzymać. Rozległ się głośny gwizdek.
- Rzut karny dla Gryfonów! Samuels chyba więcej nie spróbuje takich sztuczek! Bell szykuje się do rzutu. Pozycja, skupienie i... GOL! Zaraz, zaraz, Cho Chang chyba wypatrzyła Złoty Znicz! Harry, szybko, dasz radę! - w tym momencie wszyscy zagapili się na szukającą Krukonów, więc Ginny z łatwością odebrała kafla. Zanim Peter Page się spostrzegł, Weasley strzeliła kolejnego gola. Na stadionie w części Ravenclawu dało się słyszeć pomruk niezadowolenia, co zdezorientowało Cho i zgubiła znicza. Harry także dał się zmylić. Gra przybrała wcześniejszy bieg. - Bradley ma kafla, podaje do Daviesa, teraz znów Bradley i... GOL DLA RAVENCLAWU! TRZYDZIEŚCI DO DZIESIĘCIU PROWADZI GRYFFINDOR! Piłkę przejmuje Johnson, nie, Davies wytrąca kafla. Łapie go Chambers, podaje do Daviesa i... WEASLEY BORNI! Brawo Ron! Piłka w rękach Bell! Bradley się zbliża... Nie! To Fred Weasley trafia go tłuczkiem! A może George? Nie wiem, z tej odległość nie widzę nawet napisu na szacie. Krukon spada z miotły, na szczęście z zaledwie siedmiu stóp.
- Hermiona! - Green szturchnęła mnie w ramię i pokazała w stronę Harry'ego. Potter właśnie gonił znicza, a Chang pędziła w jego stronę z przeciwnej połowy boiska. Jeszcze chwila, krótka chwila... Niestety. Złota plamka zniknęła między zawodnikami. Potter uniósł miotłę w górę. Cho zrobiła pętlę i wróciła do poszukiwań na własną rękę. Nawet nie spojrzała na szukającego Gryfonów, który, przeciwnie, cały czas ją obserwował.
- DAVIES STRZELIŁ GOLA! TRZYDZIEŚCI DO PIĘĆDZIESIĘCIU!
  Po kilkunastu minutach wynik zbytnio się nie zmienił. Gryfoni prowadzili trzema bramkami, a Ron spisywał się świetnie, jako obrońca, mimo wielkiej tremy. Właśnie Ginny miała strzelać gola, gdy Jordan krzyknął:
- Chang widzi znicza! Ma go na wyciągnięcie ręki!
  Harry był jeszcze daleko, podczas gdy Cho brakowały sekundy, by go złapać. Jeszcze trzy metry, dwa, jeden... W tym momencie tłuczek skierowany przez Freda trafił prosto w dziewczynę. Zachwiała się, a wtedy Harry na Błyskawicy dogonił ją i chwycił złotą kulkę. Wzbił się wysoko i uniósł dłoń.
- HARRY POTTER ZŁAPAŁ ZNICZ! GRYFFINDOR WYGRYWA MECZ DWIEŚCIE PIĘĆDZIESIĄT DO SIEDEMDZIESIĘCIU!
  Wszyscy w wielkiej radości zaczęliśmy wylewać się z trybun i pędzić w stronę drużyny, która właśnie lądowała na boisku. Zauważyłam, że Harry podlatuje do Cho i coś mówi. Dziewczyna niechętnie odpowiedziała i odleciała na swoim Zamiataczu. Potter dołączył do zawodników. Chwilę potem znalazłam się przy nim.
- Gratulacje Harry! - rzuciłam mu się na szyję. - Byłeś wspaniały!
- Dzięki Hermiono.
- O czym rozmawiałeś z Cho? - zapytałam ściszonym głosem.
- Pytałem, czy nic jej nie jest przez ten tłuczek i pogratulowałem dobrej gry.
- Co ona na to?
- Powiedziała, że dziękuje, jest okej i musi się zbierać.
- Przykro mi.
- Nie szkodzi - rzucił szybko. - Idę się przebrać. Poczekasz?
- Jasne. Będę na trybunach z Dianą - powiedziałam, po czym drużyna zniknęła w szatni, a ja i Green usiadłyśmy, czekając. Po chwili ze środka wyszedł wściekły Fred ze swoją miotłą. Nie zauważając nas, skierował się w stronę zamku. Za nim wybiegł George. Dogonił go i chciał mu coś wytłumaczyć, ale ten go nie chciał słuchać. Kłócili się. Po chwili obaj przystanęli, a Fred krzyknął:
- ZOSTAW MNIE W SPOKOJU!
  George odchylił się zszokowany do tyłu, a ja i blondynka szybko wciągnęłyśmy powietrze, wydając charakterystyczny odgłos. Rudzielec spojrzał w naszą stronę, speszył się i wybiegł ze stadionu. George posłał nam zrezygnowany i przepraszający wzrok, po czym ruszył w ślady brata. Minutę później szatnię opuścili Harry, Ron i Ginny, razem z którymi wróciłyśmy do zamku. W Pokoju Wspólnym rozpoczęła się impreza, tym razem było dziwnie smutno, bez piegowatych, wiecznie roześmianych twarzy.

~*~

  Gdy wszyscy bawili się w najlepsze z powodu wygranej Gryffindoru, ja siedziałam sama w miękkim fotelu i odwiązywałam list od nóżki sowy. Przeczytałam zawartość:


Kochana Hermiono! 
Pamiętasz, o mojej dzisiejszej obietnicy? Stara sala od transmutacji, trzecie piętro, godzina siedemnasta. 
D.


 Szybko spojrzałam na wielki zegar wiszący na ścianie. Miałam jeszcze kwadrans, więc wstałam i wyszłam. Przyjaciele chyba nie zauważyli mojego zniknięcia. Harry tańczył właśnie z Lavander, a Ron popijał kremowe piwo z Deanem. Ruszyłam w stronę trzeciego piętra. Los chciał, że właśnie spotkałam Irytka. Wziął głęboki wdech i zrobił wielkiego balona z gumy truskawkowej. Gdy mnie zauważył, przestraszył się, po czym balon pękł, obklejając go całego różową mazią. Zaczął soczyście przeklinać i rzucać wyzwiska w moją stronę, po czym wyjął z kieszeni całe opakowanie, zaczął przeżuwać gumę i rzucać nią we mnie.
- Irytku, przestań!
- Nie! Głupia szlama pożałuje, że mnie wystraszyła!
  Ruszyłam biegiem przez korytarz, zasłaniając się rękami, po czym w ostatniej chwili ktoś złapał mnie za rękaw i wciągnął do pustej klasy. Irytek zniknął.
- Dziękuję - powiedziałam, oddychają szybko.
- Nie ma sprawy - odrzekł Draco. - Usiądziesz?
  Spojrzałam za siebie. Chłopak przygotował stos poduszek, po środku stały kolorowe, zapachowe świeczki, a obok leżał talerz z jedzeniem i kremowym piwem.
- Wow - tyle tylko zdołałam z siebie wydusić. Całość prezentowała się bardzo romantycznie.
- I jak? - zapytał z dumą w głosie.
- Obłędnie! - byłam zachwycona.
  Po chwili już siedzieliśmy, delektowaliśmy się różnymi przekąskami oraz rozmawialiśmy.
- Więc jednak Gryfoni wygrali mecz - oznajmiłam.
- Niestety. Wszystko przez tą Chang.
- Jak to?
- Wszyscy wiedzą, że po zerwaniu z Potterem jet dziwna. Nie potrafiła się skupić na grze.
- Nie pomyślałeś, że cierpi? Wiem jak się czuje Harry. Jest załamany...
- Jakoś tego specjalnie nie okazywał.
- Nie przyjrzałeś się dokładnie. Chciałby znów z nią być - stwierdziłam stanowczo.
- To niech jej to powie? - zakpił blondyn.
- Ona nie chce go słuchać - powiedziałam lekko zdenerwowana zachowaniem blondyna.
- No to mają problem. To ich sprawa.
- Draco, nie rozumiesz, że chce mu pomóc? To mój przyjaciel...
- A co takiego możesz zdziałać? - spojrzał wymownie. Nie odezwałam się. - Właśnie.
  Kpiący uśmieszek zawitał na jego przystojnej twarzy. Wstałam i podeszłam do okna. Dotknęłam dłonią zimnej szyby. Przeszedł mnie dreszcz. Poczułam, jak Ślizgon staje za mną i całuje mnie w obojczyk. Zagryzłam wagę i przymknęłam oczy. Wędrował wyżej, obrócił mnie i zatopił się w moich ustach. Oddawałam pocałunki z równym zapałem. Chłopak odważył się na włożenie dłoni pod moją czerwoną bokserkę i zaczął delikatnie dotykać moich pleców. Naparł mocniej swoim ciałem, aż przywarłam do okna. Chciał więcej, czułam to. Widziałam w jego oczach głód. Gdy już trzymał koniec koszulki, złapałam go za dłonie. Popatrzył pytająco.
- Nie - wyszeptałam. - Nie mogę.
  Zanim zdołał coś powiedzieć, wybiegłam z sali.

 ~*~

  Zbliżał się wieczór. W Pokoju Wspólnym nadal wrzało jak w ulu, wszyscy cieszyli się z wygranej Gryffindoru. Ale czy na pewno? Nie. Bliźniacy Weasley nie pojawili się już tego dnia, aby świętować zwycięstwo. Każdy z nich leżał w swoim dormitorium w Pokoju Wspólnym Ósmych Klas. George nie mógł zrozumieć, czemu Fred się na niego obraził. W końcu to nie on spowodował, że Malfoy i Hermiona wrócili do siebie. Chciał mu pomóc, lecz ten odrzucił wyciągniętą dłoń. Przelewał w niego całą swą złość, spowodowaną utratą ukochanej. Rudowłosy chłopak westchnął, wstał i podszedł do okna. Było ciemno. Jeszcze chwilę przyglądał się gwiazdom rozjaśniającym mrok, a następnie zaciągnął czerwone zasłonki. W tym momencie rozległo się pukanie.
- Proszę!
  Drzwi uchyliły się, a po chwili do środka weszła pewna bliska mu osoba. Uśmiechnął się lekko, po czym skinął głową, aby się zbliżyła.
- Nadal obrażony, prawda? - zapytała.
- Kompletnie nie wiem, co go ugryzło. Starałem się pomóc - westchnął zrezygnowany.
- Nie przejmuj się. Wreszcie zrozumie swój błąd - powiedziała Agnelina oplatając rękoma jego szyję.
- Masz rację, ale ile to potrwa? - szepnął, obejmując Gryfonkę w pasie.
- Przestań się zamartwiać. Wkrótce się ułoży. To jego prywatne sprawy, sam musi to załatwić.
- Wiem - ponownie westchnął. - Ale to mój brat i martwię się o niego... - spuścił głowę.
- Daj mu trochę czasu na przemyślenia - powiedziała Agnelina, łapiąc chłopaka za podbródek tak, by spojrzał jej w oczy, po czym złożyła na jego ustach lekki, a zarazem czuły pocałunek. Rudy przymknął powieki, a po chwili podniósł Angelę i zaniósł na łóżko. Będąc nad nią, całował ją namiętnie, coraz bardziej zachłannie, po czym zjechał niżej, obsypując czułymi całusami jej szyję. Przymknęła powieki, a na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech.
- Kocham cię, George - szepnęła czując, jak Weasley zdejmuje jej koszulkę.
- Ja ciebie też. Bardzo - powiedział.
  Popatrzył pytającym, pełnym pożądania wzrokiem na dziewczynę. Przytaknęła ochoczo. Oboje wiedzieli, że są dla siebie stworzeni. Tej nocy to sobie udowodnili.

~*~

  Nowy rozdział, nieco spóźniony. Przepraszam za niedogodności, ale potwornie się czuję i nie miałam siły wczoraj go poprawić. Dzisiaj też nie zrobiłam tego dokładnie.
Dziewiętnastkę dedykuję moim przyjaciołom, a przede wszystkim Kubusiowi.
Nie będę tutaj nikogo wymieniać, bo ten, kto powinien tu być, wie o tym.
No i dziękuję wszystkim czytelnikom (o ile takowych mam;)

Jeszcze dwie sprawy:
- Chcecie, abym zaczęła pisać nowego bloga? Już mam pomysł, w miarę oryginalny, tylko nie wiem, czy Wam się spodoba ;) No i wiadomo, mniej czasu będę mogła poświęcić temu.
- Wszystkich blogowiczów zapraszam na niebieskim-piorem.blogspot.com 
Jest to ocenialnia, w której również jestem oceniającą. Chętnie zapraszam do mojej kolejki, szczególnie potterowskie ff :)
Oraz wbijcie na fejsbuka "Jeszcze jeden Weasley? Mnożycie się jak gnomy ."

(Co myślicie o zmianie szablonu?)

Teraz mam wenę na pisanie i w miarę dobry pomysł.
Jutro występy, możecie życzyć mi połamania nóg xD
No i jak zawsze nie mogę zamknąć japy i się rozpisuje. Ciekawe, czy ktoś czyta moją paplaninę :D W każdym razie jak zawsze proszę o zostawienie chociaż krótkiego komentarza ;)
Booya!


< Rozdział nie jest zbetowany, nie miałam siły poprawiać, bo głowa mi pęka. Za błędy przepraszam!>